ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρίζω τους δυνατούς ανθρώπους σε δυο κατηγορίες: σε εκείνους που από μικρά παιδιά εισέπραξαν πολλή αγάπη και μεγάλωσαν σε υποστηρικτό περιβάλλον, και σε εκείνους που είχαν δύσκολα παιδικά χρόνια αλλά το πάλεψαν μόνοι τους ώστε να αποκτήσουν τα απαραίτητα ψυχικά εφόδια που χρειάζονται για να δημιουργήσουν δυνατό εσωτερικό κόσμο. Όταν λέω ότι το "πάλεψαν μόνοι τους",εννοώ: μόνοι τους. Δεν θέλω να αραδιάσω εδώ σταθμούς, αγώνες, προσπάθειες, εφιάλτες και δυσκολίες. Όποιος το πέρασε και νίκησε ξέρει, στους υπόλοιπους είναι δύσκολο να εξηγήσεις και ούτε που χρειάζεται. Όπως θα καταλάβατε ανήκω στην δεύτερη κατηγορία, δεν ένιωσα ποτέ ότι πρέπει να μου αναγνωριστεί ο αγώνας μου: πρωτίστως για μένα τον έκανα. Εκείνο που έχω παρατηρήσει στη ζωή μου είναι πως δεν είμαστε πολλοί, εμείς οι δυνατοί. Κι ακόμη λιγότεροι είμαστε εμείς που πάντα πιστεύαμε στον εαυτό μας με μια πίστη παράλογη και εξωφρενική, χωρίς να μας την έχουν εμφυσήσει οι γονείς μας λέγοντάς μας πόσο μοναδικοί και υπέροχοι είμαστε. Δεν ξέρουμε πως είναι να μεγαλώνεις με αγάπη και αγκαλιές, προσπαθούσαμε από μικρά παιδιά να αγκαλιάσουμε μόνοι μας τον εαυτό μας. Έχω ζήσει εδώ κι εκεί, έχω αλλάξει αρκετά συχνά τόπους διαμονής στη ζωή μου. Όπου και αν βρέθηκα προσπάθησα να βοηθήσω άλλους ανθρώπους με όλες μου τις δυνάμεις. Έχει τύχει να στηρίξω ανθρώπους που στάθηκαν πιο τυχεροί από εμένα, και όμως είχαν ανάγκη την υποστήριξη την δική μου. Δεν είμαι άγγελος, έχω κι εγώ τα δικά μου και αρκετό εγωισμό μην φανταστείτε έναν άνθρωπο άγιο που δεν θυμώνει και δεν αντιδρά. Άλλωστε δεν θα είχα επιζήσει αν ήμουν έτσι. Όμως ένιωθα πάντα την ανάγκη να δίνω σε όσους ήταν πιο αδύναμοι από εμένα: τον χρόνο μου, ηθική και συναισθηματική στήριξη, χρήματα. Το πιο εύκολο βέβαια είναι δίνεις λεφτά σε όσους τα χρειάζονται, αρκεί να τα έχεις. Ο χρόνος όμως και η ενέργεια είναι άλλη ιστορία. Τώρα τελευταία νιώθω ότι δεν έχω πια την ίδια υπομονή, ίσως αρχίζει να μου λείπει και η κατανόηση. Όπου κι αν έχω βρεθεί με πλησιάζουν πολλοί άνθρωποι γιατί τους αρέσει η παρέα μου και άλλοι που θέλουν να "δανειστούν" την δύναμή μου. Καλά κάνουν, την έχω δανείσει και χαρίσει άπειρες φορές. Αλλά έχω βαρεθεί να ακούω προβλήματα που είναι πολύ μικρά σε σχέση με όσα έχω περάσει, και αυτό δεν μου αρέσει. Δεν θέλω να συγκρίνω τα δικά μου με άλλων ανθρώπων, αλλά τελευταία δεν καταφέρνω να το αποφύγω. Αρχίζουν και με ενοχλούνε λόγια ανθρώπων που δεν με ξέρουν, λόγια που δείχνουν πως πιστεύουν ότι είχα μια ωραία ζωή και πάντα ανθρώπους να με στηρίζουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Συνήθως δεν λέω τίποτε, μου φαίνεται γελοίο να θελήσω να αποδείξω οτιδήποτε. Άλλες φορές θυμώνω γιατί νιώθω ότι για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα που τους βολεύουν: αν τα είχαν βρει και εκείνοι το ίδιο εύκολα (όπως τους αρέσει να πιστεύουν για ανθρώπους σαν κι εμένα), θα ήταν και εκείνοι δυνατοί άνθρωποι. Άλλες φορές πάλι συζητάω στο διαδίκτυο και έχω ακούσει άπειρες φορές φράσεις τύπου "εκ του ασφαλούς" και "μιλάνε οι βολεμένοι". "Βολεμένοι" απο που κι ως που; Επειδή έχουμε φίλους; Επειδή διαθέτουμε αυτοπεποίθηση και δύναμη; Τίποτε δεν μας χαρίστηκε, κάποτε βγήκαμε μόνοι μας στη ζωή, με γονείς από πίσω που εκβιάζανε συναισθηματικά και απειλούσαν, θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί: τότε ναι, θα μπορούσαν να μας πούνε βολεμένους. Βγήκαμε στη ζωή και όπου πέφταμε σηκωνόμασταν μόνοι μας για πολύ καιρό, για χρόνια ολόκληρα. Γυρίσαμε τον κόσμο, κάθε φορά μια καινούργια αρχή και πάλι στο μηδέν.Χτίσαμε καινούργιους κύκλους γνωριμιών, ξανά και ξανά. Επιπλέον ζήσαμε τις δυσκολίες όπως τις ζει όλος ο κόσμος, αβάσταχτες απώλειες, σχέσεις που μας πήγανε πίσω, αρρώστειες και κατά καιρούς οικονομικές δυσκολίες. Κι ακόμη σήμερα σαν μην πέρασε ούτε μέρα, βλέπω και ακούω ανθρώπους να πέφτουν στα πατώματα και να ζητάνε υποστήριξη για το παραμικρό. Επειδή δεν έχουν σχέση, επειδή δεν μπορούν να κάνουν φίλους, επειδή νιώθουν και είναι μόνοι. Δεν ξέρω τι με έπιασε, αλλά σήμερα που μιλούσα με έναν άνθρωπο που αράδιαζε παράπονα ήθελα απλά να απομακρυθνώ γρήγορα από κοντά του. Ένιωσα σαν να μη μου περισσεύει ενέργεια για να του δώσω κουράγιο, είπα φράσεις κοινότυπες που λέει ο καθένας και δεν τις εννούσα καν. Κάτι έχει αλλάξει μέσα μου.