Δεν είχα ποτέ άλλο ζώο στο σπίτι εκτός από τους δικούς μου, και εγώ μια από τα ίδια, μην νομίζεις.
Στη χάση και στη φέξη έκαναν μια στάση στην αυλή μας σκαντζόχοιροι, γάτες, παπάκια, πεταλούδες. Τα μυρμήγκια ποτέ δεν τα υπολόγιζα σαν ζώα. Να σας πω την αλήθεια νιώθω ενοχές αυτή τη στιγμή. Με παρηγορεί το γεγονός όμως, πως και εσείς ποτέ δεν τα είδατε σαν κάτι άλλο παρά σαν υλικό προς εξολόθρευση.
Όταν βλέπω που λέτε σκύλους, γάτες, οι κόμπρες να κάνουν πράξεις ηρωικές για τα δικά μας μάτια πάντοτε μου μένει η απορία αν πράγματι ο τάδε σκύλος, για παράδειγμα, κυνήγησε τους ληστές επειδή έχει κοινωνική συνείδηση ή ήταν ένας μπάτσος εγκλωβισμένος σε σώμα σκύλου. Την ίδια αμηχανία νιώθω όταν βλέπω πίθηκους να κάνουν 69 ή κατσίκες να μασάνε ταραμά.
Οι τύψεις γίνονται βουνό όταν τρώω κοτόπουλο που πιθανόν να ήταν αριστερών πεποιθήσεων, όπως είμαι εγώ, ή μοσχάρι που του άρεσε ο Νταλάρας όπως αρέσει σε έμενα.
Αν την ώρα που πατούσα με τα ολοκαίνουργια Nike Air Jordan τα μυρμήγκια της γειτονιάς μου, εκείνα συγκεντρώνονταν για να πάνε στο μέγαρο, κάτω από το αλέτρι του κήπου, για να ακούσουν κλασσική μουσική;
Υπήρξε ποτέ Μπετόβεν μυρμήγκι;
Όχι;
Δεν σε βλέπω πολύ σίγουρο!
Στο ίδιο μήκος κύματος δεν ξέρω αν θα πρέπει να νιώθω αγάπη για την συμμορία του Λουκάνικου του Β και των φίλων του, όταν σαν κέρβεροι καταδιώκουν τροικανούς, μοικανούς και λοιπές τρομοκρατικές δυνάμεις.
Αποφάσισα, το λοιπόν, να στέκομαι απέναντι σε τραγελαφικά συμβάντα σαν αυτά με επιφύλαξη, να τα αντιλαμβάνομαι σαν πηγή έμπνευσης, σαν μια σουρεαλιστική στιγμή κατά την οποία ο σκύλος, ο τροικανός και ο ρεπόρτερ συγχρονίζονται και αποτυπώνουν, πιθανώς άθελά τους, το κοινό αίσθημα. Δεν ταυτίζομαι με όσους θεωρούν πως το στιγμιότυπο θα πρέπει να υιοθετείτε από τη συλλογική μνήμη σαν ιστορικό, συμβολικό, υπερβατικό και ο καθένας από τους πρωταγωνιστές θα πρέπει να φέρει το άχθος της ευθύνης του ρόλου που εμείς του μεταθέσαμε.
Βλέπω -θέλω να πω- τους πρωταγωνιστές σαν μαριονέτες του πεπρωμένου και όχι σαν φορείς μαγικών ιδιοτήτων, ειδικά αν πρόκειται για το περιστέρι που κουτσούλησε τον Καρατζαφέρη ή τον μπαμπουίνο που ξεβράκωσε την Πάολα (θα έρθει εκείνη η μέρα να μου το θυμηθείτε).
Είμαι καχύποπτος για τις προθέσεις των ηρωικών ζώων διότι δεν είναι λίγες οι φορές που το ιστορικό γεγονός ακόμα και εάν συνέβη όπως ακριβώς αποτυπώθηκε παίρνει διαστάσεις θρυλικές.
Οι μάρτυρες που ήταν παρόντες έχουν την τάση να προσθέτουν σάλτσες για τις οποίες δεν επιδέχονται αμφισβήτησης.
Θέλετε παραδείγματα;
«Στις Θερμοπύλες οι Σπαρτιάτες χρησιμοποιούσαν λέιζερ. Αυτό το μυστικό περνάει από γενιά σε γενιά», μου είχε εκμυστηρευτεί ο παππούς μου, που του το χε πει ο δικός του παππούς.
«Η πέτρα του Τάφου είχε κινηθεί από μόνη της. Είδα στο νεκροταφείο έναν άγγελο που φορούσε ένα τέλειο συνολάκι και μου το είπε. Σας ορκίζομαι στην τιμή μου», μετέφερε από αυτί σε αυτί η Μαγδαληνή.
«Ο Γκάλης μπορούσε να σταθεί στον αέρα για 3μιση λεπτά. Στα νιάτα του άλλαζε τις λάμπες στο Αλεξάνδρειο χωρίς σκάλα», μου έλεγε στα early nineties ο κολλητός μου στα αγγλικά.
«Όταν οι Τροικανοί έφτασαν, άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά τον Λουκάνικο να λέει στα συντρόφια του: έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν. Κατόπιν, άνοιξα το λεξικό και διάβασα ότι σημαίνει πως επιτρέπεται στους Κλαζομενίους να φέρονται με απρέπεια.
Την φράση είπαν οι Έφοροι της Σπάρτης για τους Κλαζομένιους, κατοίκους των Κλαζομενών, πόλης της αρχαίας Ιωνίας, όταν οι αντιπρόσωποί τους λέρωσαν τους θρόνους τους στη γερουσία», μου είπε εμπιστευτικά στο facebook ένας φίλος ρεπόρτερ.
Κατόπιν δημοσίευσε άρθρο με τίτλο: Είναι ο Λουκάνικος η μετενσάρκωση του Ερνέστο (Τσε) Γκε Βάρα;
Όχι ρε μαλάκα. Ένας σκύλος είναι!
