Απευθύνσου σε κοινωνικές υπηρεσίες.
15.6.2018 | 13:22
Πνίγομαι.
Καλησπέρα είμαι 16 ετών και μένω με την οικογενεια μου η οποια ειναι επισημως διαλυμενη. Οι γονεις μου δεν μιλιουνται,βασικα είναι χωρισμενοι αλλα ζουν μαζί λόγο του μικρού μου αδερφού αν και εγώ δεν το εγκρίνω γιατί κάθε μέρα μαλώνουν και το μονο που καταφέρνουν είναι να περνάνε ασχημες εικόνες σε ένα μικρό παιδί. Εγώ εχω συνηθίσει τις φασαρίες. Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σαν μικρή κοπέλα ήταν να είμαι κρυμμένη στη τουαλέτα μαζί με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου απ'έξω να φωνάζει και να απειλεί πως θα σκοτώσει την μητέρα μου. Για καποιον καιρό οι φασαρίες είχαν σταματήσει. Συγκεκριμένα τους πέντε πρώτους μήνες που η μαμά μου ήταν εγκυος στον μικρό μου αδερφό δεν μάλωναν καθόλου. Απο τον έκτο μήνα και μετά αρχισαν να μαλωνουν. Για τα πραγματα που θα έπρεπε να παρουν για το παιδί,τα λεφτά που θα εδιναν για την γεννα και τα σχετικά. Η μαμά μου δεν είχε καλή εγκυμοσυνη. Ο πατέρας μου μια βδομάδα αφού γεννήθηκε ο αδερφος μου σηκώθηκε και έφυγε απο το σπίτι για ταξίδι αναψυχής όπως δηλώνει και ο ίδιος. Θέλω να πω,πως τον τελευταίο καιρό(συγκεκριμενα έναν ολόκληρο χρόνο τώρα) νιώθω πως πνιγομαι εδώ μέσα. Αγαπάω τους γονείς μου και τον αδερφό μου αλλά αλήθεια πνίγομαι. Και για να μην φανώ αχάριστη η κάτι τέτοιο.. Εννοώ πως πνίγομαι απο όλη την κατασταση. Κάθε φορα που ακούω το αμάξι και ξέρω πως ήρθε ο μπαμπάς μου με πιάνει ενας απαισιος κομπος στο στομάχι γιατί ξέρω πως πάλι θα βρει αφορμη να μαλωσει με τη μαμα μου. Κάθε φορά που είμαι έξω και γυρναω σπίτι νιωθω εναν κόμπο πάλι. Νιώθω ένα συναίσθημα κατάθλιψης. Το πιο δυσκολο είναι πως αυτον τον καιρο ειχα τις εξετάσεις. Διάβασμα,φασαρίες στο σπίτι, δουλειές του σπιτιού και τα σχετικά έπεφταν πάνω μου. Η μαμα μου δεν με αφήνει να βγω εξω. Δεν ειναι πως το απαιτω. Αλλα εχω να βγω με την παρέα μου πάνω απο 5 μήνες. Σαφώς και έχω χάσει την επαφή μου και με αυτα τα 2-3 άτομα που μίλαγα λόγο του ότι δεν βγαινω εξω ποτε. Βγαίνω μονο με τη μαμα μου και ειμαι ενταξει με αυτο,με καλυπτει απλως θελω λιγο προσωπικη ζωη. Ειμαι μόνο 16 ετών ναι και έχω να περάσω ακομα πολλα. Αλλα αλήθεια νιωθω πως πνίγομαι. Το πρωι μερικες φορες δεν θελω να σηκωθω απο το κρεβατι γιατί ξέρω πως ολες τις δουλειες θα τις κάνω εγω. Πως τον αδερφό μου θα τον προσέξω μονη μου ,πως για ψωνια του σπιτιου θα παω εγω. Οι δικοι μου δεν συμμετεχουν καπου. Μονο να μαλωνουν ξερουν. Είναι πολύ δυσάρεστο συναίσθημα να νιωθεις πως πνιγεσαι μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Παρόλα ταυτα ,και τις εξετάσεις μου έδωσα και περιμένω τα αποτελέσματα τα οποία θεωρώ πως θα ναι πολυ καλά ,και με τις δουλειες τα βγάζω πέρα και κάθε μέρα επιβιώνω και είμαι ετοιμη για το κάθε τι. Απλά νιώθω ένα πολύ ασχημο πνίξιμο και δεν ξέρω τι να κάνω . Αυτά.
3