ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πραγματικα ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Πιο μικρη ,δημοτικο-γυμνασιο-λυκειο ειχα στοχους, προτεραιοτητες, μια πολυ ομορφη ροη στη ζωη μου. Ειχα εναν λογο να ξυπνάω το πρωι και απολαμβανα τις ημερες. Τωρα εχω μεν περασει στο πανεπιστημιο, αλλα μολις συνεβη αυτο ολα αλλαξαν. Περασα μια μεταβαση και συνειδητοποίησα ποσο λιγη ημουν πιο μικρη. Οτι ωριμασα, συνειδητοποιησα πολλα. Αλλαξα πολυ σαν σκεψη. Αλλα παραλληλα , βιωσα πολλες αλλαγες οικογενειακα και φιλικα. Μου ηρθαν ουρανοκατεβατες πολυ άσχημες κριτικες ως προς τις δυνατοτητες εξελιξης μου στη σχολη απο άτομα που ειχα ψηλα και ποτε δεν το περιμενα. Καπως ετσι, λιγο απο ολα , αρχισα να πιστευω τελικα οτι ολα αυτα ειναι αληθεια. Οτι δεν αξιζω, οτι δεν εχω ουσιαστικα ταλεντα, οτι δεν θα καταφέρω και κατι. Δεν ξερω γιατι το πιστεψα. Ειλικρινα. Πες οτι είναι αληθεια. Ακομα κ αληθεια να ναι δεν νομιζω να υπαρχει αχρηστος ανθρωπος... Ολοι κατι εχουμε να προσφέρουμε... Τωρα πλεον στο τέταρτο ετος να εχω περασει οχι και πολλα μαθηματα αρχιζω και αναρωτιέμαι πως απο δυναμικη και με αυτοπεποιθηση μετατραπηκα σε ηττοπαθη και με κοινωνικη φοβια. Και κατεληξα οτι ειναι θεμα σκεψης και συνήθειας σε αυτην την σκεψη καθως και το τι περιβαλλον με περιτριγυριζει. Ναι, η μανα μου ειναι ενας καταθλιπτικος ανθρωπος εδω και τέσσερα χρόνια αλλα θα ηταν τελειως λαθος να ριξω ολη την ευθυνη εκει. Εγω τι εκανα τοσο καιρο; Γιατι δεν ειχα κίνητρο; Γιατι δεν ειχα ζωντανια; Ορεξη; Γιατι η παρουσια μου δεν καταφερε να αλλαξει το κλιμα μεσα στο σπιτι;....Θελω πολυ να ζησω αυτο το να ξυπνάς το πρωί γεματος ενεργεια, χαρα, διάθεση γιατι εχεις εναν στοχο να πραγματοποιησεις μεσα στη μερα. Γιατι απλα αγαπας τον εαυτο σου και ζεις τη στιγμη. Και αναρωτιέμαι γιατί δεν το κανω... Γιατι δεν μπορω.. Ειμαι μονο 21 αλλα δε θελω να μεγαλωσω για να αλλάξει αυτο. Δε θελω να αφησω αλλο χρονο. Αφησα ηδη αρκετο... Εγκλωβιστηκα μεσα σε ενα κλουβι απο ανασφάλειες τις οποιες ποτε δεν ειχα και ανασφάλειες που απτονται καθε σφαιρας της ζωης. Αυτές με εμποδισαν να ξεδιπλωθω. Εχω χασει πολλές στιγμες ολα αυτα τα χρονια, ενω αλλα παιδια της ηλικιας μου ζουν τη ζωη στο φουλ. Εγω αντιθετως νιωθω εκατο βαρη να με βαραινουν... Οχι πια... Το μυαλό εχει απίστευτη δυναμη. Ναι , μπορει οταν κοιτιεμαι στον καθρεφτη να βλεπω μια πληγωμενη ψυχη, αλλα ειναι ακομα ομορφη. Μπορει να ειναι κουρασμενη αλλα δεν εχει χασει την ακτινοβολία της. Γιατι ολοι μας ειμαστε φως. Ολοι μας έχουμε μεσα μας κατι. Κατι που δεν εχει κανεις αλλος και αυτο ειναι η υπερδυναμη μας που μας κανει μοναδικους... Για πρωτη φορα, αποφασισα οταν με κοιταξω να μην πω σε μισω, γιατι εξελιχθηκες ετσι. Να πω συγγνωμη, συγχωρεσε με σαγαπαω. Ειναι δυσκολο ναι. Αλλα πρεπει. Να πω μπορεις. Σε ακυρωσαν πέντε δεκα εικοσι διακοσιοι ανθρωποι; Χιλια άτομα πιστευουν οτι δεν μπορεις; Χιλια ατομα πιστευουν οτι δεν εχεις κατι να δωσεις; Ειναι η δικη τους γνωμη και δεν εχει να κανει με εσενα, εχει να κανει με την ενδόμυχη γνώμη που εχουν για τις δικές τους δυνατοτητες. Αν πεις εγω μπορω, εγω το πετυχα, εγώ ειμαι για αυτο, θα γίνει. Οχι γιατι εισαι εγωιστης. Αλλα γιατι επιτελους θα παρεις τη δύναμή σου πισω. ~ και αυτην τη φορα, θα την πάρω. No matter what!