Εσύ πόσο «μοιράζεσαι»; Και επίσης πώς μοιράζεσαι; Πατώντας ένα κουμπί (share, post, tweet) 15 φορές την ήμερα; Ή καλώντας τους λίγους και καλούς σου φίλους για προσωπικό update; Δηλαδή, ουσιαστικά η ερώτηση είναι «με ποιους μοιράζεσαι;» και άλλη μια ερώτηση που δεν ξέρω αν τελικά θα έπρεπε να είναι η πρώτη ή η τελευταία είναι «ΓΙΑΤΙ μοιράζεσαι;». Ποια είναι η ικανοποίηση που παίρνεις;
Λένε ότι η χαρά όταν την μοιράζεσαι γίνεται μεγαλύτερη και ο πόνος μικρότερος. Αλλά τί γίνεται όταν το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων με τα οποία αλληλεπιδράς καθημερινά δεν δίνουν δεκάρα για τη χαρά σου ή τον πόνο σου; Και εννοώ φυσικά τους 100άδες ή χιλιάδες διαδικτυακούς σου φίλους- ακόλουθους και όχι τους 10 maximum πραγματικά δικούς σου ανθρώπους. Ή ακόμα χειρότερα, τι γίνεται όταν τα περισσότερα άτομα με τα οποία μοιράζεσαι καθημερινές προσωπικές σου στιγμές, εικόνες και σκέψεις κρυφοκοιτούν από ένα παράθυρο στο οποίο τους έχεις τραβήξει εσύ την κουρτίνα για να κουτσομπολέψουν, να χλευάσουν, να κάνουν κακεντρεχή σχόλια ή να ζηλέψουν; Σίγουρα το τελευταίο δε σε χαλάει και πολύ (όλοι κουβαλάμε ένα τόσο δα κόμπλεξ που παίρνουμε μια επιβεβαίωση από τη ζήλια των άλλων ) αλλά είναι δυνατόν να υπομένεις όλα τα υπόλοιπα προκειμένου να πάρεις ικανοποίηση από τη ζήλια που θα προκαλέσεις μία στο τόσο σε μια ομάδα (παλαιών) γνωστών που δεν έχουν καμία θέση (πλέον) στη ζωή σου;
Η περιπτωσιολογία είναι μεγάλη και προσπαθώντας να μιλήσω γενικά γίνομαι κουραστική και αερολόγος, οπότε ας μιλήσουμε λίγο πιο συγκεκριμένα. Άνθρωποι μπαίνουν κ βγαίνουν από τη ζωή μας ανά διαστήματα με διάφορους τρόπους, φίλοι, έρωτες, ερωτοφιλικές σχέσεις, ανεκπλήρωτοι έρωτες, απλοί γνωστοί, one night stands, συμμαθητές, συμφοιτητές, συνάδελφοι, άνθρωποι που έτυχε να γνωρίσουμε σε ένα πάρτι, σε ένα μπαρ, στις διακοπές κ δεν πήραν καμιά θέση στη ζωή μας ή κάποια από τις παραπάνω. Και κάπως έτσι φτάνουμε τους 500 φίλους στο facebook αν είμαστε κ πιο κοινωνικοί και λίγο sexy τους 1000-2000 κ πάει λέγοντας. Και μ' αυτούς μοιραζόμαστε από εκεί και πέρα τους προβληματισμούς μας, τους στίχους που μας άγγιξαν σε ένα τραγούδι, ένα άρθρο ή βιντεάκι που μας έκανε εντύπωση. Ως εδώ καλά. Αλληλεπίδραση με 100αδες γνωστούς κ όχι, σε θέματα γενικού ενδιαφέροντος. Ουάου. Αλλά η λίστα συνεχίζει. Τις διακοπές μας, τα μαγαζιά που επισκεφτήκαμε, τα τοπία που είδαμε, με ποιον έχουμε σχέση αυτή την περίοδο, πότε τσακωθήκαμε, πότε τα ξαναβρήκαμε, πόσο ευτυχισμένοι είμαστε και πόσο τέλεια πράγματα κάνουμε –with my relationship at the most wow place ever. Γιατί;
