ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χριστίνα, πέρασαν 14 ολόκληρα χρόνια, προχώρησα, έφτιαξα τη ζωή μου, μεγάλωσα, ωρίμασα, απέκτησα εμπειρίες, μα ακόμα σε σκέφτομαι, προσπαθώ να φέρω την εικόνα σου στο μυαλό μου, τσεκάρω τα διάφορα δίκτυα να δω τι κάνεις, πως είσαι, πως να μοιάζεις σήμερα.Θυμάμαι εκείνο το βράδυ με πόση χαρά και αθωότητα με αγκάλιαζες και με κοιτούσες στα μάτια.Θα ήθελα να σε δω, να σου μιλήσω, να ακούσω τη φωνή σου, να δω πως είσαι, πως πας το πρωί στη δουλειά σου, χωρίς να ζητώ κάτι από σένα, τίποτε απολύτως. Καλώς ή κακώς η ζωή μου διαμορφώθηκε από αυτόν τον έναν χρόνο και κάτι που είμασταν μαζί. Με έκανε αυτό μου είμαι.Πρόσφατα άκουσα κι ένα τραγούδι, οι στίχοι του εκφράζουν οτι νιώθω:I never got to say goodbyeI wish I could ask for just a bit more timeIt's like, you still got the right to know what's going onAs I struggle to remember how you used to look and soundSometimes I still think I can spot you in the crowdΘέλω να σου ζητήσω και μια τεράστια συγγνώμη για κάποια πράγματα που είπα όταν αποφάσισες να χωρίσουμε, θέλω να ζητήσω συγγνώμη αν το διάστημα που είμασταν μαζί σου έκανε κακό, εγώ ποτέ δεν σκέφτηκα να σε βλάψω, ποτέ δεν σου ζήτησα κάτι που θα σε έφερνε σε δύσκολη θέση. Νιώθω ενοχές για αυτά που νιώθω, νιώθω ενοχές για αυτά που γράφω, ντρέπομαι πραγματικά πολύ, γι αυτό τα γράφω μόνο εδώ. Μακάρι να τα διάβαζες αν και δεν νομίζω πως θα είχαν καμιά αξία για σένα, για κανέναν μάλλον δεν έχουν αξία, εκτός από εμένα.