ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δυο μηνες ξαπλωμενος στο κρεββατι, 6 μηνες απομονωμενος στο δωματιο μου, ενας ολοκληρος χρονος σε ψυχοθεραπευτη για να ξεπερασω την καταθλιψη και την αγχωδη διαταραχη που προκληθηκε, πλεον γυμναστηριο-δουλεια για να ξεχαστω μα τιποτα. Ματαιος κοπος ...αδυνατον να ξεπερασω αυτον τον ρημαδιασμενο πονο που εχει ριζωσει βαθια μεσα στην καρδια μου, απο τοτε που με αφησε μετά απο 10 χρονια σχεσης. Σιγουρα εχω κανει τεραστια βηματα προοδου απο εκεινη την μερα που με αφησε, τη χειροτερη μερα της ζωης μου, ομως ενα και μονο τραγουδι αγαπης είναι ικανο να επαναφερει ολα εκεινα τα ρημαδιασμενα συναισθηματα και να ξυσει τις πληγες μου. Ωρες ωρες νιωθω σαν να μην υπηρξε ποτε αυτη η σχεση... σαν να ηταν ενα ονειρο που κρατησε 10 χρονια..ενα ψεμα..και αλλες στιγμες αισθανομαι οτι δεν εχω συνειδητοποιησει ακομη οτι ολο αυτο εχει τελειωσει οριστικα. Για παντα.Για παντα ελεγε και εκεινη.. ''θα σε αγαπω για παντα'', ''θα ειμαι διπλα σου για παντα''.. και εγω το επαιρνα τοις μετρητοις, γιατι το δικο μου ''για παντα ηταν ειλικρινες. Το εννοουσα με ολη μου την ψυχη. Δεν ηθελα αλλη γυναικα, μονο εκεινη.Για ολη μου τη ζωη. Στα ευκολα και στα δυσκολα.Μετα απο την αποφαση της να με χωρισει επεσα πολυ χαμηλα..της τηλεφωνουσα μερα νυχτα παρακαλωντας την να τα ξαναβρουμε. Εκλαιγα με λυγμους, οπως κλαινε τα μικρα παιδια που μολις εχουν χασει καποιο αγαπημενο τους προσωπο.. τις θυμιζα μια μια τις στιγμες μας μηπως και αλλαξει γνωμη. Της ζητησα ακομα μια τελευταια συναντηση, να περασουμε δυο τρεις ακομα στιγμες μαζι οι δυο μας, να κλεισει αυτη η πολυχρονη σχεση οπως αρμοζε...ομως δεν μου εδωσε ουτε καν αυτη την ευκαιρια.Λιγους μηνες πριν απο τον χωρισμο ειχε μετατραπει σε αλλον ανθρωπο. 2-3 επαγγελματικες επιτυχιες στον χωρο της μουσικη, πολλες γνωριμιες απο το πουθενα και το μυαλο της ειχε παρει αερα. Εγω δεν υπηρχα για αυτην. ΠΕΡΝΑΩ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΦΗΒΙΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΜΕ ΚΥΝΙΣΜΟ... το κοριτσακι που ηξερα μεταμορφωθηκε ξαφνικα σε τερας. Ενα τερας που διεγραψε μεμιας χιλιαδες αναμνησεις και συναισθηματα. Ξαφνικα για εκεινη δεν σημαινα τιποτα. Με διεγραψε απο παντου. Στους κοινους μας γνωστους συμπεριφεροταν λες και δεν υπηρξα ποτε. Στα social με διεγραψε απο παντου, κατεβασε καθε μας κοινη φωτογραφια. Και οταν πια τη συναντησα τυχαια εξω, ηρθε και μου μιλησε σαν να ημασταν κολληταρια.. εκεινα τα φιλια της στα δυο μου μαγουλα ακομα με πονανε σαν μαχαιριες.. εκεινη για την οποια θυσιασα τοσα και τοσα, τωρα να μου φερεται λες και ειμαστε φιλαρακια.Γυρισα σπιτι μου και εκλαιγα και παλι με λυγμους. Με ειχε εξαφανισει πληρως απο τη ζωη της. Δεν υπηρξα ποτε. Ουτε κοινο παρελθον υπηρξε.Απο τοτε εχει περασει 1,5 χρονος. Υπαρχουν μερες που δεν τη σκεφτομαι ουτε για ενα λεπτο και τοτε νομιζω πως ο πονος εχει πια στερεψει.. αλλα δεν..οι πληγες ειναι βαθειες και βρισκουν τροπο και παλι να ανοιξουν ξανα και ξανα...ελπιζω καποτε να σταματησει ολο αυτο.. Εκεινο που μενει ειναι το αναγκαιο κακο..να την δω εξω με καποιον αλλον, να συνειδητοποιησω οτι τελειωσε ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, αλλα δεν ξερω.. τρεμω στην ιδεα αυτη..τρεμω τοσο πολυ που υποσυνειδητα αποφευγω να συχναζω στα μαγαζια που ξερω πως συχναζει εκεινη..βασικα εχω πολυ καιρο να βγω βραδυ..φοβαμαι μηπως την πετυχω εξω με καποιον αλλον..δεν ξερω ελπιζω απλα να περασει ολο αυτο και μια μερα να μην αισθανομαι το παραμικρο για εκεινη...ελπιζω...