Από το lakonistas.gr
Βρισκόμαστε στα 1965. 29η Μαΐου. Μεγάλη επέτειος. Μια ομάδα πνευματικών ανθρώπων από την Αθήνα βρίσκεται στη Σπάρτη προκειμένου να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις των «Παλαιολογείων» στο Μιστρά. Εκτός από τον τελευταίο αυτοκράτορα, στο κοινό υπάρχει και άλλος ένας Παλαιολόγος. Ο Παύλος Παλαιολόγος. Κορυφαίος χρονογράφος της εποχής και συνεργάτης του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Πνευματώδης και με ύφος απόλυτα προσωπικό, ο γνωστός χρονογράφος αποτυπώνει τις εντυπώσεις του στο επόμενο κιόλας κείμενο του στο «Βήμα». Αξίζει να διαβάσουμε ένα εκτενές απόσπασμα μόνο και μόνον για να διαπιστώσουμε τι είναι εκείνο που προξένησε μεγαλύτερη εντύπωση στο χαρισματικό συντάκτη:
«Δεξίωση στο Δημαρχείο η συνέχεια. Γεύμα, επίσκεψη των πέριξ, γυμναστικές επιδείξεις το απόγευμα. Ανδρείοι σε όλους τους αιώνες οι Σπαρτιάτες, συμμορφώθηκαν με το πρόγραμμα της ημέρας. Ετεροδημότες εμείς, διαφορετική τροχιά ακολουθήσαμε. Και που, αν αγαπάτε; Επίσκεψη νεκροταφείου. Νέο απόκτημα και αυτό. Αραιοί ακόμα οι κάτοικοί του. Ένας χρόνος μόλις που άρχισε η λειτουργία του. Το προάστιο της Σπάρτης Μαγούλα έχει το προνόμιο να διαθέτει την πιο μοντέρνα πόλη των νεκρών. Σχεδόν γελαστή. «Καλότυχοι οι νεκροί.....». Εδώ ταιριάζει γάντι ο στίχος του ποιητή. Γλυκός που γίνεται ο Θάνατος...
Θυμήθηκα το Νεκροταφείο της Βιέννης. Τόσο «λίγο» Νεκροταφείο, ώστε να πηγαίνουν οι γυναίκες με τα εργόχειρα τους και να πλέκουν στα παγκάκια του. Δωρεά δύο μεταναστών, του Ιωάννου και της Άννας Σαϊνοπούλου. Αρκετές οι δωρεές για τους ζωντανούς. Έχει δικαιώματα στην ευζωία και ο Θάνατος. Θείοι του Δημάρχου Σπάρτης Γεωργίου Σαϊνόπουλου οι δωρητές, τοις ρήμασι του ανεψιού πειθόμενοι, εξασφάλισαν την ευφρόσυνη μεταθανάτια διαμονή. Δύο εμπνευσμένοι αρχιτέκτονες, οι αδελφοί Χαρίλαος Πολυχρονόπουλος και Σοφία Πολυχρονοπούλου, έδωσαν μορφή σε όσα ήσαν διάχυτα στη φαντασία του Δημάρχου και προίκισαν τη Μαγούλα με νεκρική αγαλλίαση. Απαλές αψίδες που οδηγούν στο χώρο της αναπαύσεως όπου ευωδιάζουν τα ρόδα, κελαηδούν τα πουλιά και το νερό που κυλά εκτελεί ακούραστα το υγρό ορατόριό του.
«Επισκεφθείτε το πιο ελκυστικό Κοιμητήριο της χώρας». Η τουριστική αφίσα που ταιριάζει και δεν θα έχει καμία δόση υπερβολής. Παύλος Παλαιολόγος .[*]
Επιλέξαμε λόγω της ιδιαιτερότητας του θέματος να μην προσθέσουμε λεζάντες / σχόλια στις φωτογραφίες και να σας αφήσουμε να ταξιδέψτε νοερά σε ένα χώρο που η καλή του ενέργεια σαφώς δεν παραπέμπει στις εικόνες των γκρίζων και καταθλιπτικών κοιμητηρίων. ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ. Αρκετές από αυτές είναι ιδανικές για desktop theme στον υπολογιστή σας.
Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, όμως πάντα θεωρούσαμε το Κοιμητήριο της Μαγούλας ως ένα μνημείο στο οποίο αξίζει να βρεθεί κάθε επισκέπτης της Σπάρτης και της Λακωνίας. Πρόκειται για ένα από τα έργα που άφησε πίσω του ένας μεγάλος εμπνευστής, ένας οραματιστής που δούλεψε σκληρά για την υλοποίηση των συλλήψεών του, μια προσωπικότητα που σφράγισε τη μεταπολεμική Σπάρτη και Λακωνία. Ο Γεώργιος Σαϊνόπουλος. Ένας άνθρωπος με τεράστια προσφορά στην πόλη της Σπάρτης από τη θέση του Δημάρχου αλλά και με τεράστιο πολιτιστικό έργο ως ιδιώτης. Το Κοιμητήριο της Μαγούλας είναι ένα από τα λιγότερο προβεβλημένα έργα που φέρουν τη σφραγίδα του, αποτελεί όμως ένα μνημείο που ο Χρόνος δικαιώνει. Ακόμα και αν αυτή η τουριστική αφίσα που εύστοχα και γλαφυρά αναφέρει ο Παλαιολόγος ποτέ δεν τυπωθεί, ο Δήμος Σπάρτης χρωστάει περισσότερη φροντίδα στο μεγάλο έργο του αείμνηστου Σαϊνόπουλου γιατί μιλάμε ένα μνημείο πραγματικά ανεπανάληπτο. Ένα μνημείο που βάζει το δικό του λιθαράκι στη ταυτότητα και τη μοναδικότητα αυτού του τόπου. Της Λακωνίας.
Η σημερινή ανάρτηση είναι το δικό μας «μνημόσυνο» στο Γεώργιο Σαϊνόπουλο που έφυγε από κοντά μας στις 23 Απριλίου του 2010.
[*] Η λέξη "χρονογράφημα" είναι πια άγνωστη στους πολλούς. Όπως – πιθανότατα – και ο Παύλος Παλαιολόγος. Γι' αυτό κρίναμε απαραίτητο να συμπεριλάβουμε, ως σημείωση, αυτό το απόσπασμα από δοκίμιο του Νίκου Δήμου με τίτλο "ο Θάνατος του Χρονογραφήματος" γραμμένο το 1991.
Το Ελληνικό χρονογράφημα πέθανε μια βραδιά της δεκαετίας του 70. Κανείς δεν σημείωσε την ημερομηνία. Οι εφημερίδες – οι αγαπημένες του εφημερίδες που το φιλοξενούσαν τόσα χρόνια – δεν έγραψαν λέξη. Μάλιστα συνέχισαν να δημοσιεύουν ενυπόγραφες στήλες που τις χαρακτήριζαν "χρονογραφήματα". Μόνο που, βέβαια, οι στήλες αυτές δεν είχαν πια καμιά σχέση με το τόσο ευαίσθητο λογοτεχνικό είδος που καλλιέργησαν ο Κονδυλάκης, ο Νιρβάνας κι ο Μελάς. Ήταν (και είναι)πολιτικά (και παραπολιτικά) σχόλια,ευθυμογραφήματα, ή απλές προσωπικές τοποθετήσεις.
Ο τελευταίος καθαρόαιμος Έλληνας χρονογράφος ήταν ο Παύλος Παλαιολόγος. Είχε πατήσει τα ογδόντα, κι ωστόσο έγραφε ακόμα ως το τέλος της δεκαετίας του 70. Η κομψή και κάπως επιτηδευμένη γραφή του μπορεί να φαινόταν λίγο αναχρονιστική, όμως είχε πάντα υψηλή ποιότητα στην φράση και στην σκέψη.
σχόλια