Σε καταλαβαίνω πολύ καλά ένα προς ένα σε αυτά που περιγράφεις. Δεν είσαι η μόνη με αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα και βιώματα που σαν θηλιά στο λαιμό σε πνίγουν. Να προσέξεις όμως την υγεία σου. Αυτά τα ψυχοσωματικά που έχεις τα πέρασα και γω και γενικά με χτυπάει ακόμα στο στομάχι συχνά. Ηρεμία και ψυχραιμία!
21.8.2018 | 11:05
Δεν παλευεται αλλο..
Περναω την χειροτερη φαση της ζωης μου. Δουλευω καθε μερα 10 ωρες, περιμενοντας να γυρισω σπιτι να καταρευσω.Χωρισα μετα απο 5 χρονια.Ψαχνω σπιτι να φυγω.Δεν ξερω πως θα ανταπεξελθω οικονομικα.Με την οικογενεια μου ταλαιπωρουμαστε γυρο απο το προβλημα υγειας της αδερφης μου (χημειοθεραπειες μετα απο αφαιρεσει καρκινου).Φιλοι χαμενοι.. μοναξια.Ψαχνω να βρω κατι ομορφο-ερωτικο στην ζωη μου να ξανανιωσω ομορφα συναισθηματα κ αυτο με εχει κανει να αγχωνομαι περισσοτερο.Αυτη η ανασφαλεια, το αγνωστο, οι φοβοι, η λυπη, η αγωνια, το αγχος με εχουν τρελανει. Πνιγομαι στο σπιτι μεσα κ εξω δεν εχω που να παω. Ολα αυτα τα ''ψυχολογικα'' εχουν σωματοποιηθει κ εχω πονους στο στομαχι, δεν μπορω πραγματικα να αναπνευσω.Ψαχνω τι μπορει να φταει, τι μπορω να κανω.. αλλα τιποτα!Δεν παλευεται αλλο αυτο το πραγμα, αυτο το τερας που εχω μεσα μου κ τρωει τα σωθηκα μου...
1
