ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοντεύω να τρελλαθώ. Είμαι 47 ετών παντρεμένη και πολύ δυστυχισμένη στο γάμο μου. Εδώ και δύο χρόνια παρακαλάω τον άντρα μου να βρούμε ένα τρόπο να χωρίσουμε, αλλά δεν το δέχεται με τίποτε. Είμαστε 23 χρόνια μαζί και έχουμε 2 παιδιά 10 και 13 ετών που τα υπεραγαπάμε. Αλλά μεταξύ μας υπάρχουν ανυπέρβλητα προβλήματα. Εγώ έχω ψυχικά απομακρυνθεί εντελώς από κοντά του. Δεν του μιλάω πια σχεδόν καθόλου και φυσικά δεν έχουμε «ιδιαίτερες» στιγμές μεταξύ μας. Βασικό αγκάθι στη σχέση μας ότι δεν συνεισφέρει οικονομικά στο σπιτικό μας. Ενώ είναι ιδιαίτερα μορφωμένος δεν αντέχει καθόλου την πίεση της δουλειάς. Από την άλλη, πέρα από το «να μας αγαπάει όλους» και να πηγαίνει τα παιδιά το πρωί στο σχολείο, δεν ασχολείται με κάτι άλλο ουσιαστικό, παρά σπαταλάει τον χρόνο του στην τηλεόραση. Όταν ζοριζόμαστε οικονομικά κλαίγεται στους γονείς του οι οποίοι του δίνουν μεν χρήματα αλλά από την άλλη έτσι αποκτούν και δικαιώματα γκρίνιας. Τα οποία αντί να τα ασκήσουν στον κανακάρη τους, έχουν μόνιμο αποδέκτη εμένα, με συχνή μάλιστα ατάκα της μανούλας του, ότι τον έχω ευνουχίσει κιόλας. Επειδή είμαστε και συνάδελφοι τα τελευταία χρόνια, συστεγαζόμαστε επαγγελματικά και έχω προσπαθήσει να τον εντάξω στο αντικείμενο των δικών μου δουλειών αλλά δυστυχώς χωρίς καμία επιτυχία. Εκεί αυτοπαγιδεύτηκα άγρια, γιατί τώρα καλύπτεται κοινωνικά ότι δουλεύουμε μαζί, ενώ δεν κάνει απολύτως τίποτε και συχνά με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση με τους υπαλλήλους μου. Επειδή οι εποχές είναι δύσκολες εγώ για να τα βγάλουμε πέρα δουλεύω ατελείωτα και κουράζομαι πολύ. Νιώθω ότι στερούμαι τα παιδιά μου, που τα βλέπω ελάχιστα, και ότι δεν τον αντέχω άλλο. Πριν 2 χρόνια πέρασα μια μεγάλη κρίση από το άγχος που μου δημιουργούσε η όλη κατάσταση και εκμεταλλευόμενη τις καλοκαιρινές διακοπές έφυγα για 1 μήνα από το σπίτι με τα παιδιά. Συναντηθήκαμε 3 μέρες στο ενδιάμεσο, ίσα για να τον δούνε τα παιδιά. Όταν γύρισα τον βρήκα φριχτά αδυνατισμένο, και ναι μεν τον λυπήθηκα αλλά ως εκεί. Έκτοτε το μυαλό μου έχει γυρίσει και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θέλω την ελευθερία μου. Να σημειώσω ότι όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν ξενοικοίταξα και πιστεύω ότι και αυτός το ίδιο. Αλλά το τελευταίο διάστημα νιώθω ότι αυτό που ζούμε δεν μας αξίζει και πονάω τόσο μα τόσο πολύ.