Been there ,done that.Κατι καταπιεζεις και δεν εισαι απολυτα ειλικρινης με τον εαυτο σου.Δεν εισαι ηρεμος μεσα σου και γι'αυτο ολος ο θυμος/ζηλια.Η καταθλιψη ειναι καταπιεσμενος θυμος.Λες ομως οτι κατι πανω σου διψα για ζωη.Εγω εκει θα κρατηθω.Ο φοβος υπηρχε και θα υπαρχει,απλα εξαρταται τι δεσμους θελεις να εχεις με αυτον.Θα προτεινα να ριξεις μια ματια εσωτερικα για το τι μπορει να σημαινει το σκοταδι σου και τι το κανει τοσο γοητευτικο;Μηπως επειδη υπαρχει το βολεμα;Μηπως επειδη δε χρειαζεται πολλη προσπαθεια και διεκδικηση για κατι καλυτερο;Μηπως γιατι ο πατος δεν σε πληγωνει περισσοτερο;Μηπως φοβασαι την αποτυχια και το να παρεις ρισκα;Μην αφηνεις το χρονο να περνα ανεκμεταλλευτος.Ξερω μπορει να σε πονα που μοιαζουν οι αλλοι να τα εχουν ολα figured out,αλλα ολοι ανθρωποι ειμαστε με τις ιδιες ανασφαλειες και τους ιδιους φοβους πανω κατω.Αγκαλιασε το ,μη σε πολεμας αλλο και απλα αποδεξου καποια πραγματα.Μου αρεσει να θυμαμαι κατι που ειχε πει καποια στιγμη ο Gauss εδω "οτι απο το γεγονος πως δεν εισαι ικανοποιημενος απο τη ζωη σου δεν τεκμαιρεται η αδικια".Παρε τη ζωη στα χερια σου.Την αυτολυπηση την προσπαθησες ,προχωρα σε καμια αλλη εναλλακτικη..
3.8.2018 | 23:10
Μαύρη Τρύπα
Δεν μπορώ να νιώσω χαρά. Τίποτα δε μου προσφέρει εστω και μια γουλιά ευτυχίας. Πράγματα που χαροποιουν ή έστω ικανοποιουν τον περισσότερο κόσμο, μου φαίνονται το λιγότερο βαρετά ή βδελυρά - έξοδοι, κοινωνικοποιήσεις μου φέρνουν αμηχανία.Απεχθάνομαι το καλοκαίρι. Βλέπω όλους να φεύγουν διακοπές, να προβάλλουν σε βαθμό ηλιθιότητας τις ωραίες τους στιγμές και με πιάνει ένα αίσθημα αηδίας αναμεμειγμένο με ζήλια. Ζήλια, όχι γιατί θα ήθελα να κάνω το ίδιο, αλλά για την μακαριότητα που καλύπτει τα δικά τους ενδεχομένως σκοτάδια. Έστω κι επιφανειακά. Δεν μπορώ. Πως να καλύψεις μια μαύρη τρύπα που μοιάζει να ρουφάει οποιαδήποτε αχτίδα φωτός αποπειραθεί να με πλησιάσει?Κλεισμένος σε ένα σπίτι όλη μέρα, με μόνη διέξοδο το μπαλκόνι, ένα ραδιόφωνο και λίγο αλκοόλ. Καμμία διάθεση για κάτι παραπάνω, καμμία δύναμη. Κατάθλιψη? Προφανώς. Μα όχι μόνο. Είναι και κάτι άλλο, περισσότερο από αυτό. Κάτι άρρητο. Κάτι πολύ σκοτεινό. Σαν ένα μαύρο πέπλο να καλύπτει οτιδήποτε πάνω μου διψάει για λίγη ζωή.Φοβάμαι. Αλλά ο φόβος αυτός, τούτο το σκοτάδι, η μοναξιά έχουν μιαν ηδονή. Σαν ναρκωτικό. Σε καταστρέφει, μα σε γλυκαίνει συνάμα. Υπομονή. Καλοκαίρι είναι, θα στερέψει.
3
