Ορισμένες φορές, όταν κρατάμε ένα βάσανο μέσα μας, αυτό θρέφεται από ενδότερους φόβους, ανησυχίες, και υπερδιογκώνεται. Στο κατάλληλο πλαίσιο, η εξωτερίκευση βοηθάει να δούμε τα πράγματα πιο αποστασιοποιημένα και υπό μια διαφορετική κλίμακα, συνήθως αντικειμενικότερη. Εάν η σχέση με την μάνα είναι καλή, υπάρχει καταλληλότερος άνθρωπος? A little time to build up our lives...A little time to make up our minds...A little time to fill up our dreams...
2.3.2018 | 22:09
απέτυχα
είμαι 38. Τον Αύγουστο θα γίνω 39 και σήμερα συνειδητοποίησα ότι έχω αποτύχει σε όλα. Είμαι αποτυχημένη. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Απέτυχα με πάταγο. Και με φοβίζει το μέλλον. Πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο υπαρκτό τον φόβο. Και δεν έχω κανένα να το πω παρά μόνο τη μητέρα μου. Και αυτή την ντρέπομαι και έτσι θάβω αυτό το συναίσθημα της αποτυχίας και του φόβου όσο πιο βαθιά μπορώ. Τα τελευταία 5 χρόνια ηταν πάρα πολύ δύσκολα. Συναισθηματικά, ψυχολογικκά, σωματικά. Kαι όσο σκέφτομαι, ξέρω, πως ήταν παιχνίδι μπροστά σε αυτά που θα ρθουν το στομάχι μου γίνεται κόμπος. Θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ και αυτή η σκεψη πέφτει πάνω μου σαν μία πέτρα 100 κιλά. Προσπαθώ να προχωρώ, αλλά μου φαίνεται, πως απλά θα εγκαταλείψω. Το χειρότερο ειναι πως είμαι εξω μια εικοσαετία και αυτό κάνει την ντροπή ακόμα μεγαλύτερη. Αυτά.
4