ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν ακριβώς από 3 χρόνια τελείωσε η σχέση μου με τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου μέχρι τώρα. Έχει περάσει καιρός, σίγουρα δεν με πονάει πια όπως στην αρχή, υπάρχουν και διαστήματα που δεν το σκέφτομαι καθόλου.Αλλά... Με είχε αφήσει επειδή εκείνη την περίοδο βίωνα κάτι πολύ δύσκολο και πρωτόγνωρο και δεν μπορούσε να αντέξει αυτή μου την πλευρά. Σίγουρα δεν μπορούσα να είμαι ιδανική σύντροφος γιατί με δυσκολία ξυπνούσα και σηκωνομουν κάθε πρωί από το κρεβάτι. Όλα έμοιαζαν απαίσια, η ζωή ήταν βασανιστήριο αλλά μια αχτίδα φωτός υπήρχε στο σκοτάδι μου και ήταν αυτός. Στηρίχτηκα ολοκληρωτικά πάνω του όμως τον βαρυνα πολύ. Με άφησε λοιπόν γιατί ενώ με αγαπούσε όπως έλεγε δεν ήταν χαρούμενος πια.Πλέον δεν μιλάμε καθόλου. Συναντιομαστε στον δρόμο και δεν λέμε ούτε γεια. Δεν νιώθω περίεργα πια όταν τον βλέπω, ούτε θα ήθελα να ξανά είμαστε μαζί αλλά ένα πράγμα με βασανίζει ακόμα. Άραγε με αγάπησε όπως εγώ? Για εμένα αποτέλεσε σταθμό. Ήμουν έστω και περίπου τόσο σημαντική όσο υπήρξε αυτός για εμένα? Η ή αγάπη του ήταν ένα ψέμα?Πως μπόρεσε να ξανά κάνει τόσο γρήγορα νέα σχέση ενώ εγώ ακόμα δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ άνθρωπο?!