ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγες ώρες επέστρεψα από μια επίσκεψη σε μία ξαδέρφη μου που γέννησε πρόσφατα. Εκεί συναντήθηκα με μία άλλη ξαδέρφη κοντά στην ηλικία μου (33 αυτή, 30 εγω), με της οποίας τον πατέρα ο μπαμπάς μου κάνει στενή παρέα. Η κοπέλα αυτή σπούδασε σε άλλη πόλη μακριά από την πόλη μου στην οποία σπούδασα εγώ και γενικά δεν είχαμε επαφές για πολλά χρόνια. Μετά έφυγε στην Αγγλία όπου έκανε περαιτέρω σπουδές και πλέον είναι καθηγήτρια σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Μπράβο της και πολύ χαίρομαι. Βρισκόμαστε τυχαία λοιπόν σήμερα. Μιλάμε, χαιρετιόμαστε, και έχω διακρίνει μια απίστευτη ξινίλα εκ μέρους της και χωρίς να μπορώ να καταλάβω το γιατί ενώ εγώ της μιλούσα με χαμόγελο. Λεω μεσα μου ιδεα σου ειναι καλε. Φτάνει η κουβέντα στα νέα μας -προσωπικά,εργασιακά κλπ- . Εγώ: εκπαιδευτικός σε ανεργία, ο κλάδος μου τραβάει τα γνωστά ζόρια, και πριν 2 χρόνια παντρεύτηκα με τον άνθρωπό μου. Αναφέρω επισης ότι αναζητώ συνεχώς δουλειά, ενώ ήδη έχω εργαστεί περιστασιακά σε ότι κατάφερα να βρω. Με το που τελειώνω, με αρχίζει σε μια ΕΙΡΩΝΕΙΑ...''και έγινες νοικοκυρά; αυτό σου αρέσει; εγώ δεν θα μπορούσα με τίποτα να παντρευτώ χωρίς να εργάζομαι. Και τι βρίσκεις στην Ελλάδα; προτιμάς να κάθεσαι; εγω ας πούμε βγάζω πολλά λεφτά και είμαι ανεξάρτητη. Άσε που δεν θα παντρευόμουν ποτέ από τόσο μικρή (ο θείος μου, παρεπιμπτόντως μου είχε αναφερει κάποτε πως όλο γκρινιάζει που είναι μόνη της εκεί στα ξένα), κλπ , κλπ''. Παιδιά είχα μείνει καγκελο. Με εκανε να αισθανθω ενα σκουπίδι. Με ξεφτιλισε. Λες και ανεφερα εγω οτι ΚΑΘΟΜΑΙ. Λες και παντρευτηκα για να βολευτω. Λες και δεν υπηρξε ερωτας ή απόλυτα συνειδητή απόφαση για μια τετοια δεσμευση.Κι επισης, λες και ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ που δεν μπορω να βρω δουλεια, ενω καθε μερα καταθετω βιογραφικα δεξια κι αριστερα. Νομιζω, οτι ισχυει αυτο που μου ειχε πει καποτε η μανα μου. Οτι η συγκεκριμενη ηθελε μια υψηλοβαθμη σχολη, το ειχε διατυμπανισει παντου οτι θα περασει εκει, και στις πανελληνιες επιασε πατο. Κι οταν μετα απο 3 χρονια εμαθε οτι εβγαλα τα διπλασια μορια και περνουσα ανετα σε οποια σχολη ηθελα, ΕΣΚΑΣΕ. Αν ειναι δυνατον. Να μην τα πολυλογω, χαμογελασα, εκανα πως ολα αυτα τα πηρα στο καλαμπουρι, και μετα απο λιγο προφασιστηκα κατι για να φυγω. Στο δρομο με πιασανε τα κλαματα. Ποτε δεν εχω αισθανθει να με υποτιμουν ετσι. Λες και ειναι κακο να μενεις στη χωρα σου, στο σπιτι σου, με τους ανθρωπους που αγαπας και να παλευεις οσο μπορεις να βρεις μια δουλιτσα, εστω και με λιγα λεφτα, γιατι εμαθες απο μικρος να ζεις με τα λιγα και εισαι ευτυχισμενος και με αυτα. Γυρισα σπιτι και ο αντρας μου με ειδε με κατακοκκινα ματια. Του εξηγησα τι εγινε, και μου ειπε ηρεμα πως ''οσα δεν φτανει η αλεπου...'' και να μην μπω καν σε διαδικασια συγκρισης. Επισης μου ειπε πως με αγαπαει για αυτο που ειμαι ακριβως και πως θα παει να μου φερει γαλακτομπουρεκο απο το γειτονικο ζαχαροπλαστειο. Αυτη τη στιγμη τρωω το γαλακτομπουρεκο κι αισθανομαι καλυτερα. Και ειπα να τα μοιραστω και με εσας, μηπως και φυγει αυτη η μαυριλα που μου φυσηξε η συγκεκριμενη υπαρξη μεσα στην καρδια μου.