ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι για πεταμα και απεχθανομαι τον εαυτό μου. Εχω κανει ποσες εξομολογησεις και εχω κλαταρει γιατι το σκεφτομαι ολη μα ολη μερα και αλλαζω γνωμη καθε λιγο και λιγακι. Χρειαζομαι βοηθεια. Ειμαι με το αγορι μου 2 χρονια, σε αυτα τα δυο χρονια ειχαμε ασχημες και καλες φασεις, υπαρχει αποσταση που δεν ξερουμε ποτε θα κλεισει αλλα αυτο αν ολα τα αλλα ηταν καλα δεν θα με απασχολουσε. Καποτε με εγραφε εντελως για τους φιλους του αλλα σιγα σιγα μετα απο τσακωμους αλλαξε συμπεριφορα εντελως. Εκει που το ειχα ξεπερασει καναμε τυχαια μια κουβεντα για τις αποψεις μας πανω στο θεμα οικογενεια, και οι δικες του αποψεις αν και δεν ειναι του παροντος με σοκαραν. Ελεγε οτι ο αντρας πρεπει να βγαινει 3-4 φορες το βραδυ με φιλους την εβδομαδα, οτι το ζευγαρι κραταει επαφη σχεδον μονο με την οικογενεια του αντρα και αλλα τετοια κουλα και σεξιστικα. Εγω οταν τα ακουγα με ειχαν παρει τα κλαματα και επεμενε να λεει οτι ετσι μεγαλωσε και οτι αυτα ειναι σωστα. Μετα απο λιγες μερες που εν τω μεταξυ ειχα κοντεψει να τον χωρισω για αυτα, μου ειπε οτι τα εννοουσε δεν τα εννοουσε. Γενικα ειναι μεσα στην καλη χαρα και πλεον θελει να βγαινουμε και να περναμε χρονο μαζι κλπ αλλα νιωθω πολυ παραξενα. Σαν κατι να μου λεει οτι δεν ειναι για μενα, ενω ταυτοχρονα θελω να τον αγκαλιαζω να τον φιλαω και οταν μας σκεφτομαι χωρια με πιανει μελαγχολια. Από την αλλη θελω να τον χωρισω και να μεινω μονη μου. Εν τω μεταξυ αυτες τις μερες σκεφτομουν πολυ ενα αλλο παιδι και αυτο το ειχα πει στο αγορι μου ωστε να ειμαι εντελως ειλικρινης. Αυτο το παιδι τυχαια μου εστειλε και εκδηλωσε ενδιαφερον, καταλαβε οτι κατι εχω και δεν ειμαι καλα και μου ελεγε να μην στεναχωριεμαι για τιποτα και οτι αν χρειαστω κατι να του το πω, αυτα χωρις να εχουμε κανει ποτε πολυ παρεα. Πλεον εχω και επισημως τρελαθει. Την μια φαντασιωνομαι τον αλλον, την αλλη σκεφτομαο οτι πρεπει να τον μπλοκαρω απο παντου γιατι θελω το αγορι μου. Την μια σκεφτομαι οτι το αγορι μου ειναι μαλακας, την αλλη σκεφτομαι οτι ειναι αγιος. ΤΡΕΛΕΝΟΜΑΙ ΓΑΜΩΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΛ ΚΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΗ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. ΤΗΝ ΜΙΑ ΛΕΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΠΑΝΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΟΤΙ ΤΟΝ ΧΩΡΙΖΩ. Οι μερες που το αγορι μου θα ειναι εδω τελειωνουν και εγω αποφαση δεν παιρνω. Νιωθω φθηνη, αξιολυπητη και αδυναμη. Μακαρι να ηξερα τι πρεπει να κανω ΜΑΚΑΡΙ. Μπουχτισα πια και νιωθω το iq μου να εχει πεσει στο επιπεδο γκομενας απο το game of love. Με μισω κατι τετοιες στιγμες :( ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ.