ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μου αρεσουν τα βλεματα των ανδρων ,κυριως μεγαλης ηλικιας, στο δρομο (εγω ειμαι 18). Κυριως ομως δεν μου αρεσουν τα σχολια. Ξερω οτι δεν ειναι κατι το κακο, ειναι νορμαλ αυτο αλλα εμενα με κανει να νιωθω κρεας. Πριν λιγο καιρο ειχαμε εναν αγωνα βολει. Αρχικα καποια ατομα απ την εξεδρα της αντιπαλης ομαδας φωναζαν το ονομα μου. Στην αρχη το βρηκα αστειο-κολακευτικο. Μετα ομως αρχισα να νιωθω οτι διαχωριζομαι απο το συνολο της ομαδας μου και να νιωθω αμηχανα. Σε μια στιγη οταν γυρισα απο την αλλη να δω το σκορ ειδα οτι οι φιλοι του διαιτητη με τραβαγαν φωτογραφιες και οταν πηραμε ποντο και γυρισα πλατη παρατηρισα οτι τραβαγαν και τον κωλο μου. Τοτε ενιωσα ακομα πιο αμηχανα. Δεν ξερω πως θα επρεπε να αισθανθω εκεινη τη στιγμη αλλα ολο αυτο με κανει να πιστευω οτι ο κοσμος το μονο που βλεπει σε εμενα ειναι μια Μπαρμπι κι αυτο με στεναχωρει και με δυσκολευει πολυ στο να εμπιστευτω ενα συντροφο, γιατι στη προσπαθεια να καταλαβω αν με θελει μονο για μοστρα ή για αυτο που πραγματικα ειμαι γινομαι καχυποτπη και απλα κουραζομαι στο τελος. Εσας σας φαινεται οτι εγω επρεπε να νιωσω και καλα οι ασχετοι να με τραβανε φωτογραφιες ακομη κ αν ηταν για ''καλο'?