ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήρθε η ώρα να κάνω και γω τη δική μου εξομολόγηση. Να τα πω κάπου να ησυχάσω...Είμαι απόφοιτη Νομικής, πριν λίγους μήνες ορκίστηκα και ετοιμαζόμουν να κάνω την πρακτική μου άσκηση και παράλληλα το μεταπτυχιακό μου, μέχρι που....χώρισα. Με τη σχέση που είχα από το 2ο έτος, με έναν άνθρωπο που λάτρευα όσο τίποτα, που ήταν το στήριγμά μου και που πίστευα ότι υπήρχε μέλλον σε όλο αυτό που ζούσαμε . Η απόφαση δική του, δεν κατάλαβα πλήρως τους λόγους, όλα έγιναν ξαφνικά, η ζωή μου άλλαξε από τη μία μέρα στην άλλη , ο πόνος είναι αφόρητος πλέον, νιώθω πως έχω χάσει το στήριγμά μου, τον άνθρωπο που με ενέπνεε σε όλα και σχεδόν τη μοναδική μου παρέα, μιας και είμαι κλειστή σαν χαρακτήρας οπότε γενικά έχω ελάχιστους φίλους . Όλοι μου λένε ότι υπερβάλλω και ότι είναι καιρός τώρα να αφοσιωθώ στην καριέρα μου και στον επαγγελματικό τομέα, μιας και είμαι αρκετά εργατική. Πράγματι σε όλη τη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής έχω αποκτήσει αρκετά εφόδια κ έχω κάνει πράγματα (συνέδρια, ξένες γλώσσες, πτυχία, ερασμους, πρακτικη......) όμως πραγματικά τότε ήμουν τόσο ευτυχισμένη με τον άνθρωπό μου και είχα τη διάθεση να ασχοληθώ και να προσπαθώ να υλοποιήσω τα όνειρά μου και να μην τα παρατάω ποτέ. Τώρα όμως όλα είναι τόσο διαφορετικά. Νιώθω κάθε μέρα βαριά, ό,τι και να κάνω δεν με γεμίζει 100%, πάντα κάτι λείπει, κάτι είναι λάθος, ή τέλος πάντων τίποτα δεν είναι το ίδιο χωρίς αυτόν. Μετά το χωρισμό μας ανακάλυψα ότι είχα ανάγκη τον άνθρωπο εκείνο για να ολοκληρωθώ και πως μόνη μου πλέον δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Ίσως φταίει και το ότι ήμασταν στην ίδια σχολή, είχαμε κοινά ενδιαφέροντα και σχεδιάζαμε το μέλλον μαζί (μεταπτυχιακό στο εξωτερικό μαζί και στη συνέχεια δουλειά μαζί), οπότε τώρα μου έχει μείνει μια πικρία και ένα σοκ από τον χωρισμό, καθώς πρέπει να προσαρμοστώ σε νέα δεδομένα .. Εγώ γενικώς δεν είμαι άτομο της πρωτοβουλίας και νιώθω ότι έχω χαθεί πλέον και δεν ξέρω τι να κανω με τη ζωή μου, κυρίως επειδή δεν νιώθω καλά στο ψυχολογικό κομμάτι. Εκτός των άλλων, αρχίζω να νιώθω τύψεις και να κατηγορώ τον εαυτό μου για κάποια λάθη που έκανα στη σχέση μας και να νομίζω ότι εξαιτίας μου χωρίσαμε. Πιστεύω ότι δεν θα βρω ποτέ άλλον σαν αυτόν, καταρχάς επειδή είμαι ντροπαλή και ήπια και επιπλέον επειδή αν αρχίσω άσκηση και μεταπτυχιακό θα εχω τεράστιο φόρτο εργασίας και λιγοστό χρόνο..ούτε έχω μεγάλο κύκλο γνωριμιών ή φίλων ώστε να γνωρίσω κάποιον καινούριο...ο ανθρωπος αυτός με κάλυπτε σε όλα και αυτό είναι δύσκολο να το βρεις στις μέρες μας! Τόσα χρόνια ζούσα ένα όνειρο δίπλα του Και πραγματικά τον λάτρευα.. Τα άτομα του κύκλου μου τα ξέρω όλα και δεν μου αρέσει κανείς ερωτικά ... Βγήκα μερικά ραντεβού με κάποιους όμως το μόνο που κατάφερα ήταν να συγκρίνω με τον πρώην μου , να αηδιαζω όταν με φιλούν και να γυρνάω σπίτι ακόμα πιο άδεια, έτοιμη να καταρρεύσω. Δεν θέλω να με πάρει από κάτω όλο αυτό και πλέον δεν με αναγνωρίζω .. ήμουν ένα άτομο γεμάτο ενέργεια και ζωή Αλλά πραγματικά τώρα βρίσκομαι σε ένα αδιέξοδο. Νιώθω ότι η ζωή μου δεν έχει νόημα....όποια συμβουλή δεκτή...σας ευχαριστώ