Στο κυριακάτικο φύλλο των New York Times δημοσιεύτηκε το άρθρο γνώμης της Michelle Alexander - αρθρογράφου της εφημερίδας, νομικού και συγγραφέως – με τίτλο «Έφτασε η ώρα να σπάσει η σιωπή για την Παλαιστίνη», προκαλώντας σημαντική ανταπόκριση. Ιδού κάποια καίρια σημεία του άρθρου...
«... Μέχρι και πολύ πρόσφατα, σύσσωμο το Κογκρέσο παρέμενε απαθές ενώπιον του εφιάλτη στυγνής καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων που εκτυλίσσεται στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι μας, οι οποίοι λειτουργούν σε ένα πολιτικό περιβάλλον στο οποίο το Ισραηλινό λόμπι διατηρεί μεγάλη και καταγεγραμμένη ισχύ, τείνουν συστηματικά να αποφεύγουν ή να εκτρέπουν την κριτική προς το Κράτος του Ισραήλ, ακόμα κι όταν αυτή κορυφώνεται εξαιτίας της διευρυμένης κατοχής Παλαιστινιακών εδαφών και της υιοθέτησης εκ μέρους του πρακτικών που θυμίζουν έντονα το καθεστώς απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής και της πολιτικής φυλετικού διαχωρισμού που ίσχυε παλιότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πολλές οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν επίσης παραμείνει σιωπηλές σχετικά με τις κατάφωρες αυτές παραβιάσεις, όχι επειδή δεν τους περισσεύει η συμπάθεια για τον Παλαιστινιακό λαό, αλλά επειδή φοβούνται ότι θα κατηγορηθούν για αντισημιτισμό, θα βρεθούν ενδεχομένως στο στόχαστρο δυσφημιστικής καμπάνιας χάνοντας έτσι πολύτιμες χορηγίες για τη συνέχιση του έργου τους από φορείς και ιδρύματα.
Οφείλουμε να καταδικάσουμε τις ενέργειες του Ισραήλ: τις αδιάκοπες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, τη συνεχιζόμενη κατοχή της Δυτικής Όχθης, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Γάζας, τις καταπατήσεις των εδαφών και τις κατεδαφίσεις των σπιτιών.
Παρομοίως, πολλοί φοιτητές διστάζουν να εκφράσουν την υποστήριξή τους για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων εξαιτίας των μακαρθικών τακτικών μυστικών οργανώσεων στήριξης σιωνιστικών συμφερόντων όπως η περιβόητη "Canary Mission", η οποία τοποθετεί σε μαύρη λίστα όποιον υποστηρίζει δημοσίως μποϊκοτάζ εναντίον του Ισραήλ, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τις προοπτικές επαγγελματικής καριέρας του σε οποιονδήποτε χώρο.
Όταν μιλούσε για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε πει ότι «όταν τα ζητήματα σαν αυτά που προκύπτουν από αυτή τη φριχτή εμπλοκή μοιάζουν τόσο σύνθετα που μας κάνουν να σαστίζουμε, δεν πρέπει να μας καταβάλλει η αβεβαιότητα – πρέπει να ορθώνουμε τον λόγο μας με την ταπεινοφροσύνη που επιβάλλει η περιορισμένη οπτική μας».
Αν επιθυμούμε λοιπόν να τιμούμε το μήνυμα του Κινγκ και όχι μόνο αορίστως τη μνήμη του, οφείλουμε να καταδικάσουμε τις ενέργειες του Ισραήλ: τις αδιάκοπες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, τη συνεχιζόμενη κατοχή της Δυτικής Όχθης, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Γάζας, τις καταπατήσεις των εδαφών και τις κατεδαφίσεις των σπιτιών. Πρέπει να διαμαρτυρηθούμε για τη μεταχείριση των Παλαιστινίων στα σημεία ελέγχου, για τις εισβολές ρουτίνας στα σπίτια τους, για τους περιορισμούς που έχουν επιβληθεί στις μετακινήσεις τους και για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, εκπαίδευσης και νοσηλείας που πολλοί απ' αυτούς αντιμετωπίζουν καθημερινά.
Δεν μπορούμε να ανεχόμαστε την άρνηση του Ισραήλ ακόμα και να συζητήσει το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων στα σπίτια τους, όπως έχει καθοριστεί από τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Ούτε και την απλόχερη χορηγία της κυβέρνησης των ΗΠΑ στο καθεστώς τρόμου που επικρατεί στη Γάζα, με αποκορύφωμα τα 38 δισεκατομμύρια δολάρια που έχει υποσχεθεί η κυβέρνησή μας στο Ισραήλ ως στρατιωτική ενίσχυση.
Τέλος, θα πρέπει, με όσο κουράγιο και όσο πεποίθηση μπορούμε να επιστρατεύσουμε, να αντιταχθούμε στο νομικό σύστημα διακρίσεων που ισχύει εντός του Ισραήλ, σύστημα το οποίο, σύμφωνα με το Νομικό Κέντρο για τα Δικαιώματα της Αραβικής Μειονότητας, περιλαμβάνει πάνω από πενήντα νόμους οι οποίοι μεροληπτούν κατάφωρα εις βάρος των Παλαιστινίων – όπως ο νέος νόμος του έθνους-κράτους σύμφωνα με τον οποίον μόνοι οι Εβραίοι Ισραηλινοί έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στο Ισραήλ, αγνοώντας εντελώς τα δικαιώματα της αραβικής μειονότητας που αποτελεί το 21% του συνολικού πληθυσμού.
Οι εισηγήσεις αρκετών (Δημοκρατικών) μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων προς αυτή την κατεύθυνση τον τελευταίο χρόνο, επιτρέπουν την αισιόδοξη σκέψη ότι οι μέρες που η κριτική του Σιωνισμού και των πράξεων του Κράτους του Ισραήλ διαγραφόταν ως αντισημιτισμός, φτάνουν στο τέλος τους. Φαίνεται επιτέλους να επικρατεί η αντίληψη ότι η κριτική στις πολιτικές πρακτικές της Ισραηλινής κυβέρνησης δεν συνιστά αυτομάτως αντισημιτικό λόγο.
Εννοείται ότι αυτό δεν σημαίνει ότι ο αντισημιτισμός δεν υφίσταται. Η άνοδος του νεοναζισμού και το κίνημα εναντίον των μεταναστών στην Ευρώπη είναι μια πραγματικότητα, ενώ τα κρούσματα αντισημιτικών ενεργειών στις Ηνωμένες Πολιτείες αυξήθηκαν κατά 57% μέσα στο 2017, με αποκορύφωμα τη δολοφονική επίθεση στη συναγωγή του Πίτσμπουργκ τον περασμένο Οκτώβριο που άφησε πίσω της έντεκα νεκρούς. Οφείλουμε λοιπόν να έχουμε στο μυαλό μας ότι ενώ η κριτική προς το Ισραήλ δεν συνιστά εγγενώς αντισημιτική ρητορεία, δεν είναι δύσκολο να γλιστρήσει προς τα εκεί στο τρέχον πολιτικό κλίμα...»
σχόλια