ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κατόπιν λαϊκής απαίτησης το δεύτερο και τελευταίο μέρος. Η πελάτισσα που "κερασε" άθελά της μια άλλη πελάτισσα. Ήρθε να πάρει κάτι καλτσακια. Απ ότι κατάλαβα εκ των υστέρων, τα άφησε στο ταμείο, ακούμπησε το διευρο από κάτω τους κι απομακρυνθηκε για να χαζέψει κάτι ρούχα. Βασικά παράτησε τα λεφτά της εκτεθειμένα. Στο μεταξύ, μπήκα στο ταμείο γιατί κατέφθασαν δύο άλλες πελάτισσες με τα δικά τους πράγματα, που, όπως τ' άφησαν επάνω, μετακίνησαν άθελά τους τα καλτσακια της προηγούμενης και ξεπροβάλλε το κέρμα (αυτό το κατάλαβα εκ των υστέρων γιατί δεν παρακολουθουσα το σκηνικό μέχρι τη στιγμή του διαλόγου) . Ανοίγει η μία το πορτοφόλι της και βγάζει τρία διευρα να με πληρώσει. -Ωχ δικό μου είναι αυτό; Λέει στην φιλη της,δείχνοντας το διευρο. -Δεν ξέρω ρε, της λέει.. Τόσα διευρα έχεις, δικό σου θα είναι. -Ε, λογικά ναι.. Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι να έβγαλα κάποιο.. Μωρέ ναι δικό μου θα είναι.. Τίνος να ναι εδώ πάνω. Με πληρώνουν και φεύγουν. Ερχεται, μετά από λίγα λεπτά η προηγούμενη κυρία και με ρωτάει που είναι το διευρο που είχε αφήσει εκεί. Της είπα ότι δεν καταλάβαινα τι εννοούσε γιατί όντως δεν βρισκόμουν στο ταμείο όταν τα άφησε ούτε πρόσεξα κάτι. Μου εξήγησε και συνδεοντας τον διάλογο των προηγούμενων, απάντησα ότι οι τελευταίες πελάτισσες αμφιταλαντευθηκαν για ένα κέρμα που βρήκαν, αλλά επειδή με πλήρωσαν με διευρα, ήταν σίγουρο ότι μπερδεύτηκαν και το πέρασαν για δικό τους. Αφού αγανάκτησε με τον εαυτό της που άφησε τα λεφτά της εκεί πάνω, φυσήξει, ξεφυσηξε κι άρχισε να κατηγορεί την άλλη πελάτισσα που δεν θυμόταν τι λεφτά έχει πάνω της και γιατί δεν κατάλαβε ότι δεν της ανήκε το διευρο..Φταίνε πάντα οι άλλοι, αλλά εμείς ποτέ!Το ηλικιωμένο ζευγάρι (άνω των 75).Ηρθε ο παππούς και ζήτησε από τη συνάδελφο μου επί λέξει "μια δαντέλα σκατοκοφτη" για τη γυναίκα του, η οποία είχε πεθάνει στο γέλιο και είχε κατακοκκινισει. Η συνάδελφος δεν κατάλαβε και ρώτησε τι εννοεί.. Της έδειξε με το δάκτυλο τα κρεμασμένα στρινγκ μας! Οι πελάτες με τα μαργαριτάρια. Μια μπαμπακερνη (βαμβακερη) φανέλα. Θέλω σουτιέν με μπαλαρίνα (μπανελα). Θέλω σουτιέν με cup D, δεν έχω πολύ στήθος. Έχετε φαν μπιζού; Θέλω εκείνα τα μπρατσιλιαν (brazilian) για την κόρη μου. Οι πελάτες και οι σακούλες. Γνωστή πάνω κάτω ιστορία. Η ερώτηση ίδια, οι απαντήσεις ποικίλλουν! -Σακουλιτσα να βάλω; 1.Ε,βεβαια να βάλεις που θα τα βάλω; 2. Ε, να τα πάρω στο χέρι να νομίζουν ότι τα κλεψα; 3. Χρεώνεται; Σιγά μην πληρώσω δέκα λεπτά μια σακούλα (αυτό το είδος πελάτη έχει συνήθως κάνει 20-30 ευρώ ψώνια) 4.Όχι θα τα πάρω στο χέρι. 5.Οχι θα τα βάλω στην τσέπη/τσαντα.6.Δεν απαντούν καν και αναγκάζεσαι να ξαναρώτησεις για να σου γνεψουν. Έστω! 7.Επικρινουν τη χρέωση της σακούλας και υπερπήδουν στο συμπέρασμα ότι η τσιπρεικη κυβέρνηση προσπαθεί να μας εξοντώσει ακόμα και μέσω της σακούλας. 