ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άντε πάλι με αυτό το εξωτερικό λες είναι μια χώρα μόνο. Δεν ξέρω αν οι φίλοι σου είναι στην Μόρντορ εγώ πάνως μια χαρά περνάω και δεν μου λείπει καθόλου η Ελλάδα παρά μόνο η οικογένεια και οι φίλοι μου σε λογικό όμως βαθμό του στυλ τους βλέπω 2-3 φορές το χρόνο και έχω συμβιβαστεί με αυτό. Και όποιος θέλει να με δει παίρνει το αεροπλάνο και έρχεται. Κάθε άνθρωπος έχει την προσωπική του ιστορία.

Εξαρτάται που πήγαν. Το εξωτερικό δεν είναι μια μόνο χώρα με μία και μόνο κουλτούρα. Προσωπικά ζω αρκετό καιρό στο εξωτερικό, έφυγα όπως και οι περισσότεροι γιατί αν έμενα στην Ελλάδα η θέση κι ο μισθός που έχω στην εταρεία που εργάζομαι θα ήταν ένα άφταστο όνειρο. Νομίζω οι περισσότεροι φεύγουμε λογω εργασίας. Μου λείπουν η οικογένεια και οι φίλοι μου όμως έχω κάνει νέους φίλους και μου αρέσει η ζωή μου εδώ (ζω στην Ισπανία). Το σημαντικό είναι να προσαρμόζεσαι, οι φίλοι σου ίσως δεν το έκαναν. Αν δεν μάθεις τη γλώσσα, αν δεν αποδεχτείς οτι δεν μπορείς να ζήσεις ακριβώς όπως στην Ελλάδα, αν δεν αποδεχτείς και σεβαστείς τη νέα σου χώρα ή αν περίμενες μια γη της επαγγελίας τότε δυστυχώς συμβαίνει αυτό που συνέβη στους φίλους σου.Πάντως εμείς του εξωτερικού δεν περιμένουμε πάντα πως και πως να γυρίσουμε στην Ελλάδα για να δούμε λίγο ήλιο και να μιλήσουμε με έναν άνθρωπο. Εδώ στο εξωτερικό μπορούμε να περνάμε καλά και να έχουμε μια πολύ καλή κοινωνική ζωή. Προσωπικά μου αρέσει να επιστρέφω στην Ελλάδα για διακοπές μόνο και δεν νομίζω να γυρίσω γιατί πλέον έχω μια καλή ζωή εδώ που ζω

η Ελλαδα ειναι αποκλειστικά και ΜΟΝΟ για διακοπές... να ερχεσαι το καλοκαιράκι 2-3 μήνες και μετα πισω στο εξωτερικό! τίποτα άλλο!

Αναλόγως που ζεις.Η λέξη "εξωτερικό "είναι πολύ ευρεία και γενική.Από την δική μου εμπειρία έχω να πω πως ποτέ μου δεν τρελάθηκα με την ιδέα να αφήσω την Ελλάδα αλλά αναγκαστικά λόγω της κρίσης το έκανα και από οικονομικής άποψης βρήκα την υγεία μου αλλά απο όλα τα άλλα άστα να πάνε.Πρώτα από όλα ακόμα και στο καλύτερο μέρος του κόσμου να ζεις (αν υπάρχει δηλ κάτι τετοιο)πάντα θα σε τρώει το σαράκι για το τι κάνει η οικογένειά και οι φίλοι που άφησες,για το πώς έχει αλλάξει η γειτονιά που μεγάλωσες για το ότι η ζωή των δικών σου ανθρώπων προφανώς και συνεχίζει και εξελίσσεται αλλά εσύ δεν είσαι εκεί να χαρείς η να κλάψεις μαζί τους και σιγά σιγά απομακρύνεσαι και διαπιστώνεις πως πλέον οι φίλοι σου δεν είναι πια τόσο δεμένοι με σένα λόγω απόστασης και στο τέλος σε ξεχνανε καθως περνάν τα χρόνια.Άλλος παράγοντας είναι η μοναξιά που θα νιώσεις τουλάχιστον αρχικά όταν φυγεις.Θα έχεις από ελάχιστους ως και κανέναν γνωστό και είναι δύσκολο να διευρυνεις τον κύκλο σου όταν έχεις μια α ηλικία.Επίσης η διαφορά στην κουλτούρα είναι εμφανής και κάποιες φορές θέλοντας και μη θα σκονταφτεις πάνω σε αυτές τις διαφορές και δε θα ξέρεις πως να αντιδράσεις και τι να κάνεις. Προσωπικά αν με ρωτήσεις ειμαι αρκετά χρόνια εκτός Ελλάδας και έχω και τη δική μου οικογένειά που είναι το μόνο μου αποκούμπι αλλά δεν εχω συνηθίσει ακομα.Η Ελλάδα μου λείπει καθημερινά και ειδικά σε μεγάλες χριστιανικές γιορτες (Χριστούγεννα και Πάσχα)νιώθω ακόμα χειρότερα γιατί πολλές φορές δε μπορώ να βρεθώ με τα αγαπημένα μου πρόσωπα και να ακολουθήσω τα εθιμα της πατρίδας μου στο έπακρον.Νιωθω με λίγα λόγια πολύ έντονα ότι ειμαι μια ξένη σε μια άλλη χώρα και αυτό με θλίβει ιδιαίτερα.

Εξαρτάται από τις καταστάσεις που άφησες πίσω σου, τι περίμενες να βρεις και τι βρήκες και πόσο προσπαθείς να προσαρμοστείς. Νομίζω οτι αυτοί που προσγειώνονται ανώμαλα είναι όσοι περιμένουν οτι θα βρουν μια δεύτερη (αλλά χωρίς προβλήματα) Ελλάδα.

Μια από τις (λίγες) σωστές συμβουλές που μου έχει περάσει ο γέρος μου είναι το "όπου γης και πατρίς". Εάν βρεις έναν νέο τόπο, με όσα ωραία και στραβά έχει, όπου μπορείς να προσαρμοσθείς και να είσαι ευτυχισμένος, μένεις. Ειδάλλως, επιστρέφεις στην αφετηρία σου ή προχωράς αλλού, μέχρι -και αν- τον βρεις. Οι γνωστοί σου είτε απογοητεύτηκαν ή βάρεσε κόκκινο η νοσταλγία.