Ένα υπόγειο, συνεχές ρεύμα υπαρξιακής αναζήτησης διαπερνά το τέταρτο μέρος του Toy Story, αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχήσετε: τα αγαπημένα παιχνίδια είναι όλα εδώ, οι αρετές και τα ελαττώματά τους τα οδηγούν σε περιπέτειες έξω από τη βολή του ανάδοχου σπιτικού τους κι ένα καινούργιο κεφάλαιο διαδέχεται το τέλειο φινάλε του προηγούμενου επεισοδίου, εκεί όπου ο Άντι παραδίδει τα παλιά παιχνίδια του στην πρόθυμη πιτσιρίκα Μπόνι και, παρά τη δακρυγόνο στενοχώρια, η μετάβαση γίνεται όσο το δυνατόν πιο βελούδινα και γλυκά.

 

Εδώ ο Γούντι είναι εκείνος που ενηλικιώνεται, μετά το παλιό του αφεντικό. Η μικρή Μπόνι φροντίζει να έχει πάντα στο πλευρό της τον Σπόρκι, το παιχνίδι που έφτιαξε με τα χεράκια της την πρώτη μέρα του νηπιαγωγείου, γνωρίζοντας κατά βάθος πως ήρθε η ώρα του να υποκατασταθεί. Πάνω απ' όλα, το παιδί: σε όλο το έργο η φράση «έχεις παιδί» μεταστρέφει συγκινητικά τους όρους αγάπης μεταξύ των ανήλικων και των παιχνιδιών τους.

 

Μετά από μια σειρά άψογα εμπνευσμένων και εκτελεσμένων σεκάνς σασπένς και δράσης, ο καουμπόι γίνεται το ζωντανό παράδειγμα προϊόντος που υπερβαίνει τις εργοστασιακές του ρυθμίσεις, εγνωσμένα και συνειδητοποιημένα, απογειώνοντας το concept του Toy Story μια βαθμίδα πιο ψηλά από το εξαιρετικό animation.

 

Εκτός του ότι το παιδί ανήκει σε μια οικογένεια, σε ένα σπίτι, συνεπώς έχει προορισμό και ενεργή λειτουργία, παίρνει υπό την προστασία του ένα παιδάκι με έναν εναλλακτικό, γονεϊκό τρόπο. Ο Γούντι, ωστόσο, έχει εξαιρετικά αυξημένο αίσθημα ευθύνης. Ως σερίφης, παραμένει επιστάτης, επιβλέπων, ισορροπιστής και ιθύνων νους, ακούγοντας την εσωτερική του φωνή, σε αντίθεση με τους πιο άμυαλους ομολόγους του ‒ βλέπε Μπαζ.

 

Στην ακόμα μία φορά επική, ηγετική του προσπάθεια να σώσει τους συντρόφους του και να τους παραδώσει ακέραιους στην ευτυχισμένη αγκαλιά του ιδιοκτήτη τους, καταλήγει σε μια μικρή πόλη και ξαναβρίσκει την εκλεκτή της καρδιάς του, τη Λόλα.

 

Μετά από μια σειρά άψογα εμπνευσμένων και εκτελεσμένων σεκάνς σασπένς και δράσης, ο καουμπόι γίνεται το ζωντανό παράδειγμα προϊόντος που υπερβαίνει τις εργοστασιακές του ρυθμίσεις, εγνωσμένα και συνειδητοποιημένα, απογειώνοντας το concept του Toy Story μια βαθμίδα πιο ψηλά από το εξαιρετικό animation.

 

Όπως το Inside Out πλοηγήθηκε στο φαντασιακό και το Coco δρασκέλισε το κατώφλι του θανάτου, το Toy Story αγγίζει μεταφυσικές χορδές, διατηρώντας τη ρεαλιστική φρεσκάδα του, όσο κι αν αυτό ακούγεται οξύμωρο, μια και πρόκειται για παιχνιδοκαμώματα, όταν οι άνθρωποι δεν κοιτάζουν. Στο επίπεδο διασκέδασης, δεν παίζεται. Ξεφλουδίζοντας τη λούνα παρκ επιφάνειά του, οι εκπλήξεις έρχονται καταιγιστικά. Supreme!