ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Sorry για το μεγάλο κείμενο που ακολουθεί. Η κοπέλα μου είναι 4 μηνών έγκυος. Το μωρό το θέλαμε, χωρίς ωστόσο να το έχουμε προγραμματίσει. Βασικά είμαστε μαζί συνολικά έξι χρόνια. Πριν από κάποιους μήνες συζητήσαμε το ενδεχόμενο να αποκτήσουμε παιδί. Και οι δύο θέλαμε να κάνουμε αυτό το βήμα, όμως εκείνη είπε να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες σε κανένα χρόνο, γιατί ήθελε να τελειώσει πρώτα το διδακτορικό της. Στους μήνες που ακολούθησαν είχαμε ένα ατύχημα και προέκυψε η εγκυμοσύνη. Αν και αρχικά χαρήκαμε και οι δύο, στη συνέχεια η συμπεριφορά της άρχισε να γίνεται πολύ περίεργη.Πέρα από το ότι άρχισε να γίνεται πολύ ανασφαλής και ευαίσθητη, πράγμα που ξέρω ότι είναι φυσιολογικό στην εγκυμοσύνη και το περίμενα, άρχισε να βγάζει μια επιθετικότητα απέναντι μου. Άρχισε να μου λέει πως δεν με εμπιστεύεται, πως δεν νιώθει ασφάλεια μαζί μου (δεν εννοεί οικονομική, είμαι από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους που βγάζουν πολλά χρήματα αφού τη δουλειά τους), πως δεν με νιώθει στήριγμα και άλλα τέτοια. Αν την ακούσει κανείς πως σκέφτεται την εγκυμοσύνη καθ τον ερχομό του μωρού, θα νομίζει ότι την έχω εγκαταλείψει. Λειτουργεί λες και θα το φέρει μόνη της στον κόσμο και δεν θα έχει κανέναν δίπλα της. Την ρώτησα γιατί τα σκέφτεται αυτά, καθώς δεν έχω κάνει κάτι που να δικαιολογεί αυτές τις σκέψεις. Η απάντηση της ήταν πως προσπαθεί να προετοιμάσει τον εαυτό της για το χειρότερο, γιατί εγώ μπορεί να το μετανιώσω που κάναμε παιδί και να βλέπω εκείνη και τι μωρό σαν βάρος και σαν κάτι που μου καταστρέφει τη ζωή. Της εξήγησα ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να συμπεριφερθω ποτέ έτσι.Παρόλα αυτά συνέχισε να είναι τι ίδιο ανήσυχη.Και πάμε λοιπόν στο χθες. Ήμουν πολύ προβληματισμενος και την ρώτησα πως είναι δυνατόν να τα πιστεύει όλα αυτά για εμένα και αν της έχω δοσει ποτέ κάποιο δικαίωμα. Μου απάντησε πως όχι και ότι απλώς εμάς τους άνδρες μας φοβαται σε θέματα οικογένειας γιατί δεν έχουμε μητρικό ένστικτο όπως οι γυναίκες. Απάντησα ότι λέει βλακειες. Αρχίζει ξαφνικά να κλαίει με λυγμούς και να μου λέει πως ο πατέρας της έλεγε συνεχώς σε εκείνη και την αδερφή της από όταν ήταν μωρά γαμω τα παιδιά που έκανα, πως καλύτερα να μην τις είχε κάνει, ότι αν ήξερε πως θα βγουν έτσι δεν θα έκανε παιδιά(η κοπέλα μου είναι ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος), πως δουλεύει αυτός για να τα τρώνε εκείνες, ενώ ήταν ακόμα στο δημοτικό. Κάθε φορά που ζητούσαν κάτι πχ μια εκδρομή με το σχολείο εκείνος νευριαζε και η συζήτηση κατέληγε με εκείνον να εύχεται να πάθει καρκίνο μπας και γλυτώσει από αυτές και πως καλύτερα να πεθάνει παρά να τις αντέχει άλλο. Ήξερα ότι δεν έχει καλή σχέση με τον πατέρα της αλλά όλα αυτά όχι. Την πήρα απλώς αγκαλιά και της είπα να μην φοβάται. Τώρα κατάλαβα γιατί δεν μπορεί να με εμπιστευτεί στο θέμα του παιδιού. Το θέμα μου είναι τι θα κάνω; πως να την κάνω να νιώσει καλύτερα; στενοχωριεμαι πολύ που νιώθει έτσι.