ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεννημένος άσχημος και φτωχός, σε έναν κόσμο που πουλάει η ομορφιά και το χρήμα, αναρωτιέμαι πολλές φορές ποιανού καθομοίωση μπορεί να είμαστε.Από πιτσιρικάς θυμάμαι να δέχομαι σχόλια για την εμφάνιση μου. Με έχουν αποκαλέσει καθυστερημένο, παιδί με σύνδρομο down (χωρίς να έχω), έχουν "παραπονεθεί" στον θεό γιατί μου έδωσε γαλάζια μάτια εμένα που είμαι άσχημος και όχι σε εκείνους και άλλα πολλά.Με βίασαν ψυχολογικά αναγκάζοντας με να παρατήσω το διάβασμα και να αποτύχω εντελώς στην ζωή μου. Βοήθεια δεν είχα από κανέναν σε γυμνάσιο και λύκειο. Στους δικούς μου δεν τα έλεγα για να μην τους πληγώσω. Πέρασα με λίγα λόγια εφιαλτικά παιδικά χρόνια.Μεγαλώνοντας δεν έχει αλλάξει κάτι. Βλέπω ανθρώπους να με κοιτάνε στραβά, μαθαίνω πως πίσω από την πλάτη μου με αποκαλούν εξωγηίνο, μπάζο, βρικόλακα, ασχημομούρη και άλλα τέτοια κοσμητικά επίθετα. Ακόμα και συγγενείς με έχουν αποκαλέσει έτσι.Κοπέλες, γνωστές μου, με βλέπουν στον δρόμο και κάνουν πως δεν με έχουν δει για να μην μου μιλήσουν. Οι ίδιες όταν χρειαστούν τη βοήθεια μου με θυμούνται και μου κάνουν τα γλυκά μάτια.Καθημερινά βλέπω στα social media να ανεβάζουν φωτογραφίες με ανθρώπους που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν όμορφοι και να γράφουν ατάκες όπως "άντε τυχερούλα έναν τέτοιο γαμπρό θα σου βρω χαχαχαχα" ή "ποιος έβγαλε την φάλαινα στη στεριά? Γρήγορα φωνάξτε την φιλοζωική".Γενικότερα βλέπω πως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους άλλους ως ένα κομμάτι "κρέας". Σε αυτή τη ζωή αν είσαι υπέρβαρος, υπερβολικά αδύνατος, έχεις μεγάλη μύτη, είσαι πολύ άσπρος, δεν έχεις λεφτά για καινούργια ρούχα κλπ είσαι καταδικασμένος να δέχεσαι τα σχόλια του κάθε "τέλειου" που το μόνο που έχει μάθει στη ζωή του είναι να κρίνει.Αντίθετα αν γεννηθείς όμορφος, με πλούσια σωματικά προσόντα, πλούσιος οικονομικά, με γνωριμίες κλπ η ζωή στα δίνει όλα απλόχερα - δουλειά, επιτυχία, αναγνώριση από την κοινωνία κλπ.Έχοντας περάσει όλα τα παραπάνω και βιώνοντας καθημερινά τέτοιες συμπεριφορές, αρχίζω να αναρωτιέμαι - είμαστε καθομοίωση του αυτού που πιστεύουμε και προσευχόμαστε για χάρη του (όταν τον έχουμε ανάγκη) ή μήπως είμαστε καθομοίωση αυτού που φοβόμαστε και δεν τολμάμε να πούμε το όνομα του?