ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καραβάν καλησπέρα. Μην το αποκλείεις το ότι δεν θα ζήσουμε ποτέ μόνοι. Είναι πώς στα φέρνει η ζωή.Ζω μόνος από τα είκοσι ένα μου χρόνια, πλέον έκλεισα τα τριάντα τέσσερα.Έχω κάνει διάφορες δουλειές, οι περισσότερες άσχετες με το αντικείμενό μου και λίγες σχετικές.Πλέον σου έχω πει πού δουλεύω και τι ώρα ξυπνάω το πρωί και η ώρα για μένα πληρώνεται λίγο παραπάνω από αυτό που αναφέρει το άτομο που έκανε αυτή την εξομολόγηση. Οπότε καταλαβαίνεις ότι ο μισθός μου είναι λίγος. Κάνω και μια δεύτερη πιο περιστασιακή δουλειά, εν μέρει σχετική με το αντικείμενό μου όποτε υπάρχει δυνατότητα.Φυσικά και δεν περιμένω ούτε θέλω να πλουτίσω.

Όσον αφορά αυτό που λες για το εμπόριο ή το επιχειρείν και να γίνουμε αφεντικά του εαυτού μας αυτά γίνονται μόνο αν έχεις καβάντζα στην άκρη.Ακόμα κι αυτές οι ιντερνετικές start-ups ετσι γίνονται, επειδή έχω παρακολουθήσει λίγο τι συμβαίνει και με αυτά.Ή αν έχεις μια πολύ καινοτόμα ιδέα και πείσεις κάποιους να στη χρηματοδοτήσουν.Όσο γι' αυτό που λες για φυγή στο εξωτερικό δίκιο έχεις αλλά ακόμα κι αυτό θέλει να έχεις χρήματα, κάποιο κομπόδεμα για τον πρώτο καιρό που θα είσαι στο εξωτερικό.Ο ξάδερφός μου που έφυγε μόνιμα για Λονδίνο πριν εννέα χρόνια είχε δουλέψει για χρόνια εδώ σε εταιρείες και διάφορα πόστα, έβαλε λεφτά στην άκρη και μετά έφυγε για το εξωτερικό.Και παλιότερα που είχα μια επικοινωνία μαζί του μού είχε πει ότι όλα είναι πανάκριβα. Την πρώτη φορά που του είπαν τιμή ενοικίου για ένα μικρό διαμέρισμα στο Λονδίνο έπαθε σοκ από το πόσο ακριβά είναι.Αυτό το λέω επειδή όλοι λένε η Αγγλία κι η Αγγλία ως λύση.Αν δεν έχεις κάποιον να σε φιλοξενεί, έστω και για λίγο καιρό, παντού δύσκολα είναι αλλά και ειδικά στο εξωτερικό.Πρέεπι να έχεις αρκετά χρήματα στην άκρη και φυσικά προοπτική για δουλειά στο εξωτερικό, όπως ο ξάδερφός μου που πήγε και λόγω του βιογραφικού του βρήκε αμέσως σε μια εταιρεία και δουλεύει κάπου σχετικά με το αντικείμενο των σπουδών του. Αλλά όλα αυτά τα προετοίμαζε χρόνια πριν από εδώ από την Ελλάδα πριν φύγει.

Εξυπακούεται ότι όπως το λες είναι. Δεν διαφωνούμε. Δεν ξεκινάς να πας εξωτερικό αέρα πατέρα, αλλά προσχεδιάζεις τις κινήσεις σου και κάνεις αναγνωριστικές κινήσεις πριν κάνεις το μεγάλο βήμα. Και φυσικά το Λονδίνο είναι πανάκριβο (το γνωρίζω καλά), αλλά δεν είναι μόνο Λονδίνο η Αγγλία, ούτε είναι μόνο η Αγγλία. Το να φτιάξεις κάποιο μικρό κομπόδεμα χρειάζεται για πολλά πράγματα στη ζωή. Αν δεν υπάρχει οικογενειακή βοήθεια ή πρόβλεψη, τότε πρέπει αναγκαστικά κάποιος να κάνει το σκατό του παξιμάδι ώστε να μπορέσει. Δηλαδή χρειάζεται και σε αυτό πλάνο, να πεις δεν θα περάσω καλά 2-3 χρόνια για να έχω μια ευκαιρία για κάτι καλύτερο αργότερα. Πρέπει όμως να το έχει πάρει κάποιος απόφαση, επειδή με το να ψευτοζεί περνάει ο καιρός χωρίς να το καταλαβαίνει, κι όσο αργεί να ξεκινήσει τόσο δυσκολότερο γίνεται κατόπιν. Όχι βέβαια ότι είναι και εντελώς αποτρεπτικό. Γνωρίζω ανθρώπους που μετακόμισαν στην Αγγλία στα 50+ και για 15 μέρες κοιμόνταν σε αυτοκίνητο (και μιλάμε για οικογένεια). Την βρήκαν την άκρη όμως.Για το επιχειρείν πράγματι χρειάζεται κάποια χρηματοδότηση, συνηθέστερα, ωστόσο υπάρχουν τρόποι. Εδώ παίρνουν χρηματοδοτήσεις ΕΣΠΑ ένα σωρό άνθρωποι, επιστήμονες, καλλιτέχνες, τεχνίτες, υπάρχουν κονδύλια, επιχειρηματίες, διάφορα. Θέλει πάρα πολύ ψάξιμο, αλλά είναι η μόνη ελπίδα. Με μισθούς 400 ευρώ τι να κάνεις! Μπιφτέκια θα σερβίρεις μια ζωή και θα βαρυγκομάς. Όχι ότι το υποτιμώ, προς θεού, αλλά να υπάρχει μια προοπτική, να υπάρχει ένα περιθώριο ανέλιξης, να κάνει κάποιος κάτι που τον γεμίζει ως άνθρωπο. Δεν μπορεί τόσα ΄νεα παιδιά να είναι μονίμως σερβιτόροι και ντελιβεράδες όλοι. Και μέχρι πότε;Όσο για το μόνοι, δεν το εννοούσα με την έννοια της μοναξιάς, αλλά με την έννοια της ιδιωτικότητας. Να μην είσαι στο πατρικό σου και να φοβάσαι ότι την ώρα που αυνανίζεσαι θα μπουκάρει η μάνα σου να σου πει ότι είναι έτοιμοι οι κεφτέδες. Μην το γελάς, συμβαίνει σε πολλούς. Βέβαια, δεν ξέρω αν ειναι τόσο κακό όσο το να είσαι παντέρημος. Αυτό εσύ θα μας το πεις που ξέρεις.