ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ συνέβη πριν τρία χρόνια και είναι από αυτές τις ιστορίες που θεωρούνται πολύ απίστευτες και κάπως περίεργες αλλά έχω την ανάγκη να την πω για να βγει από μέσα μου και να κλείσει έτσι ένα κεφάλαιο που εδώ και τόσο καιρό με στοιχειώνει αλλόκοτα. Όλα ξεκίνησαν σε ένα παραλιακό κλαμπ. Είχα πάει μαζί με την μπάντα μου εκεί για ένα live και ήμουν πολύ ενθουσίασμενη γιατί είχαμε καιρό να βγούμε σε κόσμο. Ήμασταν από τους λίγους ροκάδες της πόλης και είχε γίνει κάποιος ντόρος στα παιδιά της πάνω κάτω ηλικίας μου. Το συναίσθημα εκπληκτικό και η ενέργεια απερίγραπτη. Ο κόσμος έφτανε μέχρι την παραλία και όσο εκεί που μπορούσα να δω...όλοι χοροπηδουσαν. Είπαμε αρκετά γνωστά κομμάτια Guns and Roses, nirvana, Aerosmith όπως και δικά μας που δεν θα τα ονομάσω για ευνόητους λόγους. Όταν τελειώσαμε, τα παιδιά πήγαν να πιουν κάτι παραπάνω αλλά εγώ δεν έκατσα γιατί ήμουν ήδη αρκετά ζαλισμένη και ήθελα να πάρω αέρα. Βγήκα από το πλήθος και τράβηξα για την πλατεία για να πάω στο σπίτι που έμενα. Πριν φτάσω όμως, είδα κάποιον με την άκρη του ματιού μου να με ακολουθεί. Πίστεψα για λίγο πως ήταν κάποιος από τα παιδιά του κλαμπ που ήθελε να με πάει σπίτι, να μου πει πως του αρέσαμε κτλ ξέρετε τώρα. Αλλά όταν γύρισα είδα εκείνον. Εκείνον με τα μακριά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια. Τον είχα από καιρό στο μυαλό μου σαν τον έρωτα που δεν θα κατακτήσω ποτέ. Μου είχε κάνει αυτό το κλικ που δεν το παθαίνεις συχνά. Ερχόταν συχνά από την διπλανή πόλη γιατί του άρεσαν τα μέρη μας. Ήταν ο πιο ωραίος από όλους και επειδή αποφάσισα να τα πω όλα....πολλές φορές για εκείνον τραγουδούσα το Sweet Child O Mine. Για την ακρίβεια την είχα πατήσει μαζί του από τη στιγμή που τον είδα. Δεν ξεκολλουσε από το μυαλό μου. Ήταν τόσο ωραίος και το ''χειροτερο'' ? Είχε καρδιά από χρυσάφι. Όλοι τον φώναζαν ομορφοπαιδο και κάθε φορά που τους χαλούσε κάτι....εκείνος έτρεχε. Πιάνανε τα χέρια του από ηλεκτρονικά ηχεία ραδιόφωνα τέτοια. Έτσι τον είχα γνωρίσει και εγώ και από τότε τον σκεφτόμουν συνέχεια. Μέχρι που είχα χωρίσει για εκείνον δίχως φυσικά να ξέρει πώς νιώθω ή να έχει γίνει κατι μεταξύ μας. Χώρισα γιατί εκείνος είχε μπει στη καρδιά μου διαγράφοντας τα πάντα πίσω του. Ήθελα να του μιλήσω αλλά παρόλο που ήταν δεκτικός και καλός...κρατούσε πάντα μια περίεργη απόσταση. Όταν τον είδα λοιπόν εκείνο το βράδυ ήρθε κοντά μου χαγελωντας. Εμένα η καρδιά μου πήγαινε να πετάξει και η χαρά μου που τον είδα ξεπερνούσε ακόμη και τη χαρά που είχα για το live. Αρχίσαμε να μιλάμε και περπατούσαμε. Μου είπε πως ήταν στο κοινό και πως του αρέσαμε πολύ. Πάντα είχε έναν καλό λόγο αλλά το περίεργο ήταν το ύφος του εκείνο το βράδυ. Αντι να πάω σπίτι λοιπόν πήγα μαζί του και καθίσαμε στη παραλία. Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω. Μόνο κάποιες φωνές και τραγούδια ήχουσαν από μακριά. Η συζήτηση μας ήταν κυρίως για το live αλλά κάποια στιγμή εκείνος άλλαξε θέμα μετα από μια ολιγόλεπτη σιωπή γεμάτη αμηχανία. Με κοίταξε στα μάτια έτσι όπως δεν με είχε ξανά κοιτάξει ποτέ. Η καρδιά μου πάγωσε. Κάτι ήθελε να μου πει αλλά δεν μπορούσε και εγώ είχα καταλάβει ότι κάτι έτρεμε μέσα του για μένα. Από την άλλη αναρωτιόμουν ''δεν μπορεί να με θέλει. Είναι πολύ ωραίος και θα μπορούσε να έχει αποιαδήποτε'' αλλά το βλέμμα του μου μιλούσε άσχετα που δεν έβγαζε λέξη. Του είπα πως αν θέλει να μου πει κάτι μπορεί να το κάνει και απαντησε απλά ''δεν είναι τόσο εύκολο''. Και πριν προλάβω να αντιδράσω ή να πω κάτι παρακάτω με έπιασε από το σαγόνι και με φίλησε. Τα χείλη του ήταν τόσο μεθυστηκα και ένα ρίγος με τύλιξε από την κορυφή έως κάτω. Και για να μην τα πολυλογώ...