ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τάσεις φυγής είχα από μικρό παιδί λόγω των συνθηκών. Αυτός ήταν και ο τρόπος που μου ερχόταν φυσικό να αντιμετωπίζω δύσκολες καταστάσεις και στην ενήλικη ζωή μου αργότερα. 'Ενιωθα άσχημα γι'αυτό και προσπαθούσα να το αποφύγω, θεωρούσα οτι δεν είναι ώριμη αντιμετώπιση, οτι απαξιώνω ή σνομπάρω ανθρώπους, οτι δειλιάζω κλπ.'Ομως τώρα πια έχω αγκαλιάσει αυτό το συναίσθημα, νιώθω τυχερή που έχω την υγεία μου και μπορώ να ανοίξω την πόρτα όπου βρίσκομαι και να το κάνω πράξη. Δεν θεωρώ οτι φοβάμαι ή αποφεύγω, παρά οτι συνειδητά επιλέγω να απομακρύνομαι από αδιέξοδες καταστάσεις, από ζόρια που δεν αξίζουν κι από ανθρώπους που έχουν εξαντλήσει την υπομονή μου. Θεωρώ δηλαδή οτι είναι ένας τρόπος ενστικτώδους αντίδρασης σε πράγματα, που πολλές φορές ακόμα και υποσυνείδητα, έχω αξιολογήσει οτι είναι αρνητικά για μένα.'Ετσι έχει γίνει τρόπος ζωής κατά κάποιον τρόπο, με την έννοια οτι μπορεί στην καθημερινότητα να νιώθω οτι πιέζομαι, όμως πολύ τακτικά οργανώνω έξοδο κι έτσι έχω περισσότερη άνεση και αντοχή να ανταπεξέλθω. Τελευταία ξετρυπώνω πεζοπορικές διαδρομές σε λαγκάδια, φαράγγια, σπηλιές, γύρω από ποτάμια, λίμνες, παλιές γέφυρες κι ό,τι άλλο μου κατέβει. 'Εχω μάθει πολλά για τα μέρη που επισκέπτομαι, είναι απίστευτα απελευθερωτικό να βρίσκεσαι σαν άνθρωπος άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Το κυριότερο όμως είναι οτι μαθαίνεις πολλά για τον εαυτό σου, έχεις χρόνο να σκεφτείς και μάλιστα σε συνθήκες που δεν αποτελούν ρουτίνα. Χτίζεις αυτοπεποίθηση, μαθαίνεις να ελέγχεις, όπως επίσης και να παραδίνεσαι σε ό,τι εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να ανατρέψεις.Με λίγα λόγια στο χέρι σου είναι να δώσεις θετική χροιά σ'αυτό το παρεξηγημένο θα'λεγα συναίσθημα :)

Φυσικα. Εγω προσωπικα το ενιωθα πολυ εντονα. Μεγαλωσα σε πολυ θωρυβωδης περιβαλλον να παρακολουθω σε καθημερινη βαση τους δικους μου να μαλωνουν να φωναζουν και αλλα διαφορα τετοια καθολου ευχαριστα περιστατικα. Μονη μου σκεψη να εξαφανιστω να βρεθω καπου οπου να μη γνωριζω κανεναν. Φαινεται το ηθελα πραγματικα πολυ γιατι η ζωη τα εφερε ετσι που το καταφερα. Εκλεισα τα 18 και μετακομισα στο εξωτερικο, διπλα σε συγγενη αλλα σε μια τεραστια ξενη πολυ γεματη ξενους ανθρωπους ξενα ολα. Το ειχα αναγκη. Τοτε ομως ηθελα επισης να μη γυρισω ξανα πισω. Σημερα αν με ρωτησεις αυτο δε το θελω. Ειμαι 21 και θελω να τελειωσω οτι ξεκινησα και Να γυρισω πισω. Αυτο που ειχα αναγκη ηταν να ξεσκασω να χαθω...για λιγο ομως.

Παιδια ειδα την εξομολογηση και τα σχολια και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ με αγγιξε το θεμα.Για μενα δεν περναει οχι μερα,ουτε λεπτο που να μη θελω να φυγω απο τη μιζερη δουλεια με το κακοπληρωμενο 12ωρο που σε εχει ΣΚΛΑΒΟ και σου ρουφαει τη ζωη.Δουλεια,υπνος και παλι δουλεια στο repeat.Αλλα για να ειμαστε πρακτικοι..πως? Πως φευγει κανεις?Οπως το σκεφτομαι εγω ο μονος τροπος σημερα ειναι μια καλη ιδεα που θα σου φερει οικονομικη ανεξαρτησια.Ισως κατι ιντερνετικο με δεδομενο οτι σημερα Ελλαδα ΔΕΝ ανοιγεις μαγαζι.Ανοιχτος σε καθε ιδεα,ριχτε και ποτε δεν ξερεις!!!!!

Σχεδόν πάντα. 1ο όνειρο: να ταξιδέψω με τραίνο σε διάφορες χώρες. Αγαπώ τα τραίνα, τα τοπία ειδικά όταν φευγαλέα φεύγουν από μπροστά σου, τις τυχαίες συναντήσεις με εντελώς διαφορετικά άτομα από σένα και τις κουβέντες διαμαντάκια που σου αφήνουν όμορφη γεύση.Μικρότερη σκεφτόμουν πόσο πολύ θα γούσταρα να ταξιδεύω με πλοίο, σκεφτόμουν μέχρι και την αντίστοιχη σχολή: εγώ, η θάλασσα που μου παίρνει όλες τις έγνοιες και ένα βιβλίο, μια ρουτίνα μηνών και μια άλλη πραγματικότητα γι΄άλλους. Το 'χα χτίσει ως και το να φαντάζομαι πόσο σπιθαμή θα γνώριζα το πλοίο. Με το νου μου έχω κάνει άπειρα ταξίδια, ειδικά με τα βιβλία αλλά και με τη ζωηρή φαντασία που διαθέτω κι έχω ξεφύγει. Στην πράξη πάντα βάζω: «Το πρώτα ας τελειώσω αυτό και μετά με 2-3 εφόδια ας φύγω.» Πάντα με φαντάζομαι σε μια συνεχόμενη φυγή και να διαπιστώνω πως όπου κι αν πάω δεν μπορώ να ξεφύγω απ' τον εαυτό μου. Υ.Γ. Οι τυχοδιώκτες, οι τσιγγάνοι και οι αλήτες που δεν είχαν σταθερή στέγη, κανένα δικό τους αντικείμενο, ταξίδευαν κι επιβίωναν ήταν νομίζω οι πιο μεγάλοι μου ήρωες. Ζήλευα τα κότσια τους, εγώ που φοβάμαι έως και τη σκιά μου και γι΄ αυτό επαναλάμβανα στον εαυτό μου ότι γενναίος δεν είναι όποιος δεν φοβάται, αλλά όποιος αντιμετωπίζει τους φόβους του. Μετά ζήλευα τους συγγραφείς που ήταν ικανοί να δημιουργούνε τέτοιους κόσμους γιατί σημαίνει πως κάπου υπάρχουνε μέσα τους κι ας μην φύγουν ποτέ από την περιοχή που μένουν κι αυτό είναι πιο δύσκολο: να κουβαλάς δικούς σου κόσμους κι όχι να δανείζεσαι άλλων. Οπότε ναι, πάντα θέλω να φύγω εκτόοοοοοοος από ελάχιστες φορές και τότε ήξερα ότι ήμουν ευτυχισμένη. :)