ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε παντρεμένοι δεκαπέντε χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια η κολλητή μου η Βάσω έλειπε, μετά το μεταπτυχιακό της παρέμεινε στο εξωτερικό. Πριν δυο μήνες επέστρεψε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα. Εννοείται πως είχαμε επικοινωνία συνέχεια και τώρα είμαστε πάλι μαζί. Πήγα στο αεροδρόμιο την πήρα και μιλούσαμε για ώρες. Τρελάθηκα από την χαρά μου που επέστρεψε, ήταν Παρασκευή όταν ήρθε και την επόμενη βγήκαμε για να το γιορτάσουμε. Από τότε κάθε εβδομάδα βγαίνουμε ένα βράδυ μαζί και το ρίχνουμε έξω, συνήθως Σάββατο.Από την ημέρα που επέστρεψε η Βάσω, μπήκε στο σπίτι μας η γκρίνια. Ο άντρας μου δεν θέλει να βγαίνω, δεν θέλει να ξενυχτάω και δεν του αρέσει που η Βάσω είναι ελεύθερη και ανοιχτή σε γνωριμίες με άντρες. Λέει πως πρέπει να βρει γυναίκες οι οποίες επίσης είναι ελεύθερες για να βγαίνει μαζί τους. Μαλώνουμε συνέχεια. Όταν βγαίνω, με περιμένει ξύπνιος μέχρι να επιστρέψω σπίτι και αμέσως αρχίζει η γκρίνια. Δεν ξέρω τι θέλει, δεν έχουμε παιδιά για να πει κανείς πως παραμελώ κάποιες ιδιαίτερες υποχρεώσεις. Και στη δουλειά μου πηγαίνω και τις δουλειές στο σπίτι τις κάνω. Το μόνο που θέλω είναι να βγαίνω μια φορά την εβδομάδα με την κολλητή μου και να μη μου κάνει έλεγχο λες και είμαι ανήλικη. Και η Βάσω εργάζεται και μάλιστα πολλές ώρες, βλεπόμαστε μόνο τα Σάββατα που βγαίνουμε. Ο άντρας μου γίνεται όλο και χειρότερος και πια δεν περνάει ημέρα που να μην μαλώνουμε. Λέει πως μια παντρεμένη γυναίκα δεν έχει καμιά δουλειά να ξενυχτάει και πως αν το κάνει σημαίνει πως ψάχνεται και πως δεν θα το ανεχτεί αυτό για πολύ καιρό. Το συζητάω με την Βάσω και εκείνη γελάει και λέει πως ο άντρας μου είναι κατά βάθος ανατολίτης όπως όλοι οι Έλληνες, και πως αυτό δεν φάνηκε όλα τα χρόνια επειδή εγώ δεν ζήτησα μέχρι τώρα κάτι για εμένα. Νομίζω πως έχει δίκιο.