ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχω κάποια ιστορία να εξομολογηθώ αλλά μια απορία προς όλες εσάς που βρήκατε τον άνθρωπο της ζωής σας. Λίγο πριν τα 33 και μόνη μου με μερικές αποτυχημένες σχεσούλες και ποτέ κάτι μακροχρόνιο, να είμαι λίγο πριν το στάδιο του να πω πως ‘’οκ,δεν βρίσκουν όλοι τον άνθρωπό τους οπότε ας κοιτάξω τι θα κάνω με την ζωή μου και ας μείνω μόνη μου, θα πάρω καμιά γατούλα..’’.Απογοήτευση και ίσως και λίγη μιζέρια; Ναι, ίσως και να ισχύει. Να είμαι μια χαρά κοπέλα και να είμαι μόνη μου. Όλοι γύρω μου προχωράνε και εγω να μένω στάσιμη. Να υπάρχουν στιγμές που που να σκέφτομαι πως θα έρθει και σε εμένα αυτός ο άνδρας και πως όσο τον ψάχνω εγω άλλο τόσο με ψάχνει και αυτός και άλλες στιγμές που να λέω πως πρέπει να ξυπνήσω και να σταματήσω να ταξιδεύω στο ροζ συννεφάκι μου και πως αν υπήρχε κάποιος και για μένα, θα είχε έρθει ήδη. Πότε περιμένει δλδ να έρθει; Και αν έρθει, ισχύει αυτό που λένε ότι θα το καταλάβεις όταν έρθει εκείνος ο ένας ακόμα και από την πρώτη ματιά και το πρώτο φιλί; Και τι καταλαβαίνεις τελικά; Ότι θα έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις;