ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνωρίζω κάποιον άντρα αρχίζουμε και μιλάμε όλα εντάξει στην αρχή. Περιγράφει ο καθένας τον χαρακτήρα του, λέω για μένα ότι δεν είμαι κοπέλα που να της αρέσουν οι πολλές αγκαλίτσες και οι πολύ ρομαντικές καταστάσεις. Δεν σκάω για να μου φέρει λουλούδια ο άντρας δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα, δεν είμαι καθόλου ναζιάρα είμαι περισσότερο χύμα τύπος. Όταν βλέπω ένα ηλιοβασίλεμα δεν σκέφτομαι "αχ, να το έβλεπα με κάποιον αγκαλιά", απλά το απολαμβάνω. Όταν περπατάω στο δρόμο δεν κοιτάζω αναστενάζοντας άλλα ζευγαράκια και ας μην έχω σχέση η ίδια. Μετά από τέτοιες περιγραφές μου λέει ο άλλος πως έχω κρυμμένο μέσα μου ένα κοριτσάκι που έχει πληγωθεί και φοβάται να εμπιστευτεί ξανά. Καμία σχέση ρε παιδιά, δεν είμαι πληγωμένη ούτε φοβισμένη. Εκείνος να επιμένει ότι παριστάνω την σκληρή για άμυνα. Ποια άμυνα δεν καταλαβαίνω, εγώ έτσι είμαι δε λέω ψέματα. Διέκοψα την επικοινωνία γιατί βρέθηκα πάλι να προσπαθώ να πείσω κάποιον ότι προσποιούμαι και βαθιά μέσα μου περιμένω τον πρίγκιπα στον οποίο θα δείξω το αληθινό μου πρόσωπο. Γιατί το κάνουν αυτό και επιμένουν να παραδεχτώ κάτι που δεν είμαι; Είναι πάρα πολύ εκνευριστικό και κουραστικό και δεν είναι ο πρώτος που το κάνει. Ένας άλλος μου έλεγε ότι κατά βάθος λιώνω να γίνω μητέρα ενώ του είχα πει πως δεν θέλω να αποκτήσω παιδί. Εκείνος ισχυριζόταν πως το λέω από άμυνα επειδή φοβάμαι ότι δεν θα προλάβω. Ποτέ δεν επιθύμησα να αποκτήσω παιδί, ούτε μικρή ούτε και μεγάλη. Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουν αυτό, γιατί νομίζουν ότι ξέρουν καλύτερα από μένα τι θέλω; Άλλος μου έχει πει ότι θα μείνω στο ράφι έτσι που κάνω, όταν του είπα πως δεν καίγομαι να παντρευτώ. Αφού δεν με νοιάζει αν παντρευτώ, τι μου το λέει έτσι επιθετικά ότι θα μείνω στο ράφι; Αφού δε με νοιάζει του είπα. Δεν καταλαβαίνω τίποτε. Αυτό με το ράφι μεγάλη βλακεία το βρίσκω έτσι κι αλλιώς, ειδικά αν σκεφτώ πόσοι άντρες που γνωρίζω έχουν μείνει στα αζήτητα και χτυπιούνται.