ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

5 χρόνια είμαστε μαζί, στα 4 περνούσα εφηβεία, ψυχολογικά σπιτιού και ξέσπασα αρκετά πάνω του και το χωρίς κλπ, δεν μπορώ να πω ότι με καταλάβαινε και με υποστήριζε, δεν ένιωθα έτσι, απλα μου ελεγε θα περασεθ κλπ. Παρακαλουσε παντα να ειναι διπλα μου, αλλα κακα τα ψεματα νομιζω πως ηταν ενθουσιασμενος με το χαρακτηρα και την εμφανιση μου και δεν έψαξε ποτέ πιο βαθια, τυχαία ανακάλυψα πως είχε μίλησε με την πρώην του και είχαν βγει κιόλας, κακός χαμος τρελάθηκα έχασα τη γη κατω από τα πόδια μου, έδινα πανελλήνιες και χώρισαν οι δικοί μου, έπεσαν όλα μαζί. Η ψυχολογία στο πάτωμα και του εξηγούσα φώναζα πόσο σκατα ήταν ότι έκανε ακόμη και αν όπως ορκίστηκε δεν έκανε κάτι ερωτικό, εγώ δεν μπορούσα να τον εμπιστευτώ είπε πως ειμαι υπερβολική και πως έχω δίκιο αλλά εντάξει δεν έκαναν κάτι απλώς να τονώσει την ψυχολογία ήθελε γιατί εγώ του την είχα ρίξει. Μήνες χωρια εγώ να προσπαθώ να τον κάνω να καταλάβει αυτός να με κυνηγάει αλλά να καυλαντιζεις και ταυτόχρονα γιατί λέει είχε χάσει κάθε ελπίδα και προσπαθούσε να ξεχάσει. Και λίγο η ψυχολογία και η ανάγκη για σεξ, λίγο το ότι ο εγωισμός τρελάθηκε υπέκυψα και πάλι μαζί του και τώρα βρίσκομαι εδώ μετά από 1 χρόνο να νιώθω ξενερωμενη μαζί του, να κάνω σεξ και να περιμένω να τελειώσει, να σιχαίνομαι ώρες ωρες, να το θεωρώ μίζερο και απαιδιοξο και απωθητικο. Και νιώθω τύψεις να το χωρίσω, γιατι; πως θα βρω τη δύναμη να το τελειώσω, τον κοροϊδεύω και μαζί εμένα. Δεν είναι αυτός που θέλω δίπλα μου αλλά οι στιγμές με εγκλωβίζουν εδώ. Πως θα φυγω; θα ήθελα και να μιλήσω με κάποιον σαν ψυχολόγο να τα αναλύσω να βρω δύναμη. Ν19