ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 25 και ξερω τις δυσκολιες της ζωης και οι πανελληνιες για μενα ηταν μια απο αυτες. Για να σπουδασω το επαγγελμα που ηθελα επρεπε να δωσω πανελληνιες και να γραψω πολυ καλα. Για μενα ολη η διδικασια ηταν μια δυσκολια επρεπε να αντιμετωπισω το αγχος και την κουραση μου. Και συμφωνω οι πανελληνιες δεν ειναι ουτε η αρχη ουτε το τελος για τιποτα, αλλα για καποιους ειναι ο μονος τροπος να σπουδασουν αυτο που ανειρευονται απο μικροι.

Γι' αυτούς που ΞΕΡΟΥΝ τι θέλουν, οι πανελλήνιες είναι μονόδρομος. Αν από μικρός κάποιος θέλει να γίνει γιατρός, δεν έχει αλλη λύση. (μην πιασουμε περιπτώσεις σπουδών στο εξωτερικό επί πληρωμή, αυτοί που μπορούν πλέον, είναι λίγοι).Για μένα το πρόβλημα έγκειται στη γενικότερη απογοήτευση που εισπράττουν ούτως ή άλλως τα παιδιά από τους γονείς και τον περίγυρο για το μέλλον της Ελλάδας, δηλ. το δικό τους.Είναι δύσκολο να αποφασίσεις σε μικρή ηλικία τι θες να σπουδάσεις, όταν οι προοπτικές σε ό,τι κι αν επιλέξεις δεν είναι τόσο λαμπρές. Από την άλλη, αυτό είναι το σύστημα, κάθε έφηβος/νεαρός ενήλικος οφείλει να κάνει μία επιλογή ταιριαστή με τον εαυτό του νωρίς. Και, αφού σε κρατικό επίπεδο, η παιδεία δε βοηθά στην ανακάλυψη των δεξιοτήτων και κλίσεων, ο κλήρος πέφτει πάλι στον ίδιο.Ας κοιτάξουν, λοιπόν τα νεαρά παιδιά να βρουν τι θέλουν. Αν ο δρόμος τους δεν περνάει μέσα από πανελλήνιες υποχρεωτικά, τόσο το καλύτερο. Αν όμως, περνάει, καλό ή κακό σύστημα, δεν παίζει ρόλο.