Στον τοίχο του συγγραφέα Απόστολου Δοξιάδη δημοσιεύτηκε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση που εκφράζει την ολοένα μεγαλύτερη δυσπιστία των ανθρώπων στην πλημμύρα από αντικρουόμενες προεκλογικές δημοσκοπήσεις ― που οι περισσότερες μοιάζουν κατευθυνόμενες. Αλλά και κατευθυνόμενες όταν δεν είναι, συνηθέστατα διαψεύδονταο πανηγυρικά. Γιατί συμβαίνει αυτό. Ο Απόστολος Δοξιάδης γράφει:
Μια ζωή διαφωνούσα με τους φίλους μου που "δεν πίστευαν τις δημοσκοπήσεις," και επί πολλά χρόνια έπεφτα ανατριχιαστικά κοντά στις προβλέψεις μου βγάζοντας τον μέσο όρο τους. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν τις πιστεύω πια.
Οι κύριοι λόγοι είναι δύο:
α) Το ότι εξακολουθούν να βασίζονται στα σταθερά τηλέφωνα, σε μια εποχή που τείνουν να γίνουν η εξαίρεση αντί ο κανόνας, κάνοντας όλο και πιο εξωφρενικές σταθμίσεις για να το αντιπαρέλθουν,
β) Το ό,τι λίγο η συνήθεια και λίγο (αρκετά) η τρομοκρατία των Συριζανέλ σε όσες εταιρίες έβγαζαν δημοσκοπήσεις που δεν τους άρεσαν, έχουν κάνει τον κλάδο τρομακτικά συντηρητικό, εις βάρος της αλήθειας: προτιμούν να κάνουν όλοι μαζί λάθος, παρά να ρισκάρει κάποιος να πετύχει το σωστό--με κίνδυνο να κάνει μεγαλύτερο λάθος από τους άλλους. Το ρίσκο όποιου βρίσκει κάτι που ξεφεύγει από τον μέσο όρο είναι πια κολοσσιαίο. Δεν θα το δημοσιεύσει, αλλά θα το φέρει στα μέτρα των άλλων. Αλλά αυτό πια δεν είναι επιστήμη.
Υπ' όψιν, η άποψή μου αυτή είναι πολιτικά ουδέτερη. Δεν λέω ότι η ψαλίδα θα είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη από ό,τι μας λένε, ούτε ότι κλείνει, ούτε ότι ανοίγει. Λέω απλώς, ότι γενικώς δεν πιστεύω πια τις δημοσκοποήσεις. Κάποτε, το τελευταίο επιχείρημά μου υπέρ τους ήταν "πάντως είναι καλύτερες από την πρόβλεψη μιας καφετζούς". Τώρα δεν είμαι τόσο σίγουρος. Υπάρχουν, άλλωστε, και ταλαντούχες καφετζούδες.
Από τα εδιαφέροντα σχόλια που ακολουθούν, επιλέγουμε το σχόλιο του δημοσιογράφου Παύλου Παπαδόπουλου, που επισημαίνει μια διαφορετική πτυχή της αποτυχίας των δημοσκοπήσεων:
Έχετε δίκιο. Τα σταθερά τηλέφωνα είναι αναχρονισμός ενώ οι τετ-α-τετ συνεντεύξεις έχουν εγκαταλειφθεί λόγω κόστους. Η αδυναμία προσδιορισμού της σταθερά μεγάλης πλέον αποχής, η οποία πλήττει κυρίως τα «αστικά» κόμματα, συμβάλλει επίσης στην αποτυχία των μετρήσεων. Επίσης, κόμματα με ισχυρό συγκρουσιακό στοιχείο, που υποστηρίζουν ευθέως ή υπαινικτικά μια επιθετική, βίαιη προσέγγιση της πολιτικής όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και η ΧΑ, ψηφίζονται από πολίτες που συχνά δεν ομολογούν την προτίμησή τους παρά μόνο στην κάλπη - όχι στις παρέες τους, όχι στους δημοσκόπους. Έτσι, μια «ψαλίδα 8%» στις μετρήσεις, στην κάλπη μπορεί να είναι 3% ή και ισοπαλία. Τελευταίο παράδειγμα η Αυστραλία όπου ο λαϊκισμός θριάμβευσε και οι δημοσκοπήσεις αστόχησαν. Επομένως, επειδή μπορεί μια καφετζού να είναι όντως πιο εύστοχη, η δική μου καφετζού ανησυχεί και προειδοποιεί για ... μια ελαφρά παγωμάρα των αντιτσιπρικών την άλλη Κυριακή.
σχόλια