ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπάρχει ένας άνθρωπος που θεωρώ δεύτερο πατέρα μου. Έχει σκλήρυνση κατά πλάκας και όσα χρόνια ζω τον θυμάμαι σε αναπηρικό καροτσάκι. Στην δική του περίπτωση η εξέλιξη ήταν ραγδαία, μέσα σε 3 μέρες έχασε την κίνηση των ποδιών του. Ασυνήθιστη περίπτωση… 30 περίπου χρόνια μετά έχει αρχίσει να χάνει τα χέρια του. και την προσωπικότητά του, δεν αντιδρά, δεν ενδιαφέρεται.Πριν 3 χρόνια έμαθα ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να το έχω και εγώ. Δεν είναι και τόσο εύκολη η διάγνωση και οι γιατροί μου προτείναν να αποφύγω την παρακέντηση (που θα προσέφερε το πιο σίγουρο αποτέλεσμα) λόγω της ηλικίας μου. Τώρα είναι ώρα να κάνω και πάλι εξετάσεις.Ανέκαθεν περηφανευόμουν για την ικανότητά μου να εκλογικεύω τα πάντα και να αποστασιοποιούμαι. Το ίδιο συνέβη και εκείνο το πρωινό. Έφυγα από το ιατρείο και θυμάμαι ότι έκατσα σε ένα παγκάκι, δεν ξέρω για πόση ώρα. Τα έβαλα κάτω όλα, τι χρειάζομαι, τα χειρότερα πιθανά σενάρια και το πώς θα κάλυπτα όσο περισσότερα κενά και ανάγκες μου. έφυγα από την αθήνα και επέστρεψα στο χωριό μου, στους δικούς μου, ήθελα ασφάλεια. Έστησα τη δική μου δουλειά για να μην μου λείψει η υγειονομική περίθαλψη. Για ένα διάστημα ένιωθα καλά, είχα καταφέρει να εξασφαλίσω τα ουσιώδη για παν ενδεχόμενο. Τον λόγο της μεταστροφής μου από τον προηγούμενο τρόπο ζωής μου τον κρατούσα κρυφό, η αλήθεια είναι ότι με είχε ενοχλήσει λίγο ότι όποτε έκανα την κίνηση να αναφερθώ στο θέμα που είχε προκύψει οι περισσότεροι απλά έσπευδαν να με πείσουν ότι δεν έχω τίποτα για να νιώσουν εκείνοι καλύτερα. Χωρίς καν να ξέρουν το παραμικρό για την φύση της ασθένειας… με τσάκιζε αυτό. Σχέση από τότε δεν κατάφερα να κάνω, απομακρύνθηκα από τους περισσότερους γνωστούς μου και επικεντρώθηκα στο ‘στήσιμο’ της ζωής μου. Δυστυχώς μάλλον δεν έλειψα και σε πολλούς απ’ότι φάνηκε πάντως…φέτος όμως ήρθε το meltdown… τώρα δεν με νοιάζει πια το αν την έχω ή όχι την ασθένεια. Δεν με νοιάζει το τι θα απογίνω γιατι η ζωή μου είναι ανυπόφορη όπως και να έχει. Νιώθω μόνη, χάνω τα καλύτερά μου χρόνια έχοντας φιμώσει τα όποια θέλω μου σε σημείο που έχω χάσει τον εαυτό μου, έχω παρατήσει τον εαυτό μου για την ακρίβεια, δυσκολεύομαι να έρθω σε επαφή με κόσμο και να αφεθώ στο να περάσω καλά, κάνω sex περιστασιακά και μετά ξανακρύβομαι στην φωλιά μου, λειτουργώ σπασμωδικά… γενικά δεν τα καταφέρνω… απλά δεν μπορώ να γυρίσω και πίσω, δεν μπορώ να ξαναβρώ τους φίλους που έχασα, δεν μπορώ να πλησιάσω καινούργια άτομα γιατί όλη αυτή η ένταση μέσα μου με κάνει να μοιάζω και να δείχνω περίεργη και όσο το βλέπω να συμβαίνει τόσο απογοητεύομαι και μαζεύομαι. Απλά… από αυτόν τον φαύλο κύκλο ούτε και η λογική μου μπορεί να με γλιτώσει… νιώθω κατεστραμμένη… είμαι?