Όσο βλέπεις και αντιμετωπίζεις τα πράγματα με τόσο ρηχή οπτική, άκρη δε θα βρεις.Το θέμα δεν είναι αν φωνάζουν τα παιδιά, ούτε τι "λένε οι φίλες σου" (για όνομα του θεού, δεν είμαστε δωδεκάχρονα)!Το θέμα, ή μάλλον θέματα που πρέπει να σκεφτείς είναι:- Έχεις πραγματικά αισθήματα για το σύντροφό σου; Αρκετά κατασταλαγμένα και ουσιαστικά ώστε να τον δεχτείς αυτόν και τη ζωή του όπως είναι; Ή απλά τον "βλέπεις σοβαρά" για να έχεις μια επιφανειακά μόνιμη σχέση;- Γενικώς, θέλεις παιδιά στη ζωή σου; Είσαι έτοιμη να δεχτείς τα υπάρχοντα παιδιά ανοιχτόκαρδα και ειλικρινά; Γιατί τα ζρυγάρια χωρίζουν, όχι οι γονείς από τα παιδιά.- Γιατί νιώθεις την ανάγκη να πάρεις επιβεβαίωση ή καθοδήγηση από τις φίλες σου; Είσαι έτοιμη να καταλάβεις ότι δεν τη χρειάζεσαι και ότι πρέπει να σκεφτείς και να αναλάβεις ευθύνη για τις αποφάσεις σου;Προσωπικά πιστεύω ότι αν είχες βαθύτερα αισθήματα γι'αυτόν τον άνθρωπο και αν έβλεπες πράγματι σοβαρά τη σχέση σας, θα έκανες ηθελημένα προσπάθεια να έρθετε πιο κοντά με τα παιδιά και να τα καταλάβεις καλύτερα, να αποκτήσετε μια σχέση και να ηρεμήσουν κι αυτά. Νομίζεις ότι για εκείνα είναι εύκολο ή απόλυτα κατανοητό σε αυτές τις ηλικίες να βλέπουν τους γονείς τους με άλλους συντρόφους;Εξομολογούμενη, συγγνώμη αν είμαι λίγο δηκτική, αλλά εδώ μιλάς για "σοβαρή σχέση", για ιστορικό δύο ετών, σύντροφο με παιδιά - πράγματα με βάθος και σοβαρότητα - και αυτό που σε απασχολεί βγαίνει να είναι κάζουαλ πράγματα τύπου φασαρία και τι λένε οι φίλες σου.Καλή τύχη
10.8.2018 | 15:53
Θα το μετανιώσω?
Συζώ με τον σύντροφο μου. Είναι χωρισμένος και έχει 2 γιούς 12 και 13 χρονών. Για καλοκαίρι μένουν μαζί μας. Κάνουν φασαρία και δεν τους αντέχω. Είμαστε μαζί 2 χρόνια και βλέπω την σχέση μας σοβαρα, όμως οι φίλες μου μου λένε ότι θα είμαι ηλίθια αν μπλέξω σε τέτοιες καταστάσεις.
3
