ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ως ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος άνθρωπος είναι αναμενόμενο κάποιες εξομολογήσεις εδώ μέσα να με αγγίζουν αρκετά.Τα δύο τελευταία χρόνια πέρασα κατάθλιψη, ούτε που το είχα καταλάβει, είχε γίνει η καθημερινότητα μου . Τα έβλεπα όλα γκρίζα και μαύρα , ο κυνισμός και το ψυχικό άλγος έδιναν και έπαιρναν. Όμως. Πάντα είχα την ελπίδα μέσα μου.Έπειτα από ένα ψυχωσικό επεισόδιο, αναζήτησα τη βοήθεια ειδικού. 7 ολόκληρους μήνες μετά, με τα πάνω μου και τα κάτω μου ,νιώθω καλά.Είμαι καλά. Απαιτεί πολλή προσπάθεια.Ξέρεις, όταν μεγαλώνεις , τα πράγματα σταματούν να λειτουργούν στον αυτομάτο. Πρέπει να φροντίζεις για τα πάντα , από το τι βάζεις στο σώμα σου, μέχρι το να ορίζεις τις σκέψεις σου και να μην τις αφήνεις να σου στρεβλώνουν την πραγματικότητα. Γιατί οι σκέψεις δημιουργούν συναισθήματα, τα συναισθήματα σκέψεις και εν τέλει τα δύο αυτά διαμορφώνουν την οπτική της πραγματικότητάς σου. Και ξέρεις η πραγματικότητα παρατήρησα πως τελικά είναι ιδιαίτερα εύπλαστη. Στο δια ταύτα τώρα. Η κατάθλιψη παλεύεται. Θέλει κόπο και επιμονή και υπομονή, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Και θερμή παράκληση, ας σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη εντελώς καταχρηστικά .Είναι πολύ βαθύ και ορίζει μια δύσκολη μάχη με το μεγαλύτερο σου έχθρο....Τον εαυτό σου.Συνεχίζοντας, η ρίζα του κακού για τα πάντα είναι το ότι νιώθουμε πως ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΚΕΤΟΙ. Αυτό και μόνο αυτό. Ναι , αδικίες υπάρχουν ,ναι δυσκολίες επίσης υπάρχουν και θα υπάρχουν,αλλά τα χρειαζόμαστε. Είναι ο δρόμος για να δούμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Τι μας ταιριάζει καλύτερα. Μας διαμορφώνουν .Απλά αυτό που μας κοστίζει είναι πως κανείς δεν υπάρχει για να μας νιώσει και να συμπάσχει μαζί μας 100%. Και θέλοντας και μη συγκρινόμαστε και μπαίνουμε σε μάχες που δε χρειάζεται καν να δώσουμε. Ο καθένας ζει το δικό του αγώνα.Τις τελευταίες μέρες διαβάζουμε για την πραγματικότητα που είναι κόλαση, για την ανθρώπινη μοναξιά , για μια αυτοαπομόνωση ατόμων που δέχτηκαν πολλά χαστούκια από τη ζωή ,για τους άσχημους και τους φτωχούς που μας προκαλούν να τους λυπηθούμε(χωρίς παρεξήγηση).Σε ολόκληρη τη ζωή μου, δεν έχω γνωρίσει έναν πραγματικά άσχημο άνθρωπο. Δε ξέρω καν τι θα μπορούσε να οριστεί ως άσχημο.(Ίσως και από επιλογή να μην υπάρχει στον τρόπο που επιλέγω πια να αντικρύζω τον κόσμο).Το μόνο που βλέπω με σιγουρά είναι παντού πληγωμένους ανθρώπους.Και όταν έχεις μάθει να το εντοπίζεις με ευκολία ,δε μπορείς να φανταστείς σε πόσα κομμάτια θέλεις να μοιραστείς για να μπορέσεις να συνδράμεις όπως μπορείς.Παρατηρούμε τα πάντα γύρω μας να καταρρέουν. Επιβιώνουμε κάθε μέρα μήπως και τύχει να ζήσουμε. Το μόνο που μπορεί να απαλύνει την υπαρξιακή μοναξιά και να νοηματοδοτήσει τη ζωή μας είναι αν επαναπροσδιορίσει ο καθένας μας το σύστημα αξιών του-με σεβασμό φυσικά στο συνάνθρωπο.Ούτε πολλά πτυχία χρειάζονται γ'αυτό ,ούτε τα πολλά πλούτη .Παιδεία ,ουσιαστική παιδεία και αγάπη προς τον εαυτό μας χρειάζεται. Αν αγαπήσουμε περισσότερο τον εαυτό μας, ίσως τότε να αρχίσει να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Αυτό και να μην περιμένουμε να μας σώσει κανείς.Σημαντικό.Κανείς δε σε ξέρει καλύτερα από εσένα και αν δε σε ξέρεις ,έχεις μια ζωή να σε ανακαλύψεις.Μην τρομάζεις στη θέα του άγνωστου.Τότε είναι που πρέπει απλά να αποζητάς το παιδί μέσα σου!Γενικά, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να γράψω κάτι. Ξέρω ότι όλοι είστε ξεχωριστοί , ξέρω ότι τα προβλήματα της καθημερινότητας και πως η πραγματικότητα αυτή καθ'αυτή είναι πολύ πιο πεζή από ό,τι ίσως να ήθελαν μερικοί , αλλά γιατί να απαρνιόμαστε τη ζωή, την ουσιαστική ζωή; Να χανόμαστε μέσα στα θέλω των άλλων και της κοινωνιάς; Να φτιάχνουμε και να κρυβόμαστε πίσω από θεωρίες και να κατηγοριοποιούμε ανθρώπους και συμπεριφορές; Γιατί να χανόμαστε στα ασήμαντα ,γιατί να φοβόμαστε τόοσο πολύ;Μόνη μου ευχή είναι να καταφέρουμε κάποια στιγμή να αντιμετωπίζουμε πιο αποτελεσματικά το βιοποριστικό ζήτημα για να μπορέσουμε να δώσουμε προτεραιότητα στα συναισθήματα που τρέφουν την ψυχή μας και να μη φοβόμαστε να ξεγυμνωθούμε στους άλλους ,γιατί οι πανοπλίες μας θα είναι λίγο πολύ άχρηστες.Θα δούμε...Μην σταματάς να ελπίζεις. Κανείς δε χάνεται ,όσο χαμένος και αν είναι/νιώθει. Απλά μη φοβάσαι να πληγωθείς.Πολύ περισσότερο φοβάμαι πια μη δε ζήσω ,παρά μην πληγωθώ. Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε ,τόσο πιο γρήγορα λυτρωνόμαστε...Παραμέρισε για μια φορά την κλάψα,κυρίως όμως το ΦΟΒΟ και ανοίξου,προς τα όπου εσύ νομίζεις...