ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα σου πρότεινα να το ψάξεις ιατρικά. Μπορεί να παίζουν ρόλο οι ορμόνες σου. Επιλόχειος κατάθλιψη, θυρεοειδής ίσως; Ψάξτο καλή μου, πολλές φορές είναι οργανική η αιτία και όχι ψυχολογική και συγχέεται.

Είμαι σίγουρη ότι δεν έχεις μετανιώσει για τα παιδιά. Απλά έχουν πέσει πολλές ευθύνες επάνω σου, δεν έχεις χρόνο για σένα παρά μόνο για τους άλλους. Γιαυτο νιώθεις δυστυχισμένη. Θες να αλλάξεις παραστασεις. Το λάθος που κανουμε είναι ότι όταν γινόμαστε μαμάδες ξεχνάμε να είμαστε όλα τα άλλα. Σε συμβουλεύω να χαλαρώσεις, βγες έξω με φίλες, πήγαινε κομμωτήριο και άραξε στον καναπέ αν νιώθεις κουρασμένη κι άσε το σπίτι μπουρδέλο δεν παθαίνει τίποτα. Πάλι μπουρδέλο θα είναι αύριο..Πάντως αυτό που λέει η Καραβάν το νιώθω κι εγώ, καμμία φορά θέλω να εξαφανιστω! Αλλά δεν θα άντεχα μακριά τους!

Μην πανικοβάλλεσαι και μη "στιγματίζεις" τον εαυτό σου - γιατί να πηγαίνει κάτι λάθος με εσένα;Από μια άποψη, το να συνειδητοποιείς "τα δύσκολα" που έρχονται με ένα παιδί, είναι απόλυτα υγιές και ρεαλιστικό - δες τι γράφει πιο πάνω η Καραβάν για την τεράστια ευθύνη, αλλά και για τη ματαίωση του Εγώ.Ίσως εσένα σου ήρθε απότομα αυτή η συνειδητοποίηση και η ανησυχία με τις δυσκολίες να έχουν κυριαρχήσει στην οπτική σου, πράγμα που σε κάνει να νιώθεις εγκλωβισμένη.Σε κάθε περίπτωση, καλό θα ήταν να συμβουλευτείς έναν ειδικό ώστε να βρεις τη ρίζα του θέματος και το δικό σου δρόμο προς την αρμονία.Δεν υπάρχει κάποια στάνταρ εικόνα παραμυθένιας ζωής-γάμου-οικογένειας, υπάρχουν πολλές υποκειμενικές μορφές ευτυχίας, κράματα χαράς-λύπης, στιγμές, που δένουν με υπομονή, αγάπη και χρόνο.Εύχομαι ό,τι καλύτερο.

καποτε ρωτησε καποιος εναν σοφο...γεροντα λεει να παντρευτω η να μεινω ανυπαντρος??κ απαντησε αυτος,οτι κ απτα 2 αν κανεις,καποια στιγμη στην ζωη σου θα το μετανοιωσεις.νομιζω σου απαντησα.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κανενας άλλος που το μετάνιωσε, αλλά (τι σύμπτωση!) και η αδερφή της αποπανω νιώθει μια απογοήτευση.

Μήπως έχεις λίγο καιρό που γέννησες και έχεις επιλόχειο κατάθλιψη; Το λέω επειδή η αδερφή μου για παράδειγμα ένιωθε ακριβώς έτσι λίγο καιρό μετά την γέννα. Ακόμα και επιλόχειο κατάθλιψη να μην έχεις, νομίζω πως θα σε έκανε να νιώσεις καλύτερα αν πήγαινες ε ψυχολόγο. Και μη δίνεις σημασία στο τι λένε οι άλλοι. Ακόμα και αν πολλοί ένιωθαν όπως εσύ κανείς δεν θα το παραδεχοταν γιατί θα έτρωγαν κράξιμο. Βρες το σου λείπει από τη ζωή σου, τι είναι αυτό που σε πνίγει

Φυσικά και το λένε επειδή είναι τιτανοτεράστιο ταμπού να πουν το αντίθετο! Αν νιώθεις συνεχώς έτσι και το παιδί σου μιξρό τσέκαρε μήπως έχεις επιλόχειο κατάθλιψη. Πέραν αυτού όμως μια ενδοσκόπηση, ειδικά για τις μάνες, είναι φυσικό να έρχεται με το παιδί.Φορτώνεσαι μια υπερτεράστια ευθύνη, την ευημερία κι ισορροπία ενός άλλου ατόμου πιυ εξαρτάται πλήρως από σένα , για μέχρι να πεθάνεις! Γιατί δεν σταματά η ευθύνη στα 18, αλλά το επχεις έννοια μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου.Επίσης με την τεκνοποίηση χάνεις ένα μέρος του εαυτού σου, δεν εννοώ μόνο την ανεμελιά, αλλά κάτι βαθύτερο που μόνο άμα κάνει κάποιος παιδί το αντιλαμβάνεται. Γίνεσαι διαφορετικός. Συνήθως ωριμότερος, αν και αυτό είναι στον άνθρωπο, σε άλλους βγάζεο βαθιά κρυμμένες ανασφάλειες, κόμπλεξ, διαψεύσεις, απωθημένα.Τέλος ένα παιδί είναι άσκηση ταπείνωσης: το παιδί λειτουργεί ως ματαίωση του Εγώ σου. Δεν είναι υπό τον έλεγχό σου. Είναι μια αυτόνομη οροσωπικότητα με δικές της σκέψεις, δικές της ανάγκες, δικές της επιθυμίες, κι η προβολή των δικών σου προσδοκιών στο παιδί η συνταγή της καταστροφής. Αααααααχ λοιπόν....να μην πω ότι έχω πάνω από δεκαετία να κοιμηθώ, να πλυθώ, να κάνω την ανάγκη μου απερίσπαστη χωρίς φωνούλες "μαμαααααά" να κατακλύζουν την κάθε στιγμή μου. Πάμπολλες φορές σκέπτομαι "τι τα'θελα εγώ αυτά, πώς να φύγω μια νύχτα κρυφά για Βραζιλία;".Και κατόπιν με παίρνουν αγκαλιά και χωρίς να έχω τίποτα ζητήσει και τίποτα ελπίσει μου λένε με την γλυκύτερη χροιά του κόσμου "μανούλα σ'αγαπώ" και κάτι λιώνει μέσα μου και με πλημμυρίζει και λέω χαλάλι και στ' αναμένα κάρβουνα να περπατήσω...Χρόνια σας πολλά για αύριο! :)

Από κάπου πηγάζει όλο αυτό. Δεν μας λες όμως και καμία λεπτομέρεια για να υποθέσουμε τι μπορεί να σού φτάιει. Είσαι πολύ μικρή; Σε πίεσε κανεις να κάνεις παιδί; Με τον σύζυγό τα πάτε καλά σε όλους τους τομείς; Το κάλος άνθρωπος δε μου λέει τίποτα για τη μεταξύ σας σχέση. Σίγουρα πάντως κάποιο θέμα θα έχεις είτε με τους άλλους είτε με τον εαυτό σου. Δεν μπορώ να διανοηθω πώς μια μάνα δεν αντλεί ευτυχία από το παιδί της σε ότι φάση κι αν βρίσκεται. Υπάρχουν στιγμές που θα πνίγεσαι όπως λες αλλά δεν είναι φυσιολογικό να έχεις συνέχεια αυτήν την αίσθηση.....