ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

κλιμακωθηκε ο τσακωμος που ειχαμε στο σπιτι ηδη απο την τριτη.Ολοι πιεστηκαμε αρκετα,αλλα κυριως η μαμα μου.Νομιζα οτι μετα τον 2ωρο καβγα ολα "επανηλθαν" .Δυστυχως χθες κατα τη 1 ηρθε η μαμα μου στο δωματιο μου ,γιατι δεν ενιωθε καλα.Ποναγε στην πλατη της,της εκανα λιγο μασαζ,αλλα ανακατευοταν κιολας,ζαλιζοταν και της ειπα να της μετρησω και την πιεση...ε ειχε 14 με 10 και μολις της το ειπα,μετα απο λιγο ξαναμετρηθηκε μονης της και η μεγαλη ειχε φτασει 19.Φοβηθηκα ,παιρνει κι ενα χαπι γιατι εχει αρρυθμιες και γενικα δεν ηξερα τι να κανω...Της ειπα να παρει ηρεμιστικο ,πηρε μισο,περιμεναμε ,καθισαμε λιγο,την πηρα αγκαλια να ηρεμησει ,ενιωσε λιγο καλυτερα,αλλα και παλι φοβοταν και η ιδια και ενιωθε αδυναμη.Το μπαμπα μου δεν ηθελε να το ξυπνησει ,γιατι παιρνει αρκετα φαρμακα για πιεση κλπ και δεν ηθελε να τον αναστατωσει μεσα στη νυχτα.Σε καποια φαση μου ειπε μηπως ηταν καλυτερα να παμε στο νοσοκομειο..εκει καπου ενιωσα οτι παω να λυγισω,αλλα επρεπε να μεινω δυνατη.Τελικα το μετανιωσε και πηρε την οικογενειακη μας γιατρο για περαιτερω οδηγιες.Τελικα της ειπε να παρει και το υπολοιπο ηρεμιστικο και να προσπαθησει να ηρεμησει και πως ηταν επειδη λογικα πιεστηκε πολυ ψυχολογικα.Καθισαμε αλλη περιπου μια ωρα και αρχισε να μου λεει οτι δεν αντεχει αλλο και δε μπορει και νιωθει παρα πολυ ασχημα.Εκλαιγε και μου ελεγε οτι δε θελει να με στεναχωρησει εμενα και την αδερφη μου και πως στεναχωριεται διπλα που με αναστατωνει ,ειδικα εμενα που ηδη εχω καποια ψυχολογικα θεματα τα οποια προσπαθω να ξεπερασω με τη βοηθεια ειδικου ,εδω και μερικους μηνες.Ενιωσα τοσο ασχημα,που αφησα ολο αυτον τον καιρο τη μαμα μου για να κοιταξω τον εαυτο μου,που ημουν τοσο σκληρη μαζι της ,ενω εκεινη δεν εχει απο που να κρατηθει,με ενα μπαμπα παρων -απων.Χθες βραδυ τα ειδα ολα.Φοβοταν και να κοιμηθει μονη της,κι εγω ενιωθα καπως ,να την αφησω...Μειναμε λιγο στο κρεβατι μου και αφου ηρεμησε περισσοτερο,πηγε στο δικο της..Δεν εκλεισα ματι ολη νυχτα.Ολες οι αρνητικες μου σκεψεις που μου απομυζουν τη ζωη περασαν μπροστα μου σαν ταινια.Δεν ξερω πως να νιωσω και τι να κανω.Ποιον να πρωτοκοιταξω και ποιον να πρωτοστηριξω.Τι θα κανω αν παθουν κατι οι γονεις μου.Τι παει να πει μοναξια και να βιωνεις "απορριψη" ακομα και απο τα παιδια σου.Δε ξερω ποσο πολυ μπορει να την ποναει και αυτος ο ανθρωπος δεν εχει περασει και λιγα.Νιωθω ενα τετοιο βαρος αλλα δεν ειναι αυτο το βαρος της απογνωσης..ειναι αυτο το βαρος της κενοτητας ,που δε μπορεις να κανεις τιποτα.Φοβαμαι μη χειροτερεψω και τη δικη μου κατασταση,που προσπαθω παρα πολυ καθημερινα να με κραταω σε ενα καλο λειτουργικο επιπεδο.Φοβαμαι μην υποτροπιασω.Πρεπει να τα καταφερω...Τα οικογενειακα βαρη ειναι τοσο μεγαλα ορισμενες φορες...οι σχεσεις τοσο περιπλοκες και οι ισορροπιες τοσο λεπτες.Μπορει να εχουν χιλια δυο στραβα αυτοι οι ανθρωποι ,αλλα δε θα τους εχω για παντα διπλα μου και αυτο ειναι που με διαλυει.Το παιδι μου μεσα μου ποναει και ο ενηλικας μεσα μου ,καλειται να ωριμασει.Ας ειναι,κανεις δεν καταρρεει.Απλα ηθελα να πω,πως οποιον εχετε διπλα σας,να τον αγαπατε και να τον φροντιζετε οσο καλυτερα μπορειτε ...Οι σχεσεις θελουν οντως φροντιδα και καλλιεργεια.Αφηστε τους εγωισμους και την τοξικοτητα και απλα ανοιξτε την καρδια για να δειτε οσα δε μπορουν να δουν τα ματια και να ακουσει η καρδια.Δεν ειναι καιροι για μετριες σχεσεις και μετρια συναισθηματα.