ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τον θάνατο του θείου μου. Ο μικρότερος αδερφός της μητέρας μου. Είχε επιληψία. Υποθέτουμε ότι τον έπιασε κρίση και τράκαρε. Όταν ζούσε είχε πάθει αρκετά ατυχήματα με το αμάξι. Η μητέρα μου και γενικά η οικογένεια της μάνας μου, περάσανε πολλά με τον θείο μου, κρίσεις, ατυχήματα κτλ. Ήμουν μικρή τότε. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που είχε αλλά ήξερα ότι κάτι κακό συνέβαινε γιατί κάθε φορά που αντίκριζα τις κρίσεις με τρόμαζε, αυτό που έβλεπα και άκουγα. Καταλάβαινα πολλά περισσότερα και ας ήμουν μικρή, 8-10 χρονών. Έτυχε πολλές φορές να είμαι στο αμάξι του μαζί με τα αδέρφια μου και τα ξαδέρφια μου. Μας πήγαινε βόλτες και εμάς μας άρεσε. Καθόμασταν πίσω στην καρότσα. Εγώ για να είμαι ειλικρινής φοβόμουν. Φοβόμουν μην τρακάρει γιατί άκουγα που πάθαινε τα ατυχήματα και με τρόμαζε. Δεν είπα όμως ποτέ σε κανέναν αυτά που σκεφτόμουν. Ευτυχώς εκείνες τις φορές που ήμασταν στο αμάξι του, δεν έγινε κάτι. Θυμάμαι όταν επιστρέφαμε σπίτι και κατέβαινα από το αμάξι ένιωθα μία ανακούφιση. Κάθε φορά που ερχόταν σπίτι μας και έφευγε, καθόμασταν έξω από την πόρτα μέχρι να σταματήσει να ακούγεται η μηχανή. Μία φορά, ακούσαμε δυνατά τα φρένα, τράκαρε αλλά δεν ήταν κάτι σοβαρό. Ήθελαν να τον αποκαταστήσουν και να κάνει οικογένεια. Εμείς και τα αδέρφια του, μένουμε σε διαφορετικές περιοχές γι' αυτό και ήθελαν επίσης να βρουν κάποια να τον φροντίζει γιατί ένας επιληπτικός δεν μπορεί να μένει μόνος του, χρειάζεται οπωσδήποτε και ένα δεύτερο άτομο δίπλα του. Όσες γυναίκες βρήκαν είτε για σύντροφο είτε για απλά να τον προσέχουν, όταν μαθαίνανε πως είναι επιληπτικός έφευγαν. Για να μην τα πολυλογώ, βρέθηκε τελικά μία γυναίκα από την Ρουμανία η οποία αρχικά έμεινε σπίτι για να τον προσέχει μέχρι που έκαναν πολιτικό γάμο. Αυτό βέβαια είναι μία άλλη εξομολόγηση, ίσως την γράψω κάποια άλλη στιγμή. Πάντως η συγκεκριμένη γυναίκα τον πρόσεχε μια χαρά, υποθέτουμε. Μας έλεγε ότι του έβαζε κρυφά τα φάρμακα στην πορτοκαλάδα ή και στο φαγητό, γιατί ήταν φορές που δεν άντεχε άλλο να τα παίρνει και έφευγε χωρίς. Τέλος πάντων, πολλά έγραψα. Απλά είναι μερικές φορές που τα σκέφτομαι αυτά, όπως και μερικές φορές μπορεί να είχα με τον θείο μου έντονες διαφωνίες σε κάποια πράγματα που έλεγε ενώ εγώ διαφωνούσα, δεν ήταν κάτι σοβαρό, εννοείται μετά τα βρίσκαμε σαν να μην έγινε τίποτα. Άλλωστε ήταν από τους αγαπημένους μου θείους. Αισθάνομαι τύψεις. Τον σκέφτομαι αρκετά και μερικές φορές αναφέρομαι στο πρόσωπο του, που συνήθως δεν το κάνω με άλλους. Τον πρώτο καιρό που είχε φύγει, όταν χτυπούσε το τηλέφωνο σκεφτόμουν πως ήταν ο θείος μου και όταν το σήκωνα φανταζόμουν πως θα ακούσω την φωνή του. Πλέον δεν το αισθάνομαι αυτό αλλά δεν ξέρω, μήπως δεν έχω αποδεχτεί ακόμα τον θάνατο του;Σας ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε τις σκέψεις μου και συγγνώμη αν σας κούρασα.