Πολυ χαιρομαι με ανθρωπους που δεν θελουν να ακουνε ομορφα ψεμματα αλλα προτιμουν την αληθεια.Το θεμα δουλειας ειναι και θεμα τυχης.Σιγουρα δυσκολευουν τα πραγματα κυριως λογο ηλικιας.Ποιος θα παρει μια 40αρα που θα εχει αλλες οικονομικες απαιτησεις και που δυστυχως δεν εχει πολλα χρονια αποδοτικοτητας.θα προτιμησει μια 25αρα με 400 ευρω που θα μπορει να την χρησιμοποιει για πολλα χρονια ακομα.Στο θεμα με τον αντρα σου,γιατι μαλλον αυτο εχει αρχισει να σε καιει, σου λεω απλα οτι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ποτε και απο κανενα.5 χρονια και δεν εκανε μια κινηση σαν αντρας να μεινετε μαζι?Αν δεν ειναι ανεργος,μηπως τον βολευει η κατασταση ?2 χρονια εψαχνες δουλεια...σε βοηθησε να βρεις κατι σαν στηριγμα σου?Τωρα εχεις δουλεια,θα μπορουσε να σου ζητησει να κανετε πραγματα κι αν στραβωσει καπου το οικονομικο να αποδειξει οτι ειναι η σιγουρια σου.Αν περιμενει το τζοκερ για να κανετε πραγματα μαζι,ποια σιγουρια σου δινει?Τελος..δυστυχως το οτι ειναι μαζι σου σημερα δεν σου εξασφαλιζει οτι θα ειναι και αυριο και οτι αυριο δεν θα σου πει οτι θελει πχ παιδι και εσυ πλεον να μην εισαι σε θεση να κανεις και τοτε ισως η σιγουρια να κανει φτερα.Ειναι δυσκολα τα πραγματα αλλα κοιτα την δουλεια πρωτα απο ολα και ασε το τι θα γινει με τον αντρα
26.5.2019 | 11:23
Στα 40 με το μελλον αβεβαιο
Στα 40 πλεον.Πολλοι λενε οτι η ζωη ξεκιναει στα 40.Εμενα γιατι ολα αυτα μου φαινονται σαν παρηγορια στον αρρωστο?Οταν στην δουλεια εισαι νοικαζομενη και δεν ξερεις αν αυριο θα εργαζεσαι,πως να προγραμματισεις το οτιδηποτε?2 χρονια εψαχνα δουλεια και εστελνα παντου βιογραφικα,κι ομως το τηλεφωνο δεν χτυπησε ποτε(Το τι δεν ξερω Αγγλικα ισως ειναι βασικοτερο απο οτι υπολογιζα).Τα προβληματα φαινονται βουνο ως προς την λυση τους.Το μονο παρηγορο ειναι οτι ο αντρας που ειμαι μαζι 5 χρονια το καταλαβαινει.Αλλα ποσο ακομα θα καταλαβαινει οτι το να συγκατοικησουμε,να κανουμε πραγματα μαζι,να κανουμε παιδι,οικογενεια δεν εχουν πολλες πιθανοτητες.Μου δινει καποια σιγουρια αλλα δεν ειναι και δυσκολο ξαφνικα να το δει αλλιως αν δεν εχει ηδη αρχισει να φευγει κι εγω δεν το καταλαβαινω.Μεσα σε ολα αυτα και η ομορφια εχει αρχισει να φευγει.Αισθανομαι ανικανη που μενω με τους δικους μου στα 40 και δεν εχω προοπτικες να το αλλαξω.Ειναι οντως δυσκολα και δυσοιωνα ή εγω τα βλεπω ολα μαυρα?Δεν με ενδιαφερει να μου χαιδευουν τα αυτια μια ζωη.Με ενδιαφερει η ωμη αληθεια που ισως με ξυπνησει και να καταλαβω οτι πολλα απο τα ονειρα θα μεινουν ονειρα,μηπως και συμβιβαστω στην ζωη που με περιμενει
2
