ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πνιγμός, θυμός και παλι θυμός, μόνο αυτά μπορω να νιώσω. Και όλα αυτά για τον πατέρα μου. Γιατι απο τη μερα που θυμάμαι τον εαυτό του, τον θυμάμαι με το παραμικρό που έκανα να με βρίζει χυδαια και ας ήμουν ένα μικρό παιδί. Και εγω να κλαίω, να κλαίω, να δημιουργείται ένας κόμπος στο λαιμο μου και αυτος να βρίζει. Ένας ανίκανος άνθρωπος για να γίνει πατέρας, που έχανε τον αυτοέλεγχο του. Δε με χτύπησε ποτε σοβαρά , δεν ξέρω τι θα γινόταν όμως αν δεν υπήρχε κάποιος άλλος να τον συγκρατεί.Και το ξέρω οτι απο υλικής άποψης μου τα πρόσφερε όλα και οτι μόχθησε για να το κανει. Και νιώθω υπόχρεη. Η υποχρέωση όμως ειναι το μόνο που νιώθω για τον πατέρα μου. Γιατι παντα ηταν μια μόνιμη πηγή άγχους και θλίψης στη ζωή μου, παντα παράλογα νεύρα και εκρηξεις θυμού παντα εγω να κλαίω. Και ως παιδί να νιώθω οτι είμαι σκουπίδι. Και τωρα τα πραγματα ναι έχουν αλλάξει και ναι εχει ηρεμήσει, γιατι γέρασε αυτος και εγω έμαθα να ελίσσομαι και να θέτω τα όρια μου. Και παλι όμως οσο και να καλύπτονται οι πληγές παραμένουν, συνεχίζω να αποτρέπω καθε γνωριμία του με τους φίλους μου, συνεχίζω να νιώθω άγχος για καθε κίνηση του.Ξέρω οτι δεν έκανε τιποτα απο κακιά, ειναι απλά ένας άνθρωπος που δεν ηξερε ποτε να εκφράσει τα συναισθήματα του. Ίσως να υπήρχε και κάποιο βαθύτερο ψυχολογικό πρόβλημα δεδομένης της απώλειας αυτοελέγχου για πραγματα χαζά. Το αποτέλεσμα όμως ειναι ένα ... ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας μαύρισε ... Το ξέρω οτι το δυσκολότερο πραγμα ειναι να ειςαι γονιός. Αν όμως διαβάζεται αυτο το κείμενο και είστε γονείς να ξέρετε οτι για εσάς μια συμπεριφορά σας μπορει να μην εχει σημασία η να ειναι της στιγμής για ένα καταραμένο λογο όμως στο παιδί σας γράφει για παντα, όπως έγραψαν σε εμενα εκείνες του πατέρα μου, που στα 27 με στοιχειώνουν ακομη