8. Ναι, παρακαλώ /Όχι ευχαριστώ, έχω! (σπανιότερα). 9. - Γιατί χρεώνεις τη σακούλα; - Μα δεν σας τη χρεώνω εγώ προσωπικά, έχει ψηφιστεί νόμος,τον οποίο εφαρμόζουμε. - Να πας να πεις στο αφεντικό σου να την πληρώνει αυτός. - Συγγνώμη, αλλά αυτό που λέτε δεν γίνεται. Να σας παραπέμψω στην υπεύθυνη για τα παράπονα σας; Να εκεί είναι!, κάνω δείχνοντας την και φεύγουν μουρμουριζοντας. Ο παραπονιαρης πάτερ. Ήρθε με την παπαδιά να κάνουν τα ψώνια τους και με αφορμή μια ζώνη που του έδειξα και ζήτησε την γνώμη της γυναίκας του για το αν του κάνει (!) ,αρχισε να σχολιάζει φωναχτά :"Εσείς μας έχετε ευνουχισει! Και πλέον τα αγόρια μας δεν παντρεύονται εξαιτίας σας! Πες μου, γιατί κάνατε τα αγόρια και δεν σας παντρεύονται;" Εγώ σοκαρισμένη χαμογελούσα σφιχτά. "Όχι απαντά μου! Μαρία! Ρωτάω εδώ την κοπέλα τι κάνουν στα παιδιά μας οι κοπέλες και δεν θέλουν να παντρευτούν και δεν μου απαντάει." "Ε, τι να σου πει το κορίτσι, λέει η παπαδιά". Πάτερ μου, πίστεψέ μου σου απάντησα από μέσα μου, αλλά δεν θα ήθελες να το ακούσεις όλο αυτό το καντήλι..Με τον ανάλογο σεβασμό, που μου απευθύνθηκες πάντα! Η επιτήδεια πελάτισσα. Μπαίνει μέσα και μας εξηγεί ότι απλά κοιτάζει και πηγαίνει με γοργά βήματα δεξιά αριστερά πίσω από κολόνες και τοίχους, σα να προσπαθεί να ξεφύγει από το βλέμμα μας. Την παίρνει χαμπάρι η δεύτερη υπεύθυνη και την παίρνει στο κατόπι κάνοντας πως στρώνει κάτι ρούχα. Στο μεταξύ έχουν μπει δύο αλλοδαπες, μελαμψες κυρίες, πιθανότατα πρόσφυγες και με καθ όλα φυσιολογική συμπεριφορά, τις οποίες εξυπηρέτω εγώ στα αγγλικά. Ακούγεται ο εξής διάλογος : - Τι με παίρνεις από πίσω ολη την ώρα κοπελιά; - Εγώ τη δουλειά μου κάνω, της απαντάει η υπεύθυνη, δεν καταλαβαίνω γιατί εκνευριζεστε. - Μα με ακολουθείς όπου κι αν πάω. Από αυτές εκεί να περιμένετε τα χειρότερα, λέει και δείχνει τις αλλοδαπες. Φεύγοντας, τάχα εκνευρισμένη έκανε πως κοίταζε διάφορα προϊόντα άσχετα μεταξύ τους και ταυτόχρονα μας κοίταζε να δει αν την συνεχίζουμε να την παρακολουθούμε. Και μόλις κατάλαβε ότι δεν της περνάει, έφυγε. "Ε, βέβαια" μου λέει η υπεύθυνη μου νευρίασμενη, "να κατηγορήσουμε τους ξένους πάντα".Ο 65χρονος που δεν ήξερε το νούμερο του. Τι νουμερακι σλιπ φοράτε; -Που να ξέρω εγώ; -Ναι, δεν μπορώ να σας βοηθήσω αν δεν ξέρετε το νούμερο σας έστω στο περίπου..Θέλετε να το ελέγξετε στο δοκιμαστηριο με την ησυχία σας και να μου πείτε; -Όχι μωρέ, έλα εδώ και βάλε το χέρι από πίσω, έχει χαρτάκι. -Συγγνώμη, κύριε, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. -Σιγά μωρέ, δες δεν ντρέπομαι. Πιο αυστηρά εγώ. -Κύριε μου, σας ξαναλέω ότι αυτό που ζητάτε δεν γίνεται. Αν θέλετε πάτε στο δοκιμαστηριο, αλλιώς δεν μπορώ να βοηθήσω. Μου ζήταγε να βάλω το χέρι μου μέσα στον πισινό του για να δω το νούμερο.. Έφυγα όπως ήμουν. Με συγχωρείτε για τις συντακτικές ατασθαλίες! Χαιρετώ όλους τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες!