Τον περασμένο Φεβρουάριο, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, ο Παύλος Γερουλάνος προχώρησε σε μια πανηγυρική ανακοίνωση που μπορεί να έγινε στους τέσσερις τοίχους ενός υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, αλλά απευθυνόταν κατά κύριο λόγο στο θυμικό χιλιάδων Αθηναίων που είχαν παρακολουθήσει δυο ημέρες νωρίτερα την πόλη τους να πυρπολείται. Το υπουργείο Πολιτισμού θα αναλάμβανε το κόστος της μελέτης και των εργασιών αποκατάστασης του κτιρίου Δεκόζη-Βούρου στην οδό Σταδίου.
Ήταν αδιαμφισβήτητα μια από τις (ελάχιστες) επικοινωνιακές επιτυχίες του πρώην υπουργού, που έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά και συγχρονισμό με τις ευαισθησίες της σοκαρισμένης (ακόμα) κοινής γνώμης. Το θέαμα δυο ιστορικών κινηματογράφων της Αθήνας, όπως το Αττικόν και ο Απόλλωνας, να έχουν παραδοθεί στις φλόγες επισκίασε εκείνο το μαύρο βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου κάθε άλλη καταστροφή. Οι υπόλοιπες βαρβαρότητες (με θύματα ιστορικά κτίρια που είχαν την «ατυχία» να στεγάζουν τραπεζικά υποκαταστήματα) πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, καθώς πολλοί Αθηναίοι, αντικρίζοντας τα λαμπαδιασμένα κελύφη, ένιωσαν ότι οι εμπρησμοί στις δυο αίθουσες τούς αφορούσαν περισσότερο. Είχαν συναισθηματική σχέση, αναμνήσεις, ήταν κομμάτι της ζωής τους.
Την Κυριακή είχαμε κοιμηθεί με επικηδείους για την αμετάκλητη καταστροφή του Αττικόν και του Απόλλωνα, τη Δευτέρα μάθαμε (ξεφυσώντας από ανακούφιση) ότι τελικά η φωτιά δεν έφτασε στις αίθουσες, την Τρίτη ξυπνήσαμε με μια «περίεργη» πληροφορία να κάνει τον γύρο της πόλης: όχι μόνο είχαν σωθεί οι κινηματογράφοι αλλά οι ζημιές θα μπορούσαν να αποκατασταθούν μέσα σε 40 μόνο ημέρες! Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο πρώην υπουργός Πολιτισμού έβαλε το δικό του λιθαράκι σε αυτό το απροσδόκητο γαϊτανάκι αισιοδοξίας. Το κράτος θα έκανε το καθήκον του, υπέροχα!
Φυσικά, οι προσδοκίες των 40 ημερών κατέρρευσαν πριν καλά-καλά αρχίσει να μετράει αντίστροφα ο χρόνος. Οι ιδιοκτήτες (η οικογένεια Τσακαλάκη) έσπευσαν να διευκρινίσουν ότι θα έπρεπε να περιμένουν να καθαριστεί ο χώρος πριν γίνει ακριβής εκτίμηση του χρόνου που θα χρειαστεί για να επαναλειτουργήσουν οι αίθουσες. Eντάξει, μπορεί να μην προλαβαίναμε το Πάσχα, αλλά θα προλαβαίναμε τη νέα σεζόν...
Ο καιρός προχωρούσε, ο χώρος καθαρίστηκε και περιφράχτηκε και οι άνθρωποι του ετήσιου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Αθήνας (οι γνωστές μας Νύχτες Πρεμιέρας) αγωνιούσαν.
Από τον πρώτο του χρόνο το φεστιβάλ στεγαζόταν κατά ένα μεγάλο μέρος στο Αττικόν και στον Απόλλωνα, ήταν η «άτυπη» έδρα του, μια φθινοπωρινή συνήθεια που σηματοδοτούσε την έναρξη της σεζόν. Αρχές Ιουνίου έλαβαν την οριστική απάντηση από τους ιδιοκτήτες. Δεν υπήρχε καμιά περίπτωση το κτίριο να είναι έτοιμο τον Σεπτέμβριο. Έτσι, για πρώτη φορά οι Νύχτες Πρεμιέρας (ή ένα σημαντικό τμήμα τους) δεν θα φιλοξενηθούν στην οδό Σταδίου. Μετακομίζουν υποχρεωτικά στην Ακαδημίας, στις δύο αίθουσες της Όπερας, που θα μοιραστούν τις προβολές με τον Δαναό της λεωφόρου Κηφισίας, άλλη παραδοσιακή «πιάτσα» του φεστιβάλ.
Απευθυνθήκαμε στους ανθρώπους της οικογένειας Τσακαλάκη για να μάθουμε τι έχουμε να περιμένουμε. Θα προλάβουμε τη σεζόν ή να ξεχάσουμε τις δύο αγαπημένες αίθουσες; Το κράτος θα τηρήσει την υπόσχεσή του; «Το μόνο που μπορούμε να πούμε αυτήν τη στιγμή είναι ότι δεν προλαβαίνουμε την αρχή της σεζόν». Ρωτήσαμε για την επικοινωνία με το (πρώην) υπουργείο Πολιτισμού. Προχωρούν οι σχετικές διαδικασίες; Κανένα σχόλιο. «Δυστυχώς, δεν είμαστε σε θέση να σας πούμε περισσότερα». Όπως ακούω την κυρία Λίλα Τσακαλάκη, μου δίνει να καταλάβω ότι οι εκκρεμότητες είναι σημαντικές, αλλά εφόσον επιλυθούν, οι εργασίες μπορεί να τρέξουν ανέλπιστα γρήγορα.
«Τα Χριστούγεννα να τα ξεχάσουμε, σωστά;», ρωτάω αφελώς, αλλά ακούω την κ. Τσακαλάκη κάπως διστακτική, «όχι, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τίποτα...». Πάντως, το πιθανότερο σενάριο είναι το Δημόσιο, σε ένα περιβάλλον αιματηρών περικοπών, όπως το σημερινό, να μην είναι σε θέση να υλοποιήσει τη θεαματική δέσμευση του κ. Γερουλάνου.
Εντάξει, μια σεζόν θα την αντέξουμε. Άντε και δύο. Αλλά το 2014, που συμπίπτει με την εκατονταετηρίδα του Αττικόν, θα ήταν πολύ ωραία αν το πάρτυ γενεθλίων γινόταν με όλα τα φώτα ανοιχτά. Θα είναι ένα πάρτι που θα θυμόμαστε.
σχόλια