ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

21/3 χτες. Παγκόσμια ημέρα ποίησης.Σε εκδήλωση εορτασμού της συγκεκριμένης ημέρας που βρέθηκα χτες, διαπίστωσα-το ήξερα και παλιότερα κιόλας αλλά το επιβεβαίωσα- ότι όλοι γράφουν. Και δυστυχώς αρκετοί εκδίδουν.Και δεν υπάρχει κανένας λόγος γι' αυτό.Δυστυχώς αν υπάρχουν χρήματα από τον ''εκδιδόμενο'' τότε μπορεί να πληρώσει σε κάποιον εκδοτικό οίκο και να βγάλει ό,τι θέλει.Όχι ότι δεν υπάρχουν κι εξαιρέσεις.Εννοώ δηλαδή ότι υπάρχουν κι εκδοτικοί οίκοι που και χωρίς χρήματα είναι πρόθυμοι να κυκλοφορήσουν όποια χαζομάρα βρεθεί στα χέρια τους.Όπως και να 'χει λίγα είναι τα αξιόλογα βιβλία που εκδίδονται, είτε λογοτεχνίας είτε ποίησης.Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στην εκδήλωση στην οποία παραβρέθηκα-αν κι έχω βρεθεί και σε ανάλογες εκδηλώσεις και κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ετών- είναι ότι η ποίηση στις μέρες μας έχει γίνει σαν το πλέξιμο. Όλοι πιάνουν από μια βελόνα. Δηλαδή ένα χαρτί κι ένα στυλό ή ένα πληκτρολόγιο.Είτε πρόκειται για χίπστερ νεαρούς βουτηγμένους στη σαχλαμάρα που λανθασμένα αποκαλούν ποίηση είτε πρόκειται για μεσόκοπες κομ ιλ φο κυρίες που το έριξαν στην ποίηση μόνο και μόνο για να δουν τον εαυτό τους τυπωμένο.Δεν μπορεί ας πούμε να θεωρείται ποίηση η γραπτή έκφραση μιας μάνας προς την κόρη της και να λογίζεται αυτό το πράγμα ως ποίημα. Και να 'χει εκδοθεί κιόλας αυτό το πράγμα, να πληρώνεις για να αποκτήσεις αυτό το βιβλίο. Δηλαδή ποίημα του στυλ ''αστέρι μου εσύ θα 'σαι πάντα ψηλά στον ουρανό και θα πετάς με τα φτερά σου κι εγώ θα σε βλέπω από τη γη που πετάς εσύ ψηλά καρδούλα μου''. (Τέτοιων ειδών ποιήματα ακούστηκαν αρκετά χτες και δυστυχώς θα ακούγονται πάντα).Αν θες να παινέψεις το παιδί σου, γράψτου ένα σημείωμα και δώστου το, από πού κι ως πού πιστεύεις πως τέτοια ποιήματα πρέπει να εκδοθούν και να πωλούνται;Όταν την ίδια στιγμή σε δεκάδες free press της πόλης βρίσκεις αριστουργηματική παλλόμενη και με άψογο νόημα και ουσία ποίηση. (Όπως το αριστουργηματικό free press που μας μοίρασε στη χθεσινή εκδήλωση ο γνωστός ηθοποιός Ρ.Χ.)Βέβαια θα μου πεις όλα μπορούν να υπάρξουν. Αφού τα ίδια χάλια είναι και το κοινό.Παρακάλεσε χτες ο παρουσιαστής στην αρχή της εκδήλωσης να μπουν στο αθόρυβο τα κινητά για να μην εμποδίζουν τις απαγγελίες και ήχοι κινητών ακούστηκαν κατά τη διάρκεια των απαγγελιών τουλάχιστον δεκαπέντε φορές.Τριγύρω μου συζητούσαν μεταξύ τους.Παράγγελναν φαγητά και μασούλαγαν. Κανονικές μερίδες φαγητού. Ρίχνανε τα μπωλ με τα φυστίκια που ήταν συνοδευτικό των ποτών τους στο πάτωμα και δεν έσκυβαν να μαζέψουν ούτε το μπολ ούτε τα πεσμένα φυστίκια.Όταν στο βήμα ανέβηκε ένα σημαντικό ζευγάρι θεατράνθρωπων για να απαγγείλει, όλοι γύρω μου ρώταγαν ''ποιοί είναι αυτοί''.Μιλάμε για το κοινό που πάει σε εκδηλώσεις καλλιτεχνικές ή στο σινεμά και ανοίγει τη σακούλα με τα πατατάκια την ώρα της έναρξης της εκδήλωσης ή της ταινίας ή του θεατρικού έργου ή οτιδήποτε.Όλους εκείνη τη στιγμή, τους πιάνει η πείνα. Ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα.Οπότε γιατί να μην υπάρχει και τέτοια ''ποίηση'' σαν κι αυτή που ανέφερα παραπάνω;Λαός σαχλαμαρίζων.