Για πολλές δεκαετίες, λίγα πράγματα εμπόδιζαν τα άλμπατρος από το να φωλιάζουν και να μεγαλώνουν τα μικρά τους στην Ατόλη Midway, τα κοραλλιογενή νησιά στο δυτικό άκρο των νησιών της Χαβάης.
Αλλά τα τελευταία χρόνια, τα μεγαλοπρεπή θαλάσσια πτηνά έχουν πέσει θύματα φρικιαστικών επιθέσεων με δράστη έναν απίθανο εχθρό: τα οικόσιτα ποντίκια.
Τα ανοιχτά τραύματα στα κεφάλια, τους λαιμούς και τις πλάτες των πτηνών παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά από επιστήμονες και εθελοντές το 2015 στο Sand Island.
Οι τρομακτικοί τραυματισμοί προκάλεσαν ανησυχία για το τι θα μπορούσε να απειλήσει ξαφνικά τη μεγαλύτερη αποικία άλμπατρος στον κόσμο. Η αποκάλυψη του δράστη ήταν ακόμη πιο σοκαριστική.
Αρχικά θεωρήθηκε ότι δράστες ήταν μάλλον κουκουβάγιες ή γεράκια, αλλά ο τύπος των τραυμάτων δεν ταίριαζε.
Καθώς οι επιστήμονες δεν εντόπιζαν την πηγή των επιθέσεων, τοποθέτησαν κάμερες για να καταγράψουν τι πλήγωνε τα πουλιά στις φωλιές τους. Τα πλάνα κατέγραψαν μια τρομακτική σκηνή: ποντίκια γαντζωμένα στην πλάτη των πουλιών, τα έτρωγαν ζωντανά. Όμως στόχος τους δεν ήταν η σάρκα των πτηνών, αλλά μάλλον το αίμα τους.
Οι ποντικοί έφτασαν για πρώτη φορά στο νησί πριν από 75 χρόνια, αλλά προηγουμένως συνυπήρχαν ειρηνικά με τα πουλιά, όπως αναφέρει ο Ματ Μπράουν, επικεφαλής της Υπηρεσία Άγριας Ζωής.
Τα στοιχεία για τις επιθέσεις πλέον είναι τρομακτικά καθώς χίλια άλμπατρος (ενήλικα και νεοσσοί) έχουν πεθάνει από τις επιθέσεις και αμέτρητα είναι τα τραυματισμένα πουλιά. Σημαντικός είναι επίσης ο αριθμός των πουλιών που για να γλιτώσουν έχουν εγκαταλείψει τις φωλιές τους.
Ο ακριβής λόγος πίσω από τις ξαφνικές επιθέσεις δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί, αλλά υπάρχει διατυπωμένη η επικρατέστερη θεωρία για το αίμα.
Την περίοδο που εμφανίστηκαν οι πρώτες επιθέσεις η ατολή υπέφερε από ξηρασία, δήλωσε στην εφημερίδα The Washington Post ο Μπραντ Κέιτ, διευθυντής του προγράμματος των ωκεανών και νησιών.
«Τα ποντίκια αναζητούσαν πηγές υγρασίας και έφτασαν να πίνουν πραγματικά αίμα», λένε οι ερευνητές.
Πρόσθεσε ότι είναι δυνατό οι επιθέσεις να εξαπλώθηκαν επειδή τα ποντίκια έμαθαν το ένα από το άλλο, ανακαλύπτοντας έναν νέο τρόπο επιβίωσης. Τα ποντίκια είναι παμφάγα, που σημαίνει ότι κάθε πηγή τροφής που μπορούν να βρουν γίνεται το γεύμα τους.
Αλλά πώς είναι δυνατόν τόσο μεγάλα θαλάσσια πτηνά να πέφτουν θύματα ενός τρωκτικού;
Έχοντας φωλιές στο νησί για τόσο πολύ καιρό χωρίς να αντιμετωπίζουν απειλές από τους θηρευτές, τα πουλιά εξελίχθηκαν χωρίς το ένστικτο του φόβου ή αμυντικούς μηχανισμούς.
Τα άλμπατρος έγιναν τόσο εύκολος στόχος λόγω του έντονου βιολογικού ενστίκτου τους να φρουρούν τους νεοσσούς. Η αντίδρασή τους δεν είναι η φυγή, αλλά παραμένουν εκεί, καθισμένα πάνω από τις φωλιές τους για να προστατέψουν τα αβγά και τους νεοσσούς.
Τα ποντίκια εκμεταλλεύτηκαν επίσης μια αδυναμία στην άμυνα των άλμπατρος και κάνουν πάντα από πίσω τις επιθέσεις όπου δεν μπορεί να φτάσει το ισχυρό ράμφος του πουλιού.
Ήδη οι επιστήμονες έχουν λάβει τα πρώτα μέτρα περιορισμού των τρωκτικών καθώς θεωρούν πως οι επιθέσεις έχουν προκαλέσει μεγάλη βλάβη στον πληθυσμό των πουλιών και η μελλοντική απειλή ίσως να είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Ένα σχέδιο μαζικής εξόντωσης τρωκτικών για να μειωθεί αισθητά ο αριθμός τους στην περιοχή εκπονείται αυτές τις μέρες και αναμένεται να εφαρμοστεί άμεσα.
