ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα να βρω λέξεις, να περιγράψω αυτήν την παράξενη αίσθηση που με καταβάλει συχνα τα βράδια , αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν θα τα καταφέρω , οτί θα γράψω πάλι αρλούμπες και ότι δεν θα καταλάβετε τίποτα. Γράφω σβήνω και δεν μπορω να το συνταξω... Εχω φιλους, έχω βάλει τις υποχρεώσεις μου σε τάξη και περνάω πραγματικά όμορφα, αλλα ταυτόχρονα έχω έναν παραξενο , και όσο και να μην ταιριαζει η λεξη γλυκόπικρο φόβο ... Θα τον παρουσιάζα σαν έναν συνδυασμό του φόβου για την μοναξιά ,με τον φόβο για τον χρόνο που περνάει. Είναι αλλόκοτο το πως μερικες φορες σκεφτομαι οτι θα καταληξω μονη χωρις να εχω καταφερει τιποτα σε κανεναν απολυτως τομεα. Τωρα πως το αντιμετωπίζω... Προσπαθω να εκμεταλλευομαι τον χρονο μου σωστα ,με αλλα λογια δεν βαζω πισινο κατω, και προσπαθω να αναπτύσσω στενές σχεσεις με τους ανθρωπους γυρω μου. Σχεδόν όλα όσα κάνω μικρα και μεγάλα ειναι για να ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες να γίνουν οι φοβοι μου πραγματικοτητα. Από το πως τρωω όλα μου τα λαχανικά ώστε να ειμαι οσο πιο υγιης γινεται για οσο πιο πολυ γινεται , μέχρι στο ότι δεν κρατάω κακίες γιατι όταν κραταω κακιές νιώθω αποκομμένη. Με άλλα λόγια έναν τόσο έντονο φόβο έχω βρει τροπους να τον μετατρεπω σε κατι θετικό για μένα, αλλα συνεχίζω να φοβαμαι. Θυμάμαι είχα πάψει να νιώθω ετσι, όταν είχα ερωτευτεί τόσο που νομιζα ότι εκείνος ήταν ο ανθρωπος μου. Αλλα ευτυχως δεν ηταν...Βρε μπας και νιωθετε και ολοι εσεις ετσι και δεν ειμαι η μονη;