ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χελόου και απο μένα. Είχα τις προαλλες, μια συζητηση με μια καλη μου φιλη σχετικα με τις σταθερες σχεσεις. Εφερα ενα παραδειγμα σε εκεινη τη συζητηση, θιγοντας μια κοπελα, την Αλεξια π.χ( δεν θελω να αναφερω αληθινα ονοματα.) Που λετε αυτη η κοπελα, η Αλεξια, ειχε μια σχεση 7 χρ. με ενα παιδι. Για τον χ, ψ λογο χωρισαν, και δεν περασε καλα καλα ενα 2μηνο ( μην πω 1 μηνας....), και τα εφτιαξε με ενα αλλο παιδι, εως και σημερα, δλδ εκλεισαν 5 μηνες μαζι. Οχι μονο αυτο, αλλα το βλεπουν κ σοβαρα. Τελος παντων..Η ολη συζητηση ηταν: πως γινεται να βγαινεις απο μια σχεση τοσο πολλων χρονων, και να πεφτεις με τα μουτρα σε νεα σχεση; Προσωπικα το βρισκω φυσιολογικο, αφου ο καθενας εχει πολυ συγκεκριμενο χαρακτηρα και μπορει να ταιριαξε αμεσως με τον αλλον. Δεν μπορω να καταλαβω αυτους που λενε: "Α, πρεπει να περασει τουλαχιστον ενα 6μηνο μονη της, να δει τι θελει, και μετα μπαινει σε σχεση". Μα αν ο αλλος ειναι καλα, και εχει κλεισει εκεινο το κεφαλαιο στη ζωη του, γιατι ντε και καλα να κατσει μονος για ενα συγκεκριμενο χρονικο διαστημα, επειδη το "επιβαλλει " ο περιγυρος;Αντιθετα, η φιλη μου υποστηριζει αυτο... οτι πρεπει να κατσεις μονος να δεις τι παει λαθος με σενα. Ποιο ειναι το σωστο και ποιο οχι; Εσεις τι γνωμη εχετε;