δεν κατάλαβα πότε βρεθήκαμε ανάμεσα από τα βράχια. Κάναμε έρωτα. Όχι σεξ. Μου φέρθηκε σαν να ήμουν μια πραγματική βασίλισσα. Ήταν τόσο τρυφερός και λες και η κάθε του κίνηση και ο κάθε αναστεναγμος του να ήταν η προέκταση μιας βαθιάς αγάπης. Ποτέ δεν είχα ξανά νιώσει έτσι. Τόσο δεμένη και τόσο σημαντική για κάποιον. Βγάζαμε και οι δύο μάλλον έναν καταπιεσμενο έρωτα. Μου μιλούσε συνέχεια μου ψιθυριζε στο αυτί και εγώ ένιωθα σαν να βρισκόμουν σε ένα όνειρο. Αυτό που αισθάνθηκα μαζί του με έκανε να καταλάβω πως αυτός ήταν. Αυτός ήταν ο μοναδικός για μένα. Όταν τελειώσαμε με πήρε στην αγκαλιά του και με έσφιξε πάνω στο στήθος του. Και εκεί που πετούσα στα σύννεφα πιστεύοντας πως έχω βρει τον άντρα της ζωής μου, τον άκουσα να κλαίει. Τον ρώτησα τι έπαθε και μέσα στο κλάμα του μου είπε πως ήταν αναγκασμένος να μην με ξανά δει. Περιττό να σας πω πως κάθε όμορφο όνειρο που έκανα...γκρεμίστηκε με λίγες λέξεις του. Του είπα πως όλα μπορούν να αλλάξουν αν το θέλουμε. Τον χαϊδεύα τον φιλούσα και προσπαθούσα να τον ηρεμήσω αλλά εκείνος δεν σταματούσε τα δάκρυα. Μου είπε ''Σαγαπαω αλλά δεν πρέπει να ξανά συμβεί αυτό. Και να θυμάσαι πως για μένα θα είσαι πάντα η μία''. Αυτό μου είπε και με φιλούσε για ώρες ενώ ένιωθα τα δάκρυα του πάνω στο πρόσωπο μου. Όταν γύρισα σπίτι έπεσα στο κρεβάτι κλαίγοντας. Μέσα σε λίγες ώρες χτίστηκαν και γκρεμίστηκαν τα πάντα και δεν μπορούσα να το διαχειριστω. Ούτε και κατάλαβα εκείνη τη στιγμή τι εννοούσε με τα λόγια του. Συνέχιζα να τον σκέφτομαι όλες τις μέρες. Του είχα τηλεφωνήσει και κάποιες φορές αλλά δεν ήθελα να επιμείνω γιατί πέρα από την πληγή που δημιούργησε...μου άφησε μια γλύκα που κάνεις άλλος δεν μπορεί να μου την χαρίσει. Με έκανε να νιώσω πως είναι να σε αγαπούν. Αλλά σεβάστηκα την επιλογή του και πονούσε σιωπηλά με την απορία και τα ερωτηματικά μου. Γιατί να σταματήσουν όλα πριν καν αρχίσουν? Τι τον κρατούσε μακριά μου? Γιατί ήταν όλα τόσο τραγικά? Εγω συνέχιζα τα live με όση όρεξη μου είχε απομείνει και μετά από μέρες έμαθα πως αρραβώνιαζοταν μια μεγαλύτερη του. Η χειρότερη στιγμή της ζωής μου! Κάθε ελπίδα είχε πέταξει. Ο κόσμος ψιθυρίζε για συμφέρον και για κάποια χρέη που είχε ο πατέρας του στον πατέρα εκείνης της γυναίκας. Λέγανε επίσης πως έμενε κοντά της για να μη μπει ο πατέρας του στη φυλακή. Μετά από αυτό δεν είχα καμία απαίτηση από εκείνον. Ούτε σταμάτησα να τον σκέφτομαι. Ούτε να τον ονειρεύομαι. Εύχομαι μόνο να καταφέρει να την αγαπήσει και να είναι όλοι ευτυχισμένοι στη ζωή του. Κάποιες φορές τον βλέπω και κάθε φορά με κοιτάει με το ίδιο βλέμμα. Το βλέπω πως με αγαπάει αλλά όλα πλέον έχουν τελειώσει σε πρακτικό επίπεδο. Πονάω ακόμη και τώρα....αλλά προσεύχομαι να γίνει ευτυχισμένος έστω και μακριά από εμένα. Αλλά δεν είναι. Το βλέπω πως δεν είναι χαρούμενος. Παλιά ήταν η χαρά της ζωής και τώρα μαραζώσε. Δεν περιγράφεται αυτό που νιώθω όταν τον κοιτάω. Θέλω να πάω να τον σώσω. Να τον βγάλω από αυτή τη κατάσταση αλλά δεν μπορώ...δεν πρέπει.