ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
20.3.2018 | 20:06

Τάσεις φυγής...

Έχετε αισθανθεί ποτέ να θέλετε να φύγετε μακριά από όλους και από όλα; να ξεχάσετε τα πάντα.. καμία φορά όλα δείχνουν τόσο μαύρα..
13
 
 
 
 
σχόλια
Τάσεις φυγής είχα από μικρό παιδί λόγω των συνθηκών. Αυτός ήταν και ο τρόπος που μου ερχόταν φυσικό να αντιμετωπίζω δύσκολες καταστάσεις και στην ενήλικη ζωή μου αργότερα. 'Ενιωθα άσχημα γι'αυτό και προσπαθούσα να το αποφύγω, θεωρούσα οτι δεν είναι ώριμη αντιμετώπιση, οτι απαξιώνω ή σνομπάρω ανθρώπους, οτι δειλιάζω κλπ.'Ομως τώρα πια έχω αγκαλιάσει αυτό το συναίσθημα, νιώθω τυχερή που έχω την υγεία μου και μπορώ να ανοίξω την πόρτα όπου βρίσκομαι και να το κάνω πράξη. Δεν θεωρώ οτι φοβάμαι ή αποφεύγω, παρά οτι συνειδητά επιλέγω να απομακρύνομαι από αδιέξοδες καταστάσεις, από ζόρια που δεν αξίζουν κι από ανθρώπους που έχουν εξαντλήσει την υπομονή μου. Θεωρώ δηλαδή οτι είναι ένας τρόπος ενστικτώδους αντίδρασης σε πράγματα, που πολλές φορές ακόμα και υποσυνείδητα, έχω αξιολογήσει οτι είναι αρνητικά για μένα.'Ετσι έχει γίνει τρόπος ζωής κατά κάποιον τρόπο, με την έννοια οτι μπορεί στην καθημερινότητα να νιώθω οτι πιέζομαι, όμως πολύ τακτικά οργανώνω έξοδο κι έτσι έχω περισσότερη άνεση και αντοχή να ανταπεξέλθω. Τελευταία ξετρυπώνω πεζοπορικές διαδρομές σε λαγκάδια, φαράγγια, σπηλιές, γύρω από ποτάμια, λίμνες, παλιές γέφυρες κι ό,τι άλλο μου κατέβει. 'Εχω μάθει πολλά για τα μέρη που επισκέπτομαι, είναι απίστευτα απελευθερωτικό να βρίσκεσαι σαν άνθρωπος άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Το κυριότερο όμως είναι οτι μαθαίνεις πολλά για τον εαυτό σου, έχεις χρόνο να σκεφτείς και μάλιστα σε συνθήκες που δεν αποτελούν ρουτίνα. Χτίζεις αυτοπεποίθηση, μαθαίνεις να ελέγχεις, όπως επίσης και να παραδίνεσαι σε ό,τι εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να ανατρέψεις.Με λίγα λόγια στο χέρι σου είναι να δώσεις θετική χροιά σ'αυτό το παρεξηγημένο θα'λεγα συναίσθημα :)
Φυσικα. Εγω προσωπικα το ενιωθα πολυ εντονα. Μεγαλωσα σε πολυ θωρυβωδης περιβαλλον να παρακολουθω σε καθημερινη βαση τους δικους μου να μαλωνουν να φωναζουν και αλλα διαφορα τετοια καθολου ευχαριστα περιστατικα. Μονη μου σκεψη να εξαφανιστω να βρεθω καπου οπου να μη γνωριζω κανεναν. Φαινεται το ηθελα πραγματικα πολυ γιατι η ζωη τα εφερε ετσι που το καταφερα. Εκλεισα τα 18 και μετακομισα στο εξωτερικο, διπλα σε συγγενη αλλα σε μια τεραστια ξενη πολυ γεματη ξενους ανθρωπους ξενα ολα. Το ειχα αναγκη. Τοτε ομως ηθελα επισης να μη γυρισω ξανα πισω. Σημερα αν με ρωτησεις αυτο δε το θελω. Ειμαι 21 και θελω να τελειωσω οτι ξεκινησα και Να γυρισω πισω. Αυτο που ειχα αναγκη ηταν να ξεσκασω να χαθω...για λιγο ομως.
Παιδια ειδα την εξομολογηση και τα σχολια και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ με αγγιξε το θεμα.Για μενα δεν περναει οχι μερα,ουτε λεπτο που να μη θελω να φυγω απο τη μιζερη δουλεια με το κακοπληρωμενο 12ωρο που σε εχει ΣΚΛΑΒΟ και σου ρουφαει τη ζωη.Δουλεια,υπνος και παλι δουλεια στο repeat.Αλλα για να ειμαστε πρακτικοι..πως? Πως φευγει κανεις?Οπως το σκεφτομαι εγω ο μονος τροπος σημερα ειναι μια καλη ιδεα που θα σου φερει οικονομικη ανεξαρτησια.Ισως κατι ιντερνετικο με δεδομενο οτι σημερα Ελλαδα ΔΕΝ ανοιγεις μαγαζι.Ανοιχτος σε καθε ιδεα,ριχτε και ποτε δεν ξερεις!!!!!
Αυτό το δουλειά,ύπνος, δουλειά... Ζούμε λίγο σαν καλοκουρδισμένα ρολόγια. Απλά κάποια στιγμή στα σκάει μια υπερκόπωση και μένεις στο κρεβάτι και ξενοιάζεις!
Σχεδόν πάντα. 1ο όνειρο: να ταξιδέψω με τραίνο σε διάφορες χώρες. Αγαπώ τα τραίνα, τα τοπία ειδικά όταν φευγαλέα φεύγουν από μπροστά σου, τις τυχαίες συναντήσεις με εντελώς διαφορετικά άτομα από σένα και τις κουβέντες διαμαντάκια που σου αφήνουν όμορφη γεύση.Μικρότερη σκεφτόμουν πόσο πολύ θα γούσταρα να ταξιδεύω με πλοίο, σκεφτόμουν μέχρι και την αντίστοιχη σχολή: εγώ, η θάλασσα που μου παίρνει όλες τις έγνοιες και ένα βιβλίο, μια ρουτίνα μηνών και μια άλλη πραγματικότητα γι΄άλλους. Το 'χα χτίσει ως και το να φαντάζομαι πόσο σπιθαμή θα γνώριζα το πλοίο. Με το νου μου έχω κάνει άπειρα ταξίδια, ειδικά με τα βιβλία αλλά και με τη ζωηρή φαντασία που διαθέτω κι έχω ξεφύγει. Στην πράξη πάντα βάζω: «Το πρώτα ας τελειώσω αυτό και μετά με 2-3 εφόδια ας φύγω.» Πάντα με φαντάζομαι σε μια συνεχόμενη φυγή και να διαπιστώνω πως όπου κι αν πάω δεν μπορώ να ξεφύγω απ' τον εαυτό μου. Υ.Γ. Οι τυχοδιώκτες, οι τσιγγάνοι και οι αλήτες που δεν είχαν σταθερή στέγη, κανένα δικό τους αντικείμενο, ταξίδευαν κι επιβίωναν ήταν νομίζω οι πιο μεγάλοι μου ήρωες. Ζήλευα τα κότσια τους, εγώ που φοβάμαι έως και τη σκιά μου και γι΄ αυτό επαναλάμβανα στον εαυτό μου ότι γενναίος δεν είναι όποιος δεν φοβάται, αλλά όποιος αντιμετωπίζει τους φόβους του. Μετά ζήλευα τους συγγραφείς που ήταν ικανοί να δημιουργούνε τέτοιους κόσμους γιατί σημαίνει πως κάπου υπάρχουνε μέσα τους κι ας μην φύγουν ποτέ από την περιοχή που μένουν κι αυτό είναι πιο δύσκολο: να κουβαλάς δικούς σου κόσμους κι όχι να δανείζεσαι άλλων. Οπότε ναι, πάντα θέλω να φύγω εκτόοοοοοοος από ελάχιστες φορές και τότε ήξερα ότι ήμουν ευτυχισμένη. :)
Μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου, ίσως γιατί έχω"ταξιδέψει"τόσο πολύ με το μυαλό μου, που ταυτίζομαι...Παλιότερα πίστευα κι εγώ ότι το θαρραλέο είναι να βρεις τα κότσια, ώστε να τα αφήσεις όλα πίσω και να φύγεις. Τώρα ξέρω, ότι και το να μείνεις πίσω και να παλέψεις, θέλει κι αυτό τα"κάκαλά" του... Γιατί όπως πολύ ωραία τόνισες, μπορείς να φύγεις, αλλά όχι να ξεφύγεις- από τον εαυτό σου κυρίως. Το ιδανικό είναι να φεύγεις, χωρίς να φοβάσαι την επιστροφή... :)
Θα γυρίσω όπως εκείνος ο ήρωας που θυμάμαι αμυδρά από τα σταφύλια της οργής και θα μαζεύω βαμβάκη. Υ.Γ. Εσύ τα λες πιο ταξιδιάρικα κι αυτό είναι που μ' αρέσει πολλές φορές. Είναι σα να χαζεύω τη θάλασσα και να μου διώχνει όλες τις έγνοιες. :) :) Α και μιας και το θυμήθηκα όταν άκουγα ότι δεν έκανα ταξίδια μακρινά είχα μια ντροπή και μια μικρή πίκρα. Το να επιστρέψω δεν το φοβάμαι, αλλά πρέπει πρώτα να φύγω με σάρκα και οστά αν και είμαι άτομο που δένεται μέχρι και με το κοκαλάκι των μαλλιών που λέει ο λόγος...
Το να μαζεύεις βαμβάκι, είναι μια καλή επιλογή... Αν μη τι άλλο, έχεις έναν σκοπό. Λες "Θα γυρίζω και θα μαζεύω βαμβάκι".Και επειδή είμαι κι εγώ άνθρωπος που δένεται με έμψυχα και άψυχα και διατηρεί ισχυρούς τους δεσμούς, συν το ότι δεν μπορώ να περιπλανιέμαι χωρίς λόγο και προορισμό,έχω να δηλώσω ότι όταν διάβασα το"Στον δρόμο" του Κέρουακ, ένιωθα ενόχληση από την αρχή, μέχρι το τέλος, με την... ατέρμονη περιπλάνηση των πρωταγωνιστών...Οπότε,μαζί σου στις βαμβακοφυτείες... ; )
Για λίγο όμως, είναι εποχιακή δουλειά και κακοπληρωμένη. Όλο και κάποιος θα μας προκαλέσει και τότε θα σπάσω το μπουκάλι της μπύρας πάνω στο κεφάλι του... τότε θα πρέπει να περιπλανηθούμε αλλού κι η βενζίνα θα τελειώνει και τ' αμάξι όλο θα κολλάει... :Ρ αλλά θα μαστε όλοι μαζί μια οικογένεια μέσα στις κακουχίες. :) :) :) :) :) :) :) Υ.Γ. Πρέπει να διαβάσω το βιβλίο που αναφέρεις μιας κι είμαι 'απελπισμένη' για νόημα και προορισμό, ίσως μ'ενοχλήσει, ίσως βρω κάποια ταύτιση λυτρωτική. Σ' ευχαριστώ, κρατάω σημειωματάκι. :)
Είχες δεν είχες, με την παραστατικότητά σου, θα μας κάνεις μπίτνικς τελικά...Ξέχασα να αναφέρω, ότι αν και "μαμούχαλη" μπορώ να παρασυρθώ εύκολα, αν η πρόταση είναι θελκτική και με μια εσάνς πρόκλησης της ηρεμίας μου...Μπίτνικς λοιπόν... Για εκείνη τη φλογίτσα, που σιγοκαίει ακόμα ρε γμτ... :D
Scroll to top icon