Μήπως για να το δει ο συμμαθητής που πάντα ζήλευα στο λύκειο κ να με ζηλέψει επιτέλους; Για να το δει ο/η πρώην και να καταλάβει ότι δεν τον/την έχω ανάγκη πλέον κ ότι περνάω τέλεια; Που μπορεί όντως να περνάω αλλά αν το δει ακόμα καλύτερα. Για να δει ο παλιός μου φίλος που τώρα σπάσαμε ότι έχω καινούρια παρέα κ είμαι μια χαρά; Για να δει η γκόμενα από τη σχολή που με σνομπάρει πόσο γαμάτος/η είμαι; Για να δεί ο συνάδελφος που μ' αρέσει από το γραφείο πόσο κουλ τυπάκι/γκόμενα είμαι και να μου την πέσει; Για να δουν οι παλιοί γνωστοί από το σχολείο πως από looser εχω γίνει το μεγαλύτερο party animal του carpe – diem; Για να βρω τρόπο να δείξω όλη την καταπιεσμένη alternativιλα που αν με δεις στο δρόμο ούτε που θα την καταλάβεις; Για να βάλω για cover bukowski quotes και να δείξω στα πλήθη και στον γκόμενο που δεν πρόλαβε να με γνωρίσει γιατί με παράτησε ότι είμαι και sexy και πνευματώδης; Οι περιπτώσεις δεν τελειώνουν ποτέ αλλά η βασική ερώτηση είναι χρησιμοποιώ τα social media για να μοιραστώ αληθινές στιγμές της ζωής μου ή για να περάσω επιτηδευμένα μηνύματα στους 30-40 από τους 500 φίλους μου; (τους άλλους τους έχω για ξεκάρφωμα γιατί δεν θα μπορούσα να έχω μόνο αυτούς που με ενδιαφέρουν προφανώς.)
Και τι γίνεται όταν αναλώνομαι στο να επιχειρώ να φτιάχνω στιγμές και εικόνες γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό;Πάω στα κλαμπ να πιω ποτό κ να ακούσω μουσική ή για να βγω φωτογραφίες να μπουν στο facebook πχ; Ντύνομαι, βάφομαι, χτενίζομαι, επιστρατεύω και τις κολλητές μου που η μία έχει κι επαγγελματική κάμερα γιατί της αρέσει να φωτογραφίζει τον κόσμο λέει.Βγάζω καινούριες φώτο προφίλ πολύ αρτιστίκ για να μαζέψω πολλά like και; Να ζηλέψει ο πρώην να παρασυρθεί να του αρέσω κ εκείνου ξανά αφού αρέσω σε άλλα 100 άτομα; Και τι γίνεται όταν αυτό είναι πολύ πιθανό γιατί λίγο να μην ξέρουμε τι θέλουμε, έχουμε και την τάση να πηγαίνουμε με τη μάζα,παρασυρόμαστε από τις εικόνες, ξεχνάμε τα πάντα κ λέμε «γιατί την/τον άφησα εγώ αυτήν/ον;;»
Και επειδή είπα πολλά και έσταξα πολύ φαρμάκι κλείνω λέγοντας ότι τα κάνω κ εγώ κάποια απ' αυτά και φίλοι/ες μου κάποια άλλα. Και γι' αυτό τα σκέφτηκα. Είναι αυτό που λένε άμα μπεις στο χορό θα χορέψεις. Αλλά θέλω να πιστεύω με λιγότερη εμμονή. Στην αρχή τα social media ήταν πιο διασκεδαστικά γιατί τα δοκιμάζαμε ακόμα. Ύστερα άρχισε ο ανταγωνισμός και επικράτησε η ματαιοδοξία. Μπήκαν τα like τα check in κτλ και αναρωτιέμαι πόσο υγιή χρήση κάνουμε πλέον; Αν η ζωή μας είναι ένα μαγαζί, όλοι ξέρουμε πόσο σημαντική είναι η βιτρίνα. Αλλά μήπως σπαταλάμε πάρα πολλή ενέργεια στη βιτρίνα και αφήνουμε το μέσα εμπόρευμα παλιό και σκονισμένο;; Και εξηγούμαι γιατί σιχαίνομαι τις ότι να' ναι παρομοιώσεις. Καλή η φωτογραφία και το check in στο τέλειο μπαράκι που πήγαμε, αλλά περνάμε όντως καλά εκείνη τη στιγμή; Τα πράγματα που κάνουμε έχουν πρωταρχικό σκοπό να γεμίσουν τη ζωή μας ή το timeline μας;
