ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το αγόρι μου είμαστε μαζί εδώ και λιγο καιρο, πριν από αυτό ήμασταν σε εισαγωγικά φίλοι για ένα διαστημα γιατί αυτός με έβλεπε ερωτικά αλλά εγώ ήμουν σε σχέση με ενα παιδι που σπουδαζε σε αλλη πολη, αλλα ειμαστε απο το ιδιο μερος. Προσπαθούσε εκεινος να χωθεί, αλλά πάντα τον γείωνα και απέφευγα πολύ έντονα να είμαστε μόνοι γιατί ένιωθα κάτι στην ατμόσφαιρα. Παρ'αυτά, ήταν συνέχεια δίπλα μου και δεν περναγε μέρα σχεδόν που να μην επικοινωνούμε. Σιγά σιγά δέθηκα συναισθηματικά μαζί του αλλά το ερωτικό το είχα απωθησει από την συνειδητη μου σκεψη. Το αξιοπερίεργο ήταν, ότι αν και κάναμε καλή παρέα και ωραιες κουβεντες όταν είχα τις καλές μου, όταν είχα τις μαυρες μου επιανα τον εαυτό μου να σκεφτεται να τον αγκαλιαζω και να μην μιλάμε καθολου. Ενιωθα τυψεις για αυτην την σκεψη. Περυσι είχα συχνά τις μαυρες μου που λετε, γιατι με χαλαγε η τοτε σχεση μου. Δεν θα αναλύσω περιστατικα για να μην πλατειάσω , αλλά ας πούμε οτι ο πρωην μου δεν με καλύπτε καθόλου, το ηξερε, δεν τον ενοιαζε ομως και αυτο που εκανε μονίμως ήταν να με βγάζει τρελή ωστε να αποποιηθώ τις αναγκες μου και να μεινω. Μην τα πολυλογω κατέληξα να ειμαι σαν ζομπι και να πηγαινω σε ψυχολογο, η οποία κατεληξε και εκεινη στο συμπερασμα οτι ο πρωην μου ηταν χειριστικος. Οι γονεις μου εν τω μεταξυ ειχαν κλαταρει με την κατασταση και απλα τους απεφευγα μες το σπιτι για να μην βλέπουν ασχημα. Σταματησα να πηγαινω στην ψυχολογο, γιατι ολα οσα μου ελεγε τα ειχα σκεφτει και μονη μου, επομενως δεν μου ελειπε η προοπτικη ουτε η αυτογνωσία, η πυγμη μου έλειπε. Το πηρα λοιπόν κάποια στιγμη αποφαση και τον χωρισα. Εκλαψα τι να σας πω; 10 λεπτα και μετα εκανα παρτι. Το κλάμα το ειχα ριξει πριν. Αυτη η ιστορια με αλλαξε σαν ανθρωπο, με εκανε πιο δυναμικη και σιγουρη για τον εαυτο μου απο την αποψη οτι επαψα να αμφισβητω την κριση μου και εμαθα να βαζω την λογικη πριν το συναισθημα οταν πρεπει. Βέβαια μου έμειναν μια δυο ανασφάλειες που κουβαλαω ακομα και δεδομενου οτι δεν παει καιρος απο τον χωρισμο εκεινο, φοβουμενη μην μας επηρεασουν ηθελα να ξερει το αγορι μου. Αυτό , συν το οτι έναν χρονο ήταν διπλα μου και ειχε καταλαβει απο οτι μου ειπε καποια πραγματα. Το εκανα λοιπον χτες το βραδυ στο σπιτι του. Αισθανομουν πολυ αμηχανα γιατι ολη την ιστορια την ηξερε μονο μια φιλη (αυτη που μας γνωρισε). Ανησυχουσα μην του καταστρεψω την εικόνα που είχε για μενα, ως δυναμικο ατομο που δεν άγεται και φέρεται και διακατεχεται απο αυτοσεβασμο βεβαιως βεβαιως. Αυτα ισχυουν τωρα, αλλα δεν θεωρώ οτι ισχυαν και περυσι που με γνωρισε. Οπως και να'χει αντέδρασε πολύ ήρεμα μου είπε οτι απλά τα ειχα με εναν μαλακα, αλλο που δεν το ελεγε τοσους μηνες , οτι ειναι ερωτευμενος μαζι μου και οτι δεν εχω να φοβαμαι κατι. Και εγω ειμαι ερωτευμενη μαζι του. Πολυ.