Το να εχεις "γνωριμιες" δεν ειναι παντα κακο και σε πολλες περιπτωσεις ειναι απαραιτητο, το αποκαλουμενο networking. Ισως οι γονεις σου να μην κινουνταν σε αυτους τους χωρους, αλλα εσυ επρεπε να προσπαθησεις πιο πολυ οσο σπουδαζες να εχεις επαφες με καθηγητες που θα μπορουσαν να σε συστησουν καπου, να πηγαινεις σε συνεδρια/ομιλιες και να γνωρισεις ανθρωπους του χωρου που θα μπορουσαν να σε βοηθησουν.Επισης διαλεξες μια σχολη, πως να το πω, με λιγες ευκαιριες αποκαταστασης, ειδικα σε μια χωρα που περναει κριση εδω και μια δεκαετια. Ακομη και στο εξωτερικο, λιγες ειναι οι θεσεις που μπορουν να καλυφθουν, και πολλοι με τετοιες γενικες σπουδες καταληγουν να κανουν αλλες δουλειες για να επιβιωσουν. Φυσικα ειναι ευκολο να κατηγορουμε ολους τους αλλους και να μην κοιταμε τα δικα μας λαθη. Αλλα αυτο δε θα σε βοηθησει να πας παραπερα.
5.6.2019 | 15:24
Απογνωση και επαγγελματικο αδιεξοδο
Καλησπέρα σε όλους και όλες σας.Δεν προκειται να προλογησω. Θα εκφράσω κατευθείαν την αγανάκτηση και την πικρία μου: Σιχάθηκα! Σιχαθηκα να βλεπω σε αυτήν την χωρα ανθρωπους να χτιζουν καριερα απο το πουθενα χωρις να το αξιζουν. Σιχάθηκα που η γενια των σημερινων 30αρηδων απαρτιζεται απο καμμενα χαρτια. Βλεπω παντου τριγύρω ανθρωπους της ηλικιας μου να κανουν σκατοδουλειες για 4 και 5 κατοσταρικα. Ανθρωπους με ικανοτητες και πτυχια. Και απο την αλλη βολεμενα ανθρωπακια, διχως στοιχειωδη μόρφωση να εχουν καταλαβει αξιολογες θεσεις με το " ετσι θελω". Μηδεν ευκαιριες, κανενα μελλον, καμια αξιοκρατία, κανενας εξορθολογισμος, κανενα απολυτως κρατικό σχεδιο απο τους κοπρολαγνους της εξουσιας που ταχα ευαγγελιζονται ενα κρατος προνοιας. Ειμαι απιστευτα θολωμενος με αυτη την κατάσταση που επικρατεί. Δυστυχώς, ειχα την ατυχία να ειμαι γονος μιας μικροαστικης οικογενειας. Μεγαλωσα απο δυο γονεις που παλευαν μεταξυ φτωχιας και επιβιωσης προκειμενου να μας μεγαλωσουν. Δυο γονεις που ουδεποτε προσπαθησαν να κάνουν "γνωριμιες". Δυο ανθρωπους οι οποιοι, τελος, προτιμησαν να ειναι τιμιοι.Το αποτέλεσμα ειναι σημερα, στα 31 μου, να δουλευω ντελιβερι για 3 και 60, ενω εχω δυο πτυχια ξενων γλωσσων και μεταπτυχιακο στις κοινωνικες επιστημες. Εχω πραγματικά απαυδησει με αυτη την κατάσταση. Ο αγωνας για την επιβιωση μου δεν μου επιτρεπει να κανω ονειρα. Μου λενε να ψαξω για κατι καλυτερο. Τι ομως? Τι καλυτερο μπορει να βρει κάποιος χωρις τρελες γνωριμιες, με φτωχο οικογενειακό υπόβαθρο και χωρις κεφαλαιο? Θελω να εξομολογηθω οτι κρυφα μεσα μου ΖΗΛΕΥΩ ολους εκεινους τους νεους που οι γονεις τους τους τα σκανε χοντρα για να ανοιξουν μια επιχείρηση. ΖΗΛΕΥΩ και εκεινους που τους στέλνουν στο εξωτερικο για να σπουδάσουν. ΖΗΛΕΥΩ γιατι εγω δεν ειχα ποτε αυτη τη δυνατότητα. Και τωρα στα 31 μου ακομα ψαχνομαι. Βλεπω τα ονειρα μου να καταστρέφονται. Φοβάμαι πως θα ειμαι αναγκασμένος μια ζωη να παλευω για την επιβίωση μου. Θα ηθελα να ασχοληθώ με τις τεχνες και τον πολιτισμο. Να διεξαγω ερευνες και να γραφω μελετες σε καποιο πολιτιστικο ιδρυμα της χωρας. Αλλα οι τεχνες κ ο πολιτισμος στη συγχρονη Ελλαδα έχουν πεθανει. Ολοι νοιαζονται για το πως θα φανε και πως θα πιουνε. Ψαχνω εστω κι εναν ανθρωπο να μου πει καποια ιδεα. Κατι. Τζίφος. Μονο γενικολογιες: βρες κατι καλυτερο! Ομως κανεις δεν λεει ΠΩΣ θα βρω αυτο το κατι καλυτερο. Αλλα δεν τους κατηγορω, γιατι οι περισσοτεροι νεοι σημερα βρισκονται στη δικη μου καταστασηΘα ηθελα μια καποια γνωμη ή συμβουλη εστω κ απο εδω..σας ευχαριστω και συγγνώμη για την κλαψα μου, αλλα μεσα μου νιωθω κατατακωμενος..Αντρας,31
13