ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε γνώρισα οταν ημουν φοιτήτρια στο 2ο έτος. Ειχα βαρεθεί να με πλησιάζουν συνεχώς κατι ξενερωτοι τυπου "γυμναστηρίου", εντελως ανεραστοι και δίχως ίχνος σπίθας στην αύρα τους. Εσυ δεν έχασες λεπτό:με διεκδικησες και μου εδειξες οτι σου αρεσω απο το πρωτο δευτερόλεπτο. Το παθος σου αλλα και την καλοσυνη του βλέμματος σου τα θυμάμαι ακομη. Τον τροπο που ρουφαγες ολες τις στιγμές της σχέσης. Μου λείπεις καμια φορα ξέρεις... κι ας εκανες την βλακεία πανω στα καλύτερα μας να μου ζητήσεις να μείνουμε λίγο χώρια ενω μου ελεγες οτι τίποτα δεν τελείωσε για μας (πραγμα για το οποιο δεν σε συγχωρησα ποτε). Γαμωτο ναι, δεκα χρονια μετα μου λείπεις. Δεν σε δέχτηκα ποτε πισω, κι ας το πάλεψες. Γιατι η εικονα σου με αλλες διπλα, πονεσε. Δεν στο ειπα ποτε. Εγινα σκληρή για να μπορω να σε απορριψω. Και σε απέρριψα, ηξερα οτι θα γυρνουσες. Και γυρισες. Το παραδεχτηκες κι εσυ οτι δεν έπρεπε να μου ζητήσεις ποτέ να χωρίσουμε. Εφόσον με ήθελες και ποτε δεν στεριωσες πανω απο μηνα με αλλη. Και οταν με έβλεπες να μιλαω σε αλλους εξω, τρελαινοσουν. Μου ειπες ο ιδιος πως εγω ήθελες να ειμαι εκείνη την οποια θα ήθελες να ζήσεις τη ζωη σου μαζι της. Και εκει παλι σε απέρριψα. Κι ας ηξερα πως ετσι απερριπτα πολλα βραδια και στιγμες απιστευτης χημειας δεμενης με ερωτα, παθος και...αγαπη...μια αγάπη που ειχε καθε προυποθεση να ανθίσει και να ωριμάσει. Δεκα χρονια τωρα τριγυρνας εδω κι εκει. Εγινε οπως το ειπες. Η μαζι για παντα η μονος με το προσωπείο του περιστασιακου. Εδω και καιρό, ειμαι αλλου. Εδω και πολύ καιρό. Επισημα. Ναι, μπορεσα και αγαπησα δυνατα. Και εκεινος εμένα, και το απέδειξε και το αποδεικνύει καθε μέρα. Μα κατι τέτοιες στιγμές, έρχεσαι στο νου μου οτσν ακουω να φωναζουν ανθρώπους με το ονομα σου στο δρόμο, και μου λείπει καπως εκείνο που είχαμε...Το παραδέχομαι. Αν με ρωτας, ειμαι καλα στη ζωη μου.Οντως καλα, φαίνεται αυτο εξάλλου και απο το πως ειμαι. Αλλα αναρωτιέμαι, αν σε ειχα δεχτεί πισω...πως θα ηταν η ζωη μας;