ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και να μαι εγώ στα 38 ανύπαντρος, (σχεδόν) άνεργος πίσω στο σπίτι. Στην πατρογονική εστία την τόσο αγαπημένη και τόσο αποπνικτική. Βγαίνουμε εχθές το βράδυ καλεσμένοι εγώ η μητέρα μου και η αδερφή μου. Δυο γυναίκες που έχουν μάθει να κάνουν κουμάντο στους πάντες και στα πάντα (για να σας προλάβω ΔΕΝ τους το επέτρεψα. Από μόνες τους παίρνουν το δικαίωμα και γινόμαστε μπίλιες άπειρες φορές αλλά δεν το καταλαβαίνουν και σταματήστε να λέτε σε όποιον δεν περνάει καλά ότι φταίει εκείνος και μόνο είναι φοβερά ενοχλητικό). Πάμε λοιπόν στο γαμημένο το μαγαζί και καθόμαστε με τους υπόλοιπους συγγενείς. Χρειάζεται να πάω τουαλέτα. Τι να σου παραγγείλουμε αν είναι; Μια χοιρινή με πατάτες.(ναι αυτό μου αρέσει ΤΕΛΟΣ). Γυρίζω στο τραπέζι έρχονται τα πιάτα και μου ρχεται εμένα ενα κατασκέυασμα τίγκα στη σάλτσα γάλακτος και στα μανιτάρια. Συγγνώμη δεν παρήγγειλα αυτό. Χοιρινη μπριζόλα ψητή με πατάτες είπα. Ε ΝΑΙ ΣΟΥ ΠΗΡΑΜΕ ΧΟΙΡΙΝΗ ΜΠΡΙΤΖΟΛΑ ΜΕ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΚΡΕΜΑ ΓΑΛΑΚΤΟΣ ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΜΙΑ ΦΟΡΑ... Οπως καταλάβατε χάλασε όλη μου η βραδιά χάλασε όλη μου η διάθεση ηθελα να φυγω από εκεί ένιωθα αποτυχημένος ένιωθα οτι με κοίταζαν ολοι είδα τα πιτσιρίκια της ξαδέρφης μου να σκουντιούνται και να γελάνε και δεν νευρίασα με τα παιδιά με το δίκιο του ένας έφηβος θα γελάσει βλέποντας έναν παιδήλικα να τσαντίζεται για μια μπριζόλα. Δεν είναι η μπριζόλα είναι ο τρόπος είναι η συμπεριφορά . Οδηγούσα για να γυρίσουμε στο σπίτι και ηθελα να στουκάρω πάνω σε κανένα τοίχο να τις αφήσω ανάπηρες. Το αυτοκίνητο μου λυπόμουν το μονο πράγμα που μου έχει μείνει από την παλιά ζωή